เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 872

“คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก ฉันแค่ทนไม่ได้เฉยๆน่ะ แค่อยากที่จะหลั่งน้ำตาเฉยๆ”

“คุณถามฉัน แต่งงานกับคุณแล้วเสียใจใช่ไหม？”

“ฉันจะบอกคุณให้นะ แต่งงานกับคุณ ฉันนั้นไม่เคยเสียใจเลยแม้แต่น้อย！”

น้ำตาของหลงโยวหลิง อดทนบังคับไม่ได้อีกต่อไปก่อนที่จะหลั่งไหลลงมา

เธอนั้นใช้มือไปเช็ด ยิ่งเช็ดก็ยิ่งมากขึ้น

ห้าปีแล้วนะ！

หยางติ่งเทียนนั้นอยากที่จะให้เอนั้นยอมทิ้งอีก

เขานั้นคิดอย่างไรกันแน่！

คิดว่าตนเองนั้นเป็นอะไรกัน！

แค่เป็นของสินไหมที่มาทดแทนเงินหรือไงกันนะ！

หากมันสามารถที่จะล้มเลิกได้จริงๆ เธอนั้นจะยอมละทิ้งตั้งแต่แรกแล้ว แล้วจะรอมาถึงเช่นนี้ทำไมกัน？

ภายในใจของหยางติ่งเทียนนั้นแอบมีรสชาติทรมาน ก่อนจะเอ่ย“โยวหลิง ขอโทษ！”

สีหน้าของหลงโยวหลิง ก่อนที่จะพยายามฝืนยิ้มพร้อมเอ่ย “ คุณไม่ต้องมาขอโทษฉันหรอก คุณไม่ได้ผิด！ คนที่ผิดก็คือฉันเอง ฉันรู้

อยู่แล้วว่าคุณนั้นไม่ได้ชอบฉัน แต่ว่าฉันไม่ว่ายังไง ก็ยังพยายามที่จะแต่งงานกับคุณ！”

“ฉัน……”

ไม่รอให้หยางติ่งเทียนเอ่ยคำพูดออกมา

หลงโยวหลิงเอ่ยขอร้องออกมา“ติ่งเทียน วันนี้คุณช่วยทานขนมหวานพวกนี้ไปก่อนได้ไหม？ฉันขอร้องนะ！”

“อืม！”

หยางติ่งเทียนจึงทำได้แค่พยักหัว

เขานั้นไม่ได้สนใจในรูปลักษณ์ ก่อนที่จะกินคำใหญ่เข้าไป　

แต่ว่าในขณะเดียวกัน

ยิ่งกินยิ่งรู้สึกขม ……

เขานั้นทนไม่ได้ที่จะทำให้หลงโยวหลิงนั้นเสียใจ

แต่ว่าเขานั้น กลับทำลายหัวใจของหลงโยวหลิงไปแล้ว

ทั้งสองคนนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ

คนหนึ่งนั้นไม่หยุดที่จะร้องไห้　

อีกคนหนึ่งไม่หยุดที่จะพูดไม่ออก

ในตอนที่เห็นว่าหยางติ่งเทียนนั้นกำลังที่จะทานหมดแล้ว

หลงโยวหลิงนั้นก็ได้รีบเอ่ยปากออกมา“เด็กคนนั้นได้กลับมาแล้วใช่ไหม？”

“คุณรู้ได้อย่างไรกัน？”

หยางติ่งเทียนเงยหน้าขึ้น และแอบตกใจเล็กน้อย

“เหอเหอ！”

หลงโยวหลิงนั้นหัวเราะขึ้นมาแล้วเอ่ย“คุณคิดว่า ที่ฉันนั้นอาศัยอยู่แต่ในคฤหาสน์อันใหญ่โตเช่นนี้ แล้วฉันนั้นจะไม่รู้อะไรเลย

หรอ？”

“เจ้าเด็กคนนั้นกลับมาแล้ว เขานั้นไม่เพียงแต่กลับมา อีกทั้งยังกลับมาด้วยความเย่อหยิ่งผยองอีก ในเมืองจงโจวนั้นได้ทำอะไร

วุ่นวายไว้มากมาย ไม่แปลกเลยที่จะเป็นลูกของคุณและหรูเยียน！ แน่นอนว่าต้องเป็นลูกมังกรหนึ่งตัวจริงๆ！”

หลงโยวหลิงเอ่ยถึงหยางเฟิง