เทพสงครามพิทักษ์โลก นิยาย บท 901

เหมือนกับเสียงฟ้าร้องที่ทำให้คนตื่นตกใจ ฟาดลงบนหัวของหยางติ่งเทียนอย่างโหดร้าย

สีหน้าของหยางติ่งเทียนก็ขาวซีดในพริบตาไม่มีสีเลือดแม้แต่นิด

หยางเฟิงมองท่าทางนี้ของหยางติ่งเทียนอยู่ ในใจไม่มีความสงสารใด ๆ

เรื่องในปีนั้นถึงแม้หยางเฟิงไม่รู้ทั้งหมด แต่ก็รู้บ้างเล็กน้อยยังไงเวลานั้นเขาได้อายุสิบกว่าปีแล้ว

เขารู้ หยางติ่งเทียนไล่แม่ของตัวเองไปคือหมดหนทางจริง ๆ

แต่ในฐานะของพ่อคนหนึ่ง！

ในฐานะของสามีคนหนึ่ง！

ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่ง！

หยางติ่งเทียนไม่ได้ทำหน้าที่ความรับผิดชอบที่ควรจะทำของพ่อคนหนึ่ง！สามีคนหนึ่ง！ผู้ชายคนหนึ่ง！

จุดนี้เป็นสิ่งที่หยางเฟิงไม่ว่ายังไงต่างก็จะไม่ยกโทษให้กับหยางติ่งเทียน！

ผู้ชายมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ก็ต้องปกป้องคุ้มครองลูกและภรรยาของตัวเองไม่ให้ได้รับการทำร้าย

นี่เป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่งที่ควรจะมี！

ถ้าหากทำไม่ได้ เขาก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นผู้ชายคนหนึ่ง！

มองเงาหลังของหยางเฟิงที่ออกไปอยู่

ใจของหยางติ่งเทียนหยุดไม่อยู่ที่จะสั่นไหว บนหน้าก็เปิดเผยท่าทางที่หมดหวังออกมา

สุดท้าย……

หยางเฟิงยังคงไม่ยอมยกโทษให้ตัวเอง

น้ำตาสองบรรทัด อดไม่ได้ที่จะไหลร่วงลงมาจากกรอบตาของเขา

ถ้าหากเวลาย้อนกลับไปได้

ถึงแม้เขาเอาชีวิตนี้ของตัวเองสู้ตายแล้วก็ต้องปกป้องหยางเฟิงแม่ลูก

เพียงแต่น่าเสียดาย บนโลกนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก……

มองเห็นท่าทางนี้ของหยางติ่งเทียน

หลงโยวหลิงมีใจอดไม่ได้ หล่อนเดินขึ้นไปพูดปลอบ“ติ่งเทียน ก็ไม่ต้องเสียใจมากไป！หยางเฟิงเด็กคนนี้มีเมตตาเหมือนกับแม่ของเขา รอเขารู้ความจริงของเรื่องในปีนั้นแล้วไม่ช้าก็เร็วจะมีวันหนึ่งที่เขาจะอภัยให้คุณ！”

หยางติ่งเทียนส่ายหน้าแล้ว“ไม่ ผมไม่โทษเขา！เขาเกลียดผมต่างก็สมควรแล้ว เขาพูดถูกผมไม่คู่ควรเป็นผู้ชาย！ ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งกระทั่งภรรยาและลูกชายของตัวเองต่างก็ปกป้องไม่ได้ ผมก็คือคนขี้ขลาดคนหนึ่ง！”

พูดถึงสุดท้าย

หยางติ่งเทียนยิ้มอย่างน่าเวทนาแล้วเสียงหนึ่ง

แต่ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าหยางติ่งเทียนเอาของนี้ให้เย่เมิ่งเหยียน

อยากที่จะยืมมือของเย่เมิ่งเหยียนส่งต่อให้หยางเฟิง！

“เฮ้อ！”

หยางติ่งเทียนถอนหายใจเบา ๆ พูด“ของสิ่งนั้นเก็บไว้ที่ตระกูลหยางก็ไม่มีประโยชน์ อีกทั้งผมก็มีเพียงเขาลูกชายคนเดียวอย่างนั้น หลายปีนี้ผมติดค้างเขามากมายจริง ๆ ก็ถือว่าผมพ่อคนนี้ให้การชดเชยกับเขานิดหน่อยแล้วกัน！”

……

บนรถ

หยางเฟิงไม่พูดสักคำ สีหน้าเย็นชาตั้งแต่ต้นจนจบ

เย่เมิ่งเหยียนไม่กล้าพูด แอบมองหยางเฟิงแวบหนึ่งอย่างระมัดระวังแล้ว

บรรยากาศในรถมีความหดหู่เล็กน้อย

เสือขาวขับรถอยู่ก็ไม่กล้าพูด

ติดตามข้างกายท่านแม่ทัพมาหลายปีอย่างนี้ ประสบการณ์บอกเขาเวลานี้ไม่สามารถพูดได้อย่างเด็ดขาด

มองเห็นหยางเฟิงรักษาความเงียบอยู่ เย่เมิ่งเหยียนถอนหายใจเบา ๆ แล้ว