ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ นิยาย บท 955

เจี่ยนอันอันแอบคิดในใจ นางอาจสงสัยผิดคนก็เป็นได้

แต่หากไม่ใช่กู้มั่วหลีส่งคนมาจับตัวเสิ่นจือเจิ้ง แล้วจะเป็นผู้ใดได้อีก?

กู้มั่วหลีเห็นเจี่ยนอันอันมีสีหน้าร้อนรน จึงได้ตระหนักถึงความสำคัญของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เขากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “แม่นางอันอัน ข้าไม่ได้พบเสิ้นจือเจิ้งจริงๆ หากว่าได้พบเขา ข้าต้องบอกเจ้าแน่”

เมื่อเห็นกู้มั่วหลียืนกรานว่าไม่ได้พบเสิ้นจือเจิ้ง เจี่ยนอันอันจึงไม่คิดเสียเวลากับเขาอีก

นางหันไปพูดกับต่งฮุ่ย “เรายังมีธุระ คงไม่รบกวนการค้าขายของเถ้าแก่อีก”

ต่งฮุ่ยก็ไม่คิดรั้งตัวพวกเขาไว้ จึงไปส่งถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยม

ก่อนที่เจี่ยนอันอันจะขึ้นรถม้า ได้ถามต่ออีก “ท่านพอจะบรรยายลักษณะกลุ่มคนที่ติดตามพี่ใหญ่ข้าได้หรือไม่?”

ต่งฮุ่ยคิดพลาง จึงได้กล่าวตอบ “พวกเขาล้วนแต่งกายธรรมดา แต่ใบหน้าของแต่ละคน ล้วนมีรอยสักทั้งสิ้น”

“คล้ายนักโทษประหารที่ถูกจองจำในคุก ใบหน้ามักจะต้องมีรอยสักไว้”

คำพูดของต่งฮุ่ย ทำให้ทุกคนเกิดความเครียดในใจ

เห็นทีคงเป็นนักโทษเดนตายที่หนีออกจากเรือนจำ แล้วมาพบเจอเสิ่นจือเจิ้งที่นี่เข้า

จึงได้สะกดรอยตามรถม้าของเขา พร้อมถือโอกาสจับตัวเขาไป

และพวกเขาก็ไม่ได้ติดตามผู้อื่น นอกจากเสิ่นจือเจิ้งเพียงผู้เดียว

แสดงว่าระหว่างพวกเขากับเสิ่นจือเจิ้ง คงมีความแค้นใหญ่หลวงต่อกันมาก่อน

เจี่ยนอันอันนึกถึงการคาดคะเนของตน ก่อนหน้าที่อยู่ในรถม้า

ไม่แน่ว่าคนกลุ่มนั้น อาจเป็นศัตรูกับเสิ่นจือเจิ้งซึ่งเป็นเจ้าของร่างเดิม

และพวกเขาก็ไม่รู้ว่า เจ้าของร่างเดิมเสิ่นจือเจิ้งได้เสียชีวิตไปแล้ว

และคนที่อยู่ในปัจจุบัน คือพี่ชายนางทะลุมิติมาต่างหาก

ในเมื่อรู้ว่าคนกลุ่มนั้น ใบหน้ามีรอยสักเป็นสัญลักษณ์

พวกเขาแค่หาตามรอยสักนี้ ก็น่าจะรู้เบาะแสของคนร้ายได้ง่ายขึ้น

ทุกคนต่างขึ้นรถม้า วางแผนว่าจะไปหาที่อื่นต่อ

กู้มั่วหลียกเท้าจะขึ้นรถม้าตามด้วย