Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 182

ช้าตลอดเลยนะเรา! คำนี้ผมบ่นลูกบ่อยมาก ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้ยินลูกชายยอกย้อนและกวักมือเร่งผมกลับ

ปริ้นนนน ปริ้นนนนนน แถมบีบแตรเร่งอีก!!-_-

"พ่อ พ่อ...." ผมยกมือนวดขมับเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินไปขึ้นรถ เมียก็อยากหอมลูกก็ขัดใจ! อะไรวะชีวิตกู

"ไปส่ง ไปส่งได้แล้ว" โซลพูดไปและดึงเข็มขัดรัดไป ลูกชายผมฉลาด เพราะผมสอนทุกอย่างไม่ว่าจะขึ้นรถลงเรือหรือเดินหน้าบ้านเขาต้องระมัดระวังทุกครั้ง ตอนนี้ก็เหมือนกัน เขานั่งเอามือกอดอกเงียบๆ ไม่ชวนผมคุยไม่ทำเสียงดัง เพราะผมเคยบอกเคยเตือนเมื่อวันก่อน..อยู่บ้านจะเป็นลิงเป็นผีก็เป็น แต่ออกจากบ้านต้องรู้จักมีมารยาททางสังคม อีกอย่างนะ..บนรถห้ามโหวกเหวกโวยวาย ผมต้องใช้สมาธิ

แต่ไม่คิดว่าลูกจะประชด! โซลนั่งเงียบเป็นเป่าสากไม่พูดไม่จาสักคำ-_-

"ชวนพ่อคุยก็ได้นะ"

"พ่อจามีสมาธิมั๊ยละ?.." โซลถามผมกลับ ถึงจะพูดไม่ค่อยชัด แต่ดู..กวนตีนนะ

"มีๆแค่คุย คุยมาเถอะ-_-"

"โซลไม่มีอารายคุย.." พูดจบก็เบือนหน้าหันไปมองนอกหน้าต่าง ทิ้งให้ผมนั่งขับรถดูทางเงียบๆคนเดียว เอ้อ..ดีจริงๆลูกกู บอกสอนอะไรหน่อยก็ทำยิ่งใหญ่เหมือนประชด

สักพักเราก็มาถึงเนิสเซอรี่ ที่ผมให้ลูกมาเรียนซึมซับภาษากับครูฝรั่ง โรงเรียนนี้มีเด็กๆรุ่นราวคราวเดียวกันที่เป็นลูกไฮโซคนมาฐานะเรียนเยอะ ก็แม่งค่าเทอมแพงขูดเลือดขูดเนื้อ..คนธรรมดาที่ไหนจะเรียนได้ นี่ถ้าผมไม่รักและอยากให้ลูกได้ดีผมไม่ส่งเรียนที่นี่หรอก

"ตั้งใจเรียนนะ ค่าเทอมแพง-_-" โซลหันมามองหน้าผมทันที ก่อนที่ครูประจำชั้นของเขาจะดึงประตูเปิดให้

"แพง แต่พ่อรวยค้าบ.." พูดจบลูกชายผมก็โดนจูงมือลงไป ก่อนครูประจำชั้นคนสวยเธอจะหันมายิ้มให้ ..แล้วลูกชายชี้หน้าผมทันที!

"แม่รออยู่ แม่กำลังจะมีน้อง กลับบ้านๆครับ" เออกลับก็กลับ! ผมพยักหน้ารัวๆจนครูประจำชั้นโซลปิดประตูรถ ปึก! จากนั้นก็ขับรถไปซุปเปอร์ซื้อของเข้าบ้านต่อ

ไม่ตัองงง เพราะแม่งอีกนิด..ผมก็เป็นพ่อบ้านแล้ว ทั้งส่งลูก ซื้อของเข้าบ้าน ทำกับข้าว..ผมทุกอย่าง มีแม่บ้านก็มีไว้แค่ทำความสะอาดกับซักผ้าเท่านั้น นี่เหรอวะ..บั้นปลายชีวิตกัปตันสุดเท่ผู้น่าเกรงขามอย่างผม

ขณะที่ผมซื้อนม ซื้อแพมเพิสซื้อผักผลไม้ไว้ให้เมียกับลูก โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา.. แต่ปลายสายดันเป็นหมอฮาวาย เขาโทรหาผมทำไม?

"ฮัลโหล"

(เจแปนปวดท้องแล้วนะ ตอนนี้อยู่ห้องรับที่โรงพยาบาล ) !!!!

"ห๊ะ?! ตั้งแต่เมื่อไหร่ O_O"

(สักพักใหญ่ ตอนนี้รอปากมดลูกเปิด) ให้ตาย ทำไมยัยนั่นไม่โทรบอกผมวะ แล้วนี่ใครพาไปโรงพยาบาล!

"โอเค ผมจะรีบไปขอบคุณมาก" ผมทิ้งรถเข็น วิ่งออกไปจากซุปเปอร์มาเก็ตบึ่งรถไปที่โรงพยาบาล ระหว่างทางก็โทรบอกไอ้กล้าให้มันไปรับโซลแทนผม

ครึ่งชั่วโมงฝ่ารถติดมาถึงโรงพยาบาล ผมก็วิ่งตรงไปห้องคลอดทันที แต่พอไปยืนด้อมๆมองๆ พยาบาลกับหมอเจ้าของไข้ก็เปิดประตูออกมา

"อ้าว คุณพ่อพอดีเลย...คลอดแล้วนะครับ แข็งแรงสมบูรณ์ น้ำหนัก 3200 จ้ำม่ำมาก ยินดีด้วยนะครับ^^"

ห้ะ!?! ผมเบิกตากว้าง..ทำไมเร็วแบบนี้วะ ผมไม่ได้เข้าไปให้กำลังใจเมียเลยเหรอ?! ผมเหยียบร้อยยี่มาเพื่อสิ่งนี้เลยนะเว้ย

"คลอดแล้วจริงๆเหรอครับ O_o?" ผมถามทวนอีกครั้งแล้วปาดเหงื่อที่ขมับ จนหมอเจ้าของไข้ยิ้มแล้วพยักหน้ารัว

"ครับๆคลอดแล้ว นั่นออกมาพอดี คุณพ่ออยู่นี่ครับคนสวย