สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 847

เธอไม่รู้ว่าเย้นโม่หลินคิดยังไงกันแน่ แต่กลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าท่าทีของเขาที่มีต่อเธอมันไม่เหมือนกับคนอื่นๆ

อย่างน้อยคนที่เย็นชาขนาดนั้นแบบเขา ก็ไม่มีทางที่จะไปส่งบะหมี่ถึงประตูห้องให้กับผู้หญิงคนอื่นแน่นอน

แต่ว่าบางที อาจจะเป็นเพราะว่าเธอต้มบะหมี่ให้เขา เขาก็เลยตอบแทนเธอกลับคืนมาก็เท่านั้น

การคาดเดาทางอารมณ์มากมายที่วนเวียนไปมาอยู่ในใจ ทำให้กู้จื่อเฟยนอนพลิกไปมาบนเตียงนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน

แต่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบและการยืนยันใดๆทั้งนั้น

แถมต่อให้เธอกับเย้นโม่หลินอยู่บ้านเดียวกัน แต่เขาก็ยุ่งอยู่แต่ในห้องหนังสือตลอดทั้งวัน นอกจากกินข้าวแล้ว พวกเขาก็ไม่มีเวลาได้เจอกันเลย

ตอนกินข้าว ก็เป็นโต๊ะใหญ่ที่นั่งกินกันหลายคนด้วย

ได้ปฏิสัมพันธ์กัน ก็เท่ากับไม่ได้ปฏิสัมพันธ์

กู้จื่อเฟยเอาแต่ใจลอยตลอดทั้งวัน

ราวกับว่ากำลังเหยียบอยู่บนก้อนเมฆ จิตใจไม่สงบ ไม่ได้ลงมาอยู่บนพื้น

แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี จะไปจัดการกับสถานะของตัวเองในตอนนี้ เธอก็หมดหนทาง

ตอนที่เย้นหว่านไม่ได้ไปที่ห้องทำงานของโห้หลีเฉิน เวลาส่วนใหญ่ก็จะอยู่แต่กับกู้จื่อเฟย

แล้วก็รู้สึกได้ว่าสติของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

เย้นหว่านโบกมือตรงหน้าของกู้จื่อเฟย พร้อมกับพูดถามขึ้น

“ฮาโหล ดึงสติกลับมาได้แล้ว กำลังคิดอะไรอยู่?”

กู้จื่อเฟยแววตาสั่นไม่นิ่ง รีบส่ายหัวทันที“เปล่านี่ ไม่ได้คิดอะไร”

“ท่าทางคุณดูเหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจนะ ไม่เหมือนกับคนที่ไม่ได้คิดอะไรอยู่เลย”

เย้นหว่านดึงแขนของกู้จื่อเฟย มองเธอด้วยสายตาเปล่งประกาย“เมื่อคืนตอนที่กินมื้อดึกกับพี่ชายของฉัน เกิดเรื่องที่จะให้ใครรู้ใครเห็นไม่ได้ใช่ไหม?”

แก้มของกู้จื่อเฟยแดงขึ้นมาทันที เหมือนกับเอาตะปิ้งมาบังไว้แล้วถูกคนกระชากออกไปอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เธอรู้สึกทั้งตกใจทั้งวุ่นวายสับสน

เธอรีบพูดหักล้างไปด้วยความลนลาน“ที่ไหนกันล่ะ พวกเราไม่ได้กินด้วยกันสักหน่อย”

“เอ๋ พวกคุณนัดกันไปกินไม่ใช่หรือไง? ทำไมถึงไม่ได้ไปกินด้วยกันล่ะ?”

เย้นหว่านยิ่งรู้สึกสงสัยขึ้นไปอีก

พอคำถามนี้ถูกถาม ก็ทำให้ภาพในความทรงจำทั้งหมดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนของกู้จื่อเฟยถูกดึงออกมาด้วย

มันคลุมเครือ ทั้งเขินอาย แถมยังโกลาหลวุ่นวายอีก

กู้จื่อเฟยจูงเย้นหว่านเดินตรงไปข้างหน้าเร็วขึ้น“ฉันแทบจะหิวตายอยู่แล้ว พวกเรารีบไปกินอาหารเที่ยงกันเถอะ”

ตรงหน้าอีกไม่ไกล ก็เป็นห้องอาหารแล้ว

กู้หรงนั่งอยู่ตรงที่นั่งของคนที่มีอำนาจและอาวุโสที่สุดเรียบร้อยแล้ว ที่โต๊ะ ก็มีอาหารมากมายละลานตาวางอยู่เต็มโต๊ะแล้วด้วย

เย้นหว่านยังอยากจะถามอะไรด้วยความสงสัยอยู่ แต่ก็ไม่สะดวกแล้ว

เธอทำได้แค่เก็บความอยากรู้อยากเห็นเอาไว้ กะที่จะกลับไปแล้วค่อยถาม

จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อกู้จื่อเฟย เมื่อคืนจะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอและเย้นโม่หลินแน่ๆ แถมเป็นเรื่องที่ไม่ปกติด้วย

แก้มที่แดงของเธอ มันปิดบังเอาไว้ไม่ได้

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเย้นหว่านก็มีความคิดที่กล้าหาญขึ้นมา หรือว่า ถ่านไฟเก่าของกู้จื่อเฟยที่มีต่อเย้นโม่หลินจะร้อนขึ้นมาอีกครั้ง?

ถ้าอย่างนั้นพวกเขา จะมีความเป็นไปได้อยู่ใช่ไหม……

ไม่นาน พวกโห้หลีเฉินกับเย้นโม่หลินก็มาถึงที่ห้องอาหาร นั่งลงทานข้าว

กู้หรงเรียกให้ทุกคนทานข้าวอย่างกระตือรือร้นเหมือนอย่างเคย กินไปพลาง คีบอาหารให้กับกู้จื่อเฟยไปเรื่อยๆ

กู้จื่อเฟยมองอาหารที่พูนเต็มถ้วย ก่อนจะพูดขึ้นอย่างหดหู่

“พ่อ พอแล้ว ถ้ามากกว่านี้หนูจะกินไม่หมดแล้วนะ”

“กินมากๆหน่อยก็ดี”กู้หรงคีบเนื้อใส่ลงไปในถ้วยของกู้จื่อเฟยอีกหนึ่งชิ้น“กินให้อิ่ม กลางดึกกลางดื่นจะได้ไม่หิว”