สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 846

กู้จื่อเฟยมองกู้หรงอย่างอึ้งตะลึง ถลึงสองตาโต

ป่ายฉีกับเย้นโม่หลิน?

เธออยากได้ทั้งสองคน?

อะไรกันเนี่ย?

อย่าว่าแต่สองคนเลย แค่คนเดียวเธอก็ยังเอาไม่ได้เลย

พอคิดถึงช่วงสองสามวันมานี้ที่กู้หรงโปรดปรานชื่นชอบป่ายฉี กู้จื่อเฟยก็แอบปวดหัว รู้สึกว่าเรื่องแบบนี้จะต้องพูดอธิบายกันดีๆสักหน่อยแล้ว

เธอพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน

“พ่อ พ่อเข้าใจผิดแล้ว ความสัมพันธ์ของหนูกับป่ายฉีเป็นแค่เพื่อนทั่วไปเท่านั้น”

“ลูกคิดว่าการที่ลูกพูดมาแบบนี้ แล้วพ่อจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ?”

กู้หรงสีหน้าเข้มงวดจริงจัง ท่าทีแน่วแน่มั่นใจสุดๆ“ตอนนี้ลูกรีบไปตัดความสัมพันธ์กับเย้นโม่หลินซะ ไม่ว่ายังไง พ่อก็ไม่มีทางเห็นด้วยที่จะให้ลูกได้อยู่ด้วยกันกับเขาแน่นอน ป่ายฉีเป็นผู้ชายที่ดี พวกเราจะทำเรื่องที่ไม่ให้เกียรติเขาไม่ได้”

กู้จื่อเฟยโค้งมุมปากอย่างทนไม่ได้ รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก

ตัดความสัมพันธ์? เธอกับเย้นโม่หลินแทบจะไม่มีความสัมพันธ์ที่ให้ตัดได้เลยสักนิด

ป่ายฉีก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องขอโทษ เธอกับเขามันไม่มีอะไรที่เป็นไปได้เลย ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันเลยแม้แต่น้อย

แต่พอเห็นท่าทางที่มั่นอกมั่นใจของพ่อตัวเองแล้ว กู้จื่อเฟยก็หมดหนทางจริงๆ

เธอพูดขึ้นอย่างหมดหนทาง

“ไม่ว่าจะเป็นป่ายฉีหรือว่าเย้นโม่หลิน ก็เป็นมากสุดได้แค่เพื่อนเท่านั้นแหละค่ะ พ่อจะเชื่อไม่เชื่อ หนูกับพวกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว”

พอเห็นท่าทีที่กู้จื่อเฟยยังคงพูดแก้ตัวน้ำขุ่นๆไม่ยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งสองคน มันทำให้กู้หรงยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อลูกสาวของตัวเอง แต่คำพูดของเธอมันไม่น่าเชื่อเลยสักนิดเดียว

ความสนิทสนมใกล้ชิดกันของเธอกับป่ายฉีในคืนนั้น เขาเห็นมันมากับตาตัวเอง ความคลุมเครือของเธอกับเย้นโม่หลินเมื่อตะกี้ เขาก็เห็นมากับตาตัวเองเหมือนกัน

ถ้าจะบอกว่าเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขา ต่อให้เขาจิ้มสองตาของตัวเองก็ไม่เชื่อ

กู้หรงพูดขึ้นอย่างเข้มงวดจริงจัง

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปนอนซะ ต่อไปห้ามลงมาข้างล่างคนเดียวอีก”

กู้จื่อเฟยรู้สึกหดหู่“หนูยังกินบะหมี่ไม่หมดเลย หนูต้องไปกินบะหมี่ก่อน”

“วันๆรู้จักแต่กินๆๆๆ ไม่แปลกที่อ้วนขนาดนี้ รีบไปนอนซะ ห้ามกินแล้ว”

กู้หรงพูดออกคำสั่งออกมาตรงๆ น้ำเสียงเข้มงวดไม่เว้นที่ให้ต่อรองใดๆ

คิดว่าเขาไม่รู้หรือไง ปากบอกว่าไปกินบะหมี่ แต่ความจริงแล้วจะไปหาเย้นโม่หลินล่ะสิ

เธอไม่ยอมละเลิกความพยายาม เขาก็จะไม่ให้โอกาสนี้กับเธอเหมือนกัน

แม้ว่าลูกสาวจะโตแล้ว แต่ปัญหาด้านหลักการปฏิบัติตัวแบบนี้ เขายังต้องเข้ามาสอนเข้ามายุ่งด้วยตัวเองอยู่

“พ่อ หนูหิว……”

“นอนหลับไปก็ไม่หิวแล้ว”

กู้หรงลากกู้จื่อเฟยตรงไปยังลิฟต์

กู้จื่อเฟยหมดอาลัยตายอยาก นี่มันไร้เหตุไร้ผลเกินไปแล้วนะ นี่เป็นคำพูดของพ่อแท้ๆอย่างนั้นเหรอ?

แม้ว่าในใจจะรู้สึกไม่เต็มใจอยู่มากมาย กู้จื่อเฟยก็ไม่สามารถล่วงละเมิดพ่อของตัวเองได้ ยอมถูกจับยัดเข้าไปในห้องนอน

กู้หรงยังยืนพูดเตือนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง

“ถ้าลูกกล้าแอบพ่อออกมา พ่อจะส่งลูกไปเรียนที่ต่างประเทศทันที”

กู้จื่อเฟย“……”เธอจบการศึกษามาหลายปีแล้ว ยังจะข่มขู่เธอแบบนี้อีก

เกินพอไปแล้วจริงๆ

แต่เธอก็ถูกข่มขู่ได้จริงๆ

แม้ว่าปกติแล้วกู้หรงจะดูเป็นกันเอง แต่ก็ยึดมั่นในกฎเกณฑ์หลักการอย่างมาก ถ้าเกิดตัดสินใจแล้ว ก็จะต้องทำให้ได้

ถ้าบอกว่าจะส่งเธอไปเรียนต่างประเทศ ก็จะทำจริงได้ภายในเวลาแค่แป๊บเดียวอย่างแน่นอน

รู้สึกอัดอั้นตันใจ กู้จื่อเฟยทำได้แค่อยู่ในห้องอย่างเชื่อฟัง

แต่ในใจของเธอกลับลอยออกไปแล้ว

ตอนนี้เย้นโม่หลินน่าจะยังกินบะหมี่อยู่ในห้องอาหาร บะหมี่ถ้วยนั้นไม่อร่อย แถมเขาก็เป็นคนที่จู้จี้จุกจิกเรื่องรสชาติอีก ไม่รู้ว่าจะกินลงไปได้ไหม

จริงๆแล้วเธอควรจะทำให้เขาใหม่ แต่ตอนนี้กลับถูกขังอยู่ในห้อง

เธอรู้สึกอารมณ์เสียและคับข้องใจมาก รู้สึกว่าเรื่องในคืนนี้มันช่างน่าหงุดหงิดจริงๆ

ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะทำยังไงถึงจะติดต่อกับเย้นโม่หลินได้ บอกว่าเธอไม่ได้ไปที่ห้องอาหารแล้ว

การจากลาที่ไม่บอกไม่กล่าวแบบนี้ มันไร้มารยาทมากๆ

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย้นโม่หลินมันเยือกเย็นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว กว่าจะได้เอาเรื่องที่ต้มบะหมี่กินกันตอนดึกนี้ มาทำให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันมีปฏิสัมพันธ์กันจะได้กลมกลืนกันสักหน่อยมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย