หยางเฟิงชิมอาหารแทบทุกจานบนโต๊ะด้วยเหตุผลต่างๆนานาของเย่เมิ่งเหยียน
และในเวลานี้หลงโยวหลิงน้ำตาไหลเต็มหน้าแล้ว
ส่วนหยางติ่งเทียนก็ตาแดงเหมือนกัน
เขามองเย่เมิ่งเหยียนอย่างซาบซึ้ง
เขารู้ว่า นี่เป็นความตั้งใจของเย่เมิ่งเหยียนเพื่อชดเชยความสัมพันธ์ระหว่างหยางติ่งเทียนและตระกูลหยาง
“ที่รัก ฉันรินไวน์ให้คุณแก้วหนึ่งนะ!”
พูดจบ เย่เมิ่งเหยียนก็รินไวน์ให้หยางเฟิงหนึ่งแก้ว
หยางเฟิงหยิบแก้วไวน์ขึ้น ดื่มไปในอึกเดียว
เรอ!
หยางเฟิงในขณะนี้ถือว่าอิ่มทั้งอาหารและเครื่องดื่ม อดไม่ได้ที่จะเรอออกมา
หลังจากกินเสร็จ
หยางเฟิงเงยหน้าขึ้นมองหลงโยวหลิง พูดเบาๆว่า “น้าหลง จริงๆแล้วฉันไม่ได้โทษป้า! ตอนเด็กๆป้าดีกับฉันที่สุดแล้ว ป้าต้องแต่งเข้าตระกูลหยางก็เพราะว่ามันจำเป็น แม่ฉันบอกกับฉันบ่อยๆ ในอนาคตถ้ามีโอกาสให้ฉันกตัญญูต่อป้าดีๆ”
“โอ๊ยโอ๊ยโอ๊ย!”
“หยางเฟิงไม่ต้องพูดแล้ว! นายไม่ต้องพูดแล้ว!”
“ฉันผิดต่อหรูเยียน! ฉันผิดต่อนาย!”
“ในตอนแรกหรูเยียน ขอให้ฉันช่วยดูแลนายดีๆ แต่หลายปีมานี้ ฉันทำอะไรไม่ได้เลย! ฉันทำอะไรไม่ได้เลย!”
ได้ยินคำพูดของหยางเฟิง
หลงโยวหลิงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาทันที
เธอโทษตัวเอง!
เธอเสียใจ!
หยางเฟิงส่ายหัวแล้วพูด “น้าหลง หลายปีมานี้ เผชิญหน้ากับไอ้แก่แบบนี้ ลำบากป้าจริงๆ!”
“ป้าสามารถยืนหยัดได้ตั้งหลายปี ป้าเป็นเหมือนแม่ฉัน ต่างเป็นผู้หญิงโง่คนหนึ่ง!”
เห็นสภาพหลงโยวหลิง ร้องไห้ฟูมฟาย
ในใจหยางเฟิงก็ถอนหายใจ
ตอนเด็กๆ แม่ของหยางเฟิงกับหลงโยวหลิงเป็นเพื่อนสนิทกัน ความสัมพันธ์ทั้งสองคนดีมาก
ถึงแม้ผู้หญิงสองคนจะตกหลุมรักผู้ชายคนเดียวกัน
แต่หลงโยวหลิงไม่เคยคิดที่จะทำลายการแต่งงานระหว่างหยางติ่งเทียนกับแม่ของหยางเฟิง
ในวันนั้น ตระกูลหยางเกิดการเปลี่ยนแปลงใหญ่
ตระกูลหยางทำให้คนที่ไม่สามารถรุกรานได้ขุ่นเคือง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เทพสงครามพิทักษ์โลก
อ่านไม่ได้ครับ...