สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน นิยาย บท 848

เขาปฏิเสธไปโดยที่ไม่ได้คิดเลยแม้แต่น้อย“ช่วงบ่ายผมไม่มีเวลาว่างเลย ไปไม่ได้”

ถ้าเขากล้าไปซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนกู้จื่อเฟย เดินซื้อของกันสองคน จะต้องไม่ชีวิตกลับมาแน่นอน

กู้หรงพอเห็นท่าทางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวของป่ายฉี ก็รู้สึกว่าน่าปวดหัว ถ้าเขาไม่ทำความสนิทสนมเพิ่มความสัมพันธ์กับกู้จื่อเฟยให้มากกว่านี้อีกล่ะก็ แฟนของตัวเองก็จะกลายเป็นของคนอื่นไปแน่ๆ

กู้หรงพูดโน้มน้าวอย่างจริงจังและหนักแน่น

“อาชีพการงานสำคัญ แต่การแบ่งเวลามาอยู่กับคนข้างกาย สำคัญยิ่งกว่า ตอนบ่ายไม่มีเวลาไม่เป็นไร ตอนค่ำไม่ก็พรุ่งนี้ มะรืน ก็หาเวลาออกไปก็ได้”

ความหมายนี้ จะเป็นจะตายยังก็จะให้ป่ายฉีไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนกับกู้จื่อเฟยให้ได้

ป่ายฉีสีหน้าไม่ดีแล้ว หน้าเริ่มเขียว แววตาสั่นไม่นิ่ง

เจตนาที่กู้หรงจะยัดเยียดกู้จื่อเฟยให้กับเขามันชัดเจนเกินไป มันปกปิดไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ยิ่งเป็นแบบนี้ บรรยากาศก็ยิ่งหนาวเหน็บยิ่งขึ้น ป่ายฉีก็ยิ่งอันตรายมากขึ้น

ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ จะช้าจะเร็วก็ต้องเสียชีวิตอยู่ดี

เขาต้องคิดหาวิธีที่เด็ดขาด จัดการเรื่องเรื่องนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ！

ป่ายฉีครุ่นคิดหาวิธีการ ก่อนจะพูดขึ้น

“ฝู้เหวยข่ายจะเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ช่วงหลายวันมานี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ผมเจียดเวลาว่างไม่ได้จริงๆ เอาแบบนี้ไหม ให้เสี่ยวหว่านกับกู้จื่อเฟยไปซื้อเสื้อผ้าด้วยกันแทนไหม ผู้หญิงเดินซื้อของ ก็น่าจะเข้าขาคุยกันถูกคอมากกว่า จะได้เที่ยวสนุกด้วย”

พูดพลาง ป่ายฉีก็ขยิบตาไปหาเย้นหว่าน“เสี่ยวหว่าน คุณบอกว่าหมกตัวอยู่แต่ในบ้านมันอุดอู้น่าเบื่อ อยากจะออกไปเดินเที่ยวซื้อของไม่ใช่หรือไง?”

เธอบอกแบบนั้นกับป่ายฉีตั้งแต่เมื่อไรกัน? ช่างหลอกลวงจริงๆ

แต่เย้นหว่านกลับไม่ได้พูดแฉป่ายฉี พยักหน้ายิ้มๆ

“ก็ดีเหมือนกันนะ จื่อเฟย ตอนบ่ายพวกเราไปเดินเที่ยวซื้อของที่ห้างด้วยกันสิ ฉันเห็นkissออกสินค้าใหม่ด้วย สวยมากๆเลยล่ะ ไปลองกันสักหน่อยนะ”

กู้จื่อเฟยไม่อยากไปเดินเล่นซื้อของกับป่ายฉี จึงรีบพยักหน้าตอบรับทันที

“ได้สิ พวกเราไปด้วยกัน”

หญิงสาวทั้งสองคนพูดคุยกันไปมา วางแผนโปรแกรมในช่วงบ่าย

ความตั้งใจของกู้หรงพังทลายลง รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก แต่ว่าสถานการณ์ในตอนนี้ เขาก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน

ทำได้แค่มองจ้องป่ายฉีที่พลาดโอกาสไปแล้วอีกครั้ง

แม้ว่าจะหาข้ออ้างมารับมือ แต่เย้นหว่านกับกู้จื่อเฟยทั้งสองคน ก็ออกไปเดินซื้อของกันจริงๆ

เดินเที่ยวซื้อของ ก็คือเรื่องที่พวกผู้หญิงชอบมากที่สุด

ตั้งแต่เห็นเรื่องหายาเริ่มคืบหน้าขึ้น จิตใจของเย้นหว่าก็ดีขึ้นไม่น้อย มีความหวังในทุกๆวัน ก็เลยมีกะจิตกะใจเดินเล่นซื้อของเป็นธรรมดา

พูดๆดูแล้ว ตั้งแต่ที่จากเมืองหนานมา เธอก็ใช้ชีวิตด้วยความวุ่นวายไม่สงบอยู่ตลอด ไม่มีเวลามาเดินเล่นซื้อของเลย

“จื่อเฟย จู่ๆฉันก็คิดถึงความรู้สึกที่เดินเล่นซื้อของสบายๆแบบนี้ขึ้นมา”

“แล้วก็ยิ่งคิดถึงความรู้สึกที่มีฉันอยู่ด้วยใช่ไหม?”

กู้จื่อเฟยจูงเย้นหว่านเดินไปพร้อมกับหัวเราะเหอะๆ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างมีความสุข

อารมณ์ของเธอถือว่าไม่เลวเลย

ออกมาก็จะไม่ได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเย้นโม่หลินแล้ว เธอก็จะได้ไม่ต้องเผลอไปสังเกตการณ์มีอยู่ของเขาเป็นระยะๆอีกแล้วด้วยเหมือนกัน

อารมณ์ของเธอ รู้สึกสบายขึ้นมาอย่างแทบไม่เคยมีมาก่อน

ทั้งสองคนอารมณ์ดีมาก เดินไปยังห้างสรรพสินค้าพลางพูดคุยยิ้มแย้มกัน ซื้อเสื้อผ้ามาเป็นหอบเป็นกอง

ตอนที่เดินผ่านร้านเสื้อผู้ชาย ฝีเท้าของเย้นหว่านก็หยุดลงอย่างช่วยไม่ได้ ถูกเสื้อผ้าชุดหนึ่งในร้านดึงดูดสายตาเข้าแล้ว

กู้จื่อเฟยมองเธอ ก่อนจะจูงเธอเข้าไปข้างในร้านเสื้อผู้ชายทันที

เย้นหว่านมองเธอด้วยความตกใจ พูดถามขึ้นด้วยความสงสัย

“จื่อเฟย คุณกำลังทำอะไร? ที่นี่เป็นร้านเสื้อผ้าผู้ชายนะ”

“ถึงเป็นร้านเสื้อผ้าผู้ชายก็ต้องเข้าไปดูๆเหมือนกัน ซื้อกลับไปให้โห้หลีเฉินของคุณสักชุดสิ”

เย้นหว่านอึ้งตะลึงไป แก้มเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

เธอแค่มองดูเล่นๆเท่านั้น กลับถูกกู้จื่อเฟยจับความคิดที่อยู่ในใจของเธอได้ คำว่า“ของคุณ”คนนั้น มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกมีความสุขแล้วก็รู้สึกอึดอัดมากๆ