เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 62

ปั้ง!

ปั้ง!

ปั้ง!

เวลาไม่ถึงสามนาที บอดี้การ์ดสิบกว่าคนก็ล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้น

“แกเป็นปรมาจารย์ไว่จิ้งเหรอ”

หม่าตงจ้องไปที่ชายหน้าบากเขม็ง เขากล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ

บนยุทธภพแห่งนี้ สามารถแบ่งยอดฝีมือออกได้เป็นสามระดับคือ ไว่จิ้ง เน่ยจิ้งและฮั่วจิ้ง

สิ่งที่ปรมาจารย์ไว่จิ้งฝึกฝนคือกังฟูเหิงเลี่ยน

หนังเหนียวราวเหล็กกล้า ยากที่จะทำลาย

ส่วนบอดี้การ์ดของหม่าตง แม้ว่าจะเป็นทหารที่ปลดประจำการออกมา

แต่เมื่อเทียบกับปรมาจารย์ไว่จิ้งแล้ว ยังถือว่าห่างชั้นกันอยู่ไม่น้อย

เย่หมิงหัวเราะเบาๆ “หม่าตง นับว่าแกยังมีสายตาเฉียบคมอยู่บ้างนะ ใช่แล้ว นี่เป็นปรมาจารย์ไว่จิ้งของตระกูลเย่ ฉันขอแนะนำอะไรให้อย่างหนึ่งนะ พรุ่งนี้แกยกโครงการเขตอุตสาหกรรมให้ฉันซะดีๆ ไม่อย่างนั้นแล้วตระกูลหม่าของแกจะกลายเป็นสุนัขจรจัดไปกันทั้งหมด!”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็พาพวกเดินออกไปด้วยท่าทางโอหัง

เมื่อเห็นว่าเย่หมิงกลับไปแล้ว หม่าตงจึงกำหมัดแน่นด้วยสีหน้าเขียวคล้ำ

หม่าตงรู้ดีว่า ลำพังเพียงพละกำลังของตนเองไม่มีทางรับมือกับเย่หมิงได้แน่

เขาหยิบมือถือออกมาเพื่อโทรหาหยางเฟิง

“คุณหยางครับ ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกพาคนมาพบผม......”

“ตระกูลเย่แห่งเมืองเอกงั้นหรือ พวกเขาอยากหาที่ตายหรือยังไง”

พอได้ยินหยางเฟิงก็พ่นลมหายใจออกมา

“คุณหยางครับ พวกมันพาปรมาจารย์ไว่จิ้งมาด้วย และจัดการบอดี้การ์ดของผมหงายหลังไปเป็นสิบๆ คน ดูท่าแล้วพวกเขามีเจตนาไม่ดีสักเท่าไหร่”

“เหอะๆ ก็แค่ปรมาจารย์ไว่จิ้งเอง พรุ่งนี้นายก็แค่ยกโครงการเขตอุตสาหกรรมให้เฟิงเมิ่งกรุ๊ปเหมือนเดิม ส่วนตระกูลเย่แห่งเมืองเอก ฉันจะช่วยนายจัดการเอง”

“ขอบคุณมากครับ คุณหยาง!”