ฟีนิกซ์นิพพาน-ตำนานหยวนชิงหลิง นิยาย บท 2

ร่างกายของเจ้าของเดิมอ่อนแอเกินไป เธอจึงหลับไปอีกครั้ง

เธอฝันว่าเธอกลับไปที่ห้องวิจัยของเธอ

บริษัทจัดห้องวิจัยนี้ให้เธอ เป็นความลับมาก นอกจากประธานบริษัทและผู้ช่วยของเธอแล้ว แทบไม่มีใครรู้ที่ตั้งของห้องวิจัยเลย

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอแตะโต๊ะ คอมพิวเตอร์และกล้องจุลทรรศน์ เข็มฉีดยาที่เธอใช้ฉีด หลอดทดลองที่เธอทิ้งไว้ด้านข้าง

คอมพิวเตอร์เปิดอยู่และวีแชทอยู่ในสถานะออนไลน์ มีข้อความมากมายปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทั้งหมดเป็นข้อความจากสมาชิกในครอบครัวที่ถามว่าเธออยู่ที่ไหน

เธอแตะแป้นพิมพ์และรู้สึกถึงความเศร้าในใจของเธอที่เสียชีวิตในยุคปัจจุบัน

เธอจะไม่ได้พบพ่อแม่และครอบครัวของเธออีก

เมื่อนิ่งไปสักพัก เธอเห็นขวดยาเบตาดีนที่วางอยู่บนโต๊ะ นี่เป็นขวดยาที่เธอนำมาก่อนที่เธอจะฉีดยาให้ตัวเอง เพราะเธออยู่ในสถาบันวิจัยนาน ดังนั้นในนี้จึงมียาต่างๆมากมาย

เธอเปิดกล่องยา ยาพวกนี้แทบไม่เคยโดนสัมผัสเลย

หากเธอมียาเหล่านี้ เด็กคนนั้นก็คงมีทางรอด

ไม่รู้ว่านางหลับไปนานแค่ไหน แต่เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเอี๊ยดอ๊าด จู่ๆเธอก็ตื่นจากฝัน

สาวใช้เดินเข้ามาพร้อมกับตะเกียง ถือจานหมั่นโถวในมือ วางมันลงบนโต๊ะอย่างแรงและพูดอย่างเย็นชา "เชิญพระชายาทานอาหาร!"

หลังจากพูดจบ นางก็วางตะเกียงลงบนโต๊ะและออกไป

หยวนชิงหลิงรู้สึกสูญเสีย มันเป็นเพียงความฝัน!

เธอหิวมาก เธอค่อยๆลุกจากเตียงและเดินไป แต่จู่ๆเท้าของเธอก็สะดุดอะไรบางอย่าง เธอก้มลงมองและเห็นกล่องยาที่พื้น

เลือดในร่างกายของเธอเย็นเยียบทันที

กล่องยานี้เหมือนกับกล่องยาในสถาบันวิจัยของเธอทุกประการ

เธอรีบยกกล่องยาขึ้นมาที่โต๊ะเพื่อเปิดมัน มือที่สั่นเทาค่อยๆสัมผัสยาในกล่อง เหมือนกันเลย เหมือนกันหมดทุกอย่างเลย เป็นกล่องยาของเธอในสถาบันวิจัย

กลั้นหายใจอย่างแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า

วิญญาณทะลุมิตินั้นก็น่าประหลาดพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าหีบยานี้จะตามมาด้วย?

ไม่สิ ไม่ เมื่อครู่ดูเหมือนจะไม่มีอยู่ กล่องยานี้ปรากฏขึ้นหลังจากที่เธอฝัน

เกิดอะไรขึ้น?

เธอเอาพลังแปลกๆออกไปจากหัวของเธอและพยายามอธิบายเรื่องนี้จากมุมมองทางวิทยาศาสตร์

ถือเสียว่าเป็นมิติคู่ขนานก็แล้วกัน...

ไม่ ไม่ใช่ มันไม่สมเหตุสมผลเลย แม้ว่าจะมีมิติคู่ขนานอยู่จริง เธอคงเข้าสู่มิติคู่ขนานนั้นโดยโชคชะตา แต่ตอนนี้จิตใจของเธอเป็นของเธอ แต่ร่างกายกลับไม่ใช่ของเธอ จุดนี้อย่างไรก็ไม่สามารถอธิบายได้

หลังจากนั้นอยู่นานเธอจึงสงบลง

เธอซ่อนกล่องยา กินหมั่นโถวอย่างหิวโหยและต้องการนอนต่อเพื่อดูว่าเธอจะฝันกลับไปที่สถาบันได้อีกหรือไม่

อย่างไรก็ตามในขณะที่หัวใจของเธอกำลังพลุ่งพล่าน เธอตื่นเต้นมากจนไม่สามารถนอนหลับได้แม้จะล้มตัวลงนอนแล้วก็ตาม

ไม่เพียงแค่นั้น ในอีกสองวันข้างหน้าเธอไม่สามารถหลับลงได้แม้ว่าเธอจะเหนื่อยจนไม่มีแรงและไม่สามารถลืมตาได้ แต่สมองของเธอยังคงทำงานด้วยความเร็วสูงโดยไม่สามารถหยุดลงได้

ในวันที่สามเธอก็ยังคงหลับไม่ลง

เธอนั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง เห็นว่าสภาพของเธอตอนนี้ดูราวกับผี

ผมยาวสยาย เบ้าตาลึกโหล ใบหน้าซีดเขียวและมีรอยแผลเป็นเล็กๆที่กึ่งกลางหว่างคิ้ว บาดแผลที่ข้อมือไม่เป็นอะไรแล้ว เพียงแค่รู้สึกเจ็บบ้างเป็นบางครั้ง

นี่คืออาการหายของแผล

ไม่รู้ว่าเด็กชายคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง

เธอค่อยๆปรับความคิดของเธอและรู้สึกว่าไม่ว่าเธอจะเร่งรีบแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ไม่สู้ปรับตัวให้เข้ากับชีวิตตอนนี้ก่อนแล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน