Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี นิยาย บท 346

Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี – ตอนที่ 346
บทที่ 346 – พระเจ้า (7)

“ฉันคิดไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้”

เมื่อมาถึงสวรรค์ยูอิลฮานก็หยักไหล่ออกมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือท้องฟ้าไร้จุดสิ้นสุดพร้อมกับหมู่เมฆที่มีอยู่เต็มไปหมด รวมไปถึง…

[เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราได้มาเจอกันแบบนี้ยูอิลฮาน?]

ซาตานได้ยืนอยู่บนภูเขาซากศพทูตสวรรค์ ปีกสิบสามข้างที่อยู่บนหลังของเขาได้สะบัดไปมาอย่างสบายๆราวกับเยาะเย้ยยูอิลฮานกับคนอื่นๆ

“นี่มัน ทูตสวรรค์ทุกคน…”
“ซาตานนีนายทำอะไรลงไป! ทูตสวรรค์พวกนี้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย… ถึงยูอิลฮานจะเคยทำแบบนี้มาก่อนก็เถอะ แต่ถึงแบบนั้น!”
“ในมุมหนึ่งของจิตใจฉันยังเชื่อในตัวนายอยู่นะลูซิเฟอร์…”

อดีตทูตสวรรค์ยูเรียลได้โมโหขึ้นมา เธอได้หลั่งน้ำตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและรังเกียจออกมา ซาตานได้ยิ้มแห้งๆออกมาหลังจากที่ได้ยินคำพูดของยูเรียลก่อนที่เขาจะหยักไหล่ออกมา

[เธอน่าจะมีคนอื่นที่เธอสามารถจะเชื่อใจได้อยู่นะยูเรียล ฉันคือศัตรูของเธอนับตั้งแต่ที่ฉันได้สร้างกองทัพจรัสแสงขึ้นมาแล้ว เธอก็รู้ดีนี่?]
“ทำไมกันล่ะ? ทั้้งๆที่พวกเราต่างก็คิดเหมือนกัน ฉัน รวมไปถึงทั้งกาเบรียล มิ…”
[หยุดเพ้อฝันได้แล้วคุณผู้หญิง]

ซาตานได้ถอนหายใจออกมา เขาได้พูดตำหนิยูเรียลออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าพูดจริงหรือโกหก

[เธอคิดไปเองคนเดียวตั้งแต่แรกแล้ว พวกเราทั้งห้าคนต่างก็มีเป้าหมายที่ต่างกัน]
“ลูซิเฟอร์ ไม่สิ ซาตาน…! ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว นายคือศัตรูของเรา! เป็นตัวตนที่ไม่อาจจะให้อภัย ตัวตนที่ต้องถูกฆ่าเท่านั้น!”

ยูเรียลได้พูดออกมาและหันไปหายูอิลฮาน เธอให้ความรู้สึกเหมือนกับเด็กน้อยที่ไปขอให้พ่อแม่เธอดุด่าฝ่ายตรงข้ามหลังจากที่เพิ่งทะเลาะกันมา เพราะงั้นยูอิลฮานจึงหัวเราะออกมาทั้งๆที่สถานการณ์เป็นแบบนี้จากนั้นเขาก็เกาหัวและพูดออกมา

“ถ้าฉันมาเร็วกว่านี้ฉันน่าจะลดความเสียหายลงได้จนเหลือน้อยที่สุด ทั้งๆที่ฉันรีบแล้วแต่มันก็ยังกลายมาเป็นแบบนี้ นายเพิ่งจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นานเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”
[นายเป็นคนที่ฉลาด นายน่าตะได้นยินเสียงที่อยู่ตรงนั้นถูกไหม?]

ซาตานได้ชี้นิ้วไปที่อีกฝากหนึ่งของกำแพงแห่งความโกลาหลล ยูอิลฮานได้หยักหน้า เขารู้อยู่แล้วว่าใครกำลังปะทะกันอยู่ที่นั่น

“มิคาเอลกับความโลภ… ไม่สิ ถ้าให้เดาก็เป็นพระเจ้าแห่งสวรรค์สินะ? ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะยังสู้กันอยู่”
[…!]
“อะไรนะ!?”
“อิลฮาน นายเพิ่งจะพูดอะไรออกมา?”

