ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 3

ลู่หยาก้าวเข้ามาพยุงฉีมามาขึ้นไปนั่งด้านข้าง

ทังหยางกล่าวกับหมอว่า "เด็กกำลังเจ็บปวดจริงๆ ไม่เช่นนั้นท่านสั่งยาบรรเทาความเจ็บปวดสักหน่อย ทางเราจะไม่ให้ภายนอกรู้เด็ดขาดว่าท่านเคยมารักษาให้"

ทังหยางกล่าวพลางยัดเงินเข้าไปในแขนเสื้อของหมอ

หมอลี่จึงกล่าวว่า "หากเพียงบรรเทาอาการปวดก็ไม่ยาก เพียงแต่มันไม่มีประโยชน์ที่จะบรรเทาความเจ็บปวด คนจะไปก็ต้องไป"

"ใช่ๆๆ!" ทังหยางเพียงอยากให้หั่วเกอไปสบายกว่านี้ เด็กคนนี้ช่างน่าสงสารจริงๆ เขาเองก็ดูเขาเติบโตขึ้นมา

หมอลี่กำลังจะเขียนตำรับยา แต่ทันใดนั้นประตูก็ปิดลงดังปังและลงกลอนล็อกจากด้านใน

ลู่หยารับรู้ถึงสัมผัสของเนื้อผ้าที่นางเห็นเมื่อประตูถูกปิด นางกรีดร้องออกมาว่า "เป็นพระชายา"

เมื่อฉีมามาได้ยินว่าพระชายาเข้าไปในห้องก็ทั้งโมโหทั้งเสียใจ นางพุ่งตัวไปราวกับแม่สิงโตที่บ้าคลั่งและทุบประตูอย่างแรง "เปิดประตู เปิดประตู ท่านต้องการอะไร?"

เสียงของหยวนชิงหลิงดังมาจากข้างใน เสียงไม่ดัง คำพูดก็สั้นเพียงแค่สามคำ "มีทางรอด"

หมอลี่ได้ยินเห็นนั้นก็หัวเราะเยาะ "เหลือลมหายใจแค่นั้นยังจะมีทางรอด? ในจวนอ๋องมีมีเทพเซียนมาจากไหนกัน?"

ฉีมามาตัวอ่อนปวกเปียก มองไปที่ทังหยางอย่างสิ้นหวัง "ใต้เต้าทัง ได้โปรดให้ใครมาพังประตูที ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนเขา เขาคงกลัวมาก!"

ทังหยางไม่คาดคิดว่าพระชายาจะเสด็จมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้ มาก่อความวุ่นวายอะไรกันนะ?

ดูเหมือนว่านางจะยังไม่เข้าใจคำพูดของท่านอ๋อง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็อย่าโทษที่เขาจะไปฟ้ององค์ชาย

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม "ลู่หยา ไปเชิญท่านอ๋องมา หากท่านอ๋องไม่อยู่ด้วย ไม่ดีที่พวกเราจะทำอะไรพระชายาเอง แล้วก็เรียกคนมาอีกสองสามคน ให้มาพังประตู"

"เจ้าค่ะ!" ลู่หยาเองก็โกรธมากจึงรีบวิ่งออกไปทันที

ทังหยางขอให้หมอนั่งสั่งยาบนก้อนหินที่ลานเพื่อจะได้ให้คนไปเอายาสะดวก

หยวนชิงหลิงได้ยินการเคลื่อนไหวข้างนอกดังนั้นนางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องรีบเร่งมือ

หั่วเกอไม่มีสติแล้ว แต่เขาก็ยังคงร้องไห้ครวญครางเพราะความเจ็บปวด

หยวนชิงหลิงมองไปที่แผลของเขา มีหนองเกิดขึ้นที่มุมหางตาและตาก็บวมขึ้นมามาก มันเป็นการติดเชื้อแบคทีเรีย

นางเปิดกล่องยาหยิบยาออกมา นางฉีดยาฆ่าเชื้อให้เขาก่อน จากนั้นจึงหยิบมีดผ่าตัดใบเล็กและเบตาดีนออกมาฆ่าเชื้อแล้วจึงเริ่มกรีดระบายเลือดและหนองออก

ไม่มียาชา เพียงใช้กำลังบังคับให้ระบายออก เด็กน้อยทนไม่ไหวและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

ฉีมามาที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงกรีดร้องของหลานชาย นางเอาหัวโขกประตูด้วยความเคียดแค้นและสาบานว่า "มีอะไรก็มาทำข้า หากทำเขา แม้ตายข้าก็จะไม่ปล่อยท่านไป"

"โหดร้ายเกินไปแล้ว!" หมออดไม่ได้ที่จะส่ายหัวเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง

ทังหยางทั้งโกรธและปวดใจ แต่เขากลัวว่าฉีมามาจะชนจนตัวนางเองจะแย่ไปด้วยจึงก้าวไปคว้าตัวนางไว้

ในไม่ช้าลู่หยาก็เชิญฉู่อ๋องมาถึง

ทันทีที่ฉู่อ๋องเข้ามาในลาน เขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนของหั่วเกอจากข้างใน

เมื่อฉีมามาเห็นฉีอ๋องมาแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้และพูดว่า "ท่านอ๋อง! ช่วยหลานชายของข้าด้วยเจ้าค่ะ!"

ฉู่อ๋องสีหน้าบึ้งลงและกล่าวว่า "ทหาร พังประตู!"

องครักษ์ในจวนสองสามคนรีบก้าวไปพังประตู คนหลายคนกระแทกประตูเข้ามาพร้อมกัน เพียงสามสี่ทีประตูก็ถูกพังออก

ฉีมามารีบพุ่งเข้าไปและเห็นหยวนชิงหลิงถือมีดอยู่ในมือ บนพื้นมีสำลีเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ฉีมามารีบวิ่งมาหยุดนางไว้ "นี่ท่านอยากเอาชีวิตข้า ท่านกำลังจะฆ่าข้า!"

"ท่านย่า ข้าเจ็บ ข้าเจ็บ!" หั่วเกอสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เขาใช้แรงทั้งหมดจับมือของฉีมามาแล้วร้องไห้

หยวนชิงหลิงจัดการกับมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดิมทีต้องการจะปิดแผล แต่ดูเหมือนว่าจะทำไม่ทันแล้ว

นางยกกล่องยาขึ้นมา ทันใดนั้นด้านหน้านางก็ถูกทาบทับไปด้วยเงามืด มีฝ่ามือหนึ่งตบลงมาบนหน้าของนางทำให้นางหูอื้อ แก้มของนางปวดและชาสักพักก่อนที่จะรู้สึกแสบร้อนขึ้นมา

ก่อนที่นางจะได้สติ คอของนางก็ถูกมือแข็งราวคีมเหล็กบีบแน่น ดวงตาของนางเบิกกว้างจึงเห็นใบหน้าอันโกรธขึ้งของฉู่อ๋อง อากาศถูกบีบออกมาจากปอดของนาง ด้านหน้าดับวูบไปเหมือนกับจะเป็นลม

"เด็กอายุเพียงสิบขวบ" เสียงฟันที่ขบดังอยู่ข้างหูของนาง "เจ้ากล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับเขา ทหาร ลากตัวนางออกไปโบยสามสิบที!"