หลังจากได้ยินคำพูดยูอิลฮานคนอื่นๆต่างก็นึกว่าฟังผิดไป หัวน้ากองทัพปีศาจวิบัติคือพระเจ้าแห่งสวรรค์จริงๆงั้นหรอ? ทั้งสองคนนี้มีความเกี่ยวข้องกันตรงไหนบ้างเนี้ย? ยูอิลฮานได้ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ

“อะไรล่ะ? ไม่เห็นน่าแปลกใจเลย อดีตเทวทูตอย่างซาตานก็ยังสร้างกองทัพปีศาจจรัสแสงแล้วก็ตาแก่กาเบรียลก็ยังสร้างก็กำลังตัวเองเหมือนกัน เพราะงั้นมันไม่มีทางที่หัวหน้าใหญ่อย่างพระเจ้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้จริงไหมล่ะ? เฮ้ ขนาดฉันยังสร้างกองกำลังมาแล้วเลย”
“นายสร้างมันจริงๆนั่นแหละ… ไม่สิ ไม่ ไม่ นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญนี่ เรากำลังพูดถึงพระเจ้าอยู่ เขาคือหัวหน้ากองทัพปีศาจวิบัติเองงั้นหรอ…!?”
“ห๊ะ นี่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยงั้นหรอ? มันคงจะไม่มีวันที่ฉันจะได้มอบชุดคลุมผู้สังหารภัยร้ายแฝงให้พวกนายสินะ ช่างน่าเศร้า”
“ได้ไงกัน!”
“ทำไมล่ะ!”
“ฉันปวดหัวววว!”

คนอื่นๆต่างก็ตกอยู่ในความสับสนพร้อมๆกัน! และซาตานก็ยังไม่เว้น

[นาย… นี่นายรู้เรื่องนี้ด้วย?]
“ฉันคิดว่าฉันต้องบอกนายจริงๆสินะ แต่ไม่เป็นไร ถือเป็นบริการพิเศษจากฉันแล้วกัน”

ยูอิลฮานได้หยักไหล่ออกมาและอธิบายให้ซาตานฟังด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ในกลุ่มของฉันเต็มไปด้วยผู้คนที่มีศักยภาพ มีกระทั่งคนที่ค้นพบโลกของกองกำลังต่างๆที่ซ่อนอยู่หรือมิติทับซ้อน”
[ค้นพบโลกที่ถูกซ่อน…?]
“แล้วฉันก็มีความสามารถในการลบโลกพวกนั้นและดูดเข้ามาในโลกของเรา”
[เป็นเรื่องที่น่าสนใจดีนะ ใช่แล้ว ฉันก็ยังรู้สึกสนุกเลยในตอนที่เจอของที่ถูกซ่อน เพราะงั้นนายจะบอกว่านายได้ลบโลกที่ถูกซ่อนอยู่ทั้งหมดแล้วทำให้กลายเป็นของนายงั้นหรอ?]
“ถูกแล้ว แล้วก็ในหมู่โลกพวกนั้นนะ”

ยูอิลฮานได้พูดออกมาต่อ

“มันเป็นโลกของความโลภ หรือก็คือเนื้อของพระเจ้านั่นแหละ”
“เนื้อ….?”
“อ่า!”

เมื่อยูอิลฮานพูดถึงแบบนี้คนในกลุ่มของเขาก็เข้าใจแล้ว นายูนาได้เบิกตากว้างอุทานออกมา

“มีบางอย่างที่ดูเหมือนคนกินอะไรลงไปแล้วคายของเสียออกมาอยู่!”
“ขอบคุณนะที่ทำให้นึกถึงฉากน่าขยะแขยงยูนา”
“เฮะๆ”
“ฉันไม่ได้ชม”

ซาตานไม่ได้รู้กระบวนการสร้างเร็กน่ากับเร็กน่าระดับสูง แถมยังไม่ได้รู้เรื่องการสร้างโลกใหม่ที่พระเจ้าชอบพูดมาตลอดด้วย ไม่ว่าตัวซาตานจะมีศักยภาพยังไงเขาก็มีขีดจำกัด ยังไงก็ตาม… หากเขาได้คิดเกี่ยวกับมัน มันเป็นไปได้จริงๆ

[จริงสิ บางทีคนแบบเขาก็ทำแบบนั้นได้ แล้วก็นาย… กับพรรคพวกของนายก็ได้เปิดประตูไปสู่โลกทีซ่อนอยู่นั่น]
“ใช่แล้ว จอมเวทย์ฝั่งเราน่าทึ่งมากเลยล่ะ”

คังมิเรย์ได้หน้าแดงขึ้น หากว่าเขาชมเธอมากกว่านี้เธออาจจะมีความสุขตายได้เลยล่ะ ยูอิลฮานได้ยิ้มให้กับเธอและอธิบายให้ซาตานฟังต่อไป

“ไม่ว่าฉันจะน่าทึ่งขนาดไหนมันก็ไม่มีทางที่ฉันจะมองตัวตนจริงๆของเขาออกเพียงแค่เจอกันครั้งเดียว แต่ว่าจากนั้นฉันก็ได้ชิ้นเนื้อของเขาและบางอย่างที่อยู่ลึกลงไปในร่างของเขา ดังนั้นมันก็ไม่แปลกหากว่าฉันจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเขา นอกไปจากนี้ยังมีตัวอย่างมากมายรอบตัวฉันที่เต็มไปด้วยร่องรอยพลังของพระเจ้า”
[มันก็อาจเป็นไปได้ว่าเขากลืนกินทูตสวรรค์แล้วได้รับเศษเสี้ยวพลังของพระเจ้า….]
“ไม่มีคนแบบนั้นหรอก พลังของพระเจ้าน่ะถูกสี่ยอดเทวทูตกับนายแบ่งกันไปแล้ว มีส่วนหนึ่งที่ยังอยู่กับเขาเช่นกัน เพราะงั้นจะเป็นใครนอกไปจากตัวพระเจ้าได้อีก? ความโลภคือพระเจ้าที่ล่วงหล่น พระเจ้าคนที่ถูกพวกนายทั้งห้าขับไล่ และเป็นคนเดียวกันกับที่สาบานจะแก้แค้นลูกๆของเขา”

ซาตานได้ล้มเลิกที่จะแข่งขันสติปัญญากับยูอิลฮาน มันดีกว่าที่จะรักษาสภาพจิตเอาไว้ในตอนคุยกับเขาด้วยความดิดที่ว่ายูอิลฮานรู้ทุกเรื่อง

เขามันคือสัตว์ประหลาดนับตั้งแต่เกิด เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่จะทำทุกๆอย่างสำเร็จได้ตามต้องการหากมีเวลา เขาได้ยืนหยัดอย่างมั่นคงในจุดเดียวกันกับที่พระเจ้าแห่งสวรรค์ มิคาเอล กาเบรียล และซาตานยืนได้

ซาตานรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรง ด้วยการมีตัวตนของยูอิลฮานได้ทำให้แผนของเขาสำเร็จ เขาไม่อาจจะปิดบังความสุขได้อีกต่อไปแล้ว มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่ต่อมาที่เขาจะได้ยินต้องเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง

[ถ้างั้นฉันขอถามหน่อยนะยูอิลฮาน… มีอะไรอยู่ภายในนั้น!]
“บันทึกเทพเจ้า และที่เก็ฐบันทึกอันใหม่ที่พระเจ้าได้พยายามที่จะเอามาใช้”
[…]

แต่ถึงแบบนั้น…. ซาตานก็พูดอะไรไม่ออกเลยเพราะเขาก็ยังคาดไม่ถึง ยูอิลฮานได้พูดปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า

“เพราะงั้นตอนนี้พระเจ้าทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาซวยแล้วไงล่ะ ตอนนี้ไม่ว่าจะเร็กน่าหรือเร็กน่าระดับสูงเขาก็สร้างไม่ได้ซักตัวแล้ว ต่อให้เขาจะพยายามสร้างที่เก็บบันทึกขึ้นมาใหม่ด้วยการรวบรวมเทพเจ้า แต่พวกเขาเหล่านั้นทั้งหมดก็ได้มาอยู่กลุ่มของฉันแล้ว เพราะงั้นในท้ายที่สุดเขาจะต้องฆ่าฉัน แต่ว่าเขาไม่อาจจะเอาชนะฉันได้ต่อให้เขาจะมีสามชีวิตก็ตาม เพราะงั้นมันจบแล้วล่ะ”
[พรืดดด….]

[ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คุคุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ย ฉันเจ็บท้อง! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฟู่วววว!]
“ทำไมถึงตลกขนาดนั้นล่ะ?”
[ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมที่สุด! ยูอิลฮาน… นายได้มอบความสนุกที่สุดในชีวิตให้ฉันเลย! นี่มันน่าทึ่งจริงๆ ฉันยอมรับเลย! นายมันยอดเยี่ยมที่สุดในโลก! อ่า ฉันรู้แล้วฉ้นมีสิทธิที่จะปล่อยนายไป! หากว่าฉันพลาดฆ่านายไปฉันได้มีปัญหาใหญ่แน่]
“ลูซิเฟอร์ได้ยกย่องคนอื่นถึงขนาดนี้…”

“หืม สมแล้วที่เป็นหัวหน้า เขารู้หน้าที่ดี”
[ใช่แล้ว แน่นอนสิว่าฉันรู้! เพราะงั้นมันถึงโครตน่าตลกไงล่ะ! ฉันอยากจะให้นายได้เห็นสีหน้าจริงจังของเขาตอนพูดถึงโลกใหม่ที่เขากำลังทำจริงๆ!]
“ใช่ และเพราะแบบนี้… นายก็กำลังจะสูญเสียไปเพราะนายรู้ทุกๆอย่างถูกไหม?”

[สูญเสีย? ฉันเนี้ยนะ? สูญเสียอะไร?]
“นี่มันเป็นครั้งที่สามแล้ว ฉันหมายถึงว่า… นายได้ยอมแพ้ตัวเองไปแล้ว”
[ฉันเนี้ยนะยอมแพ้ต่อตัวเอง?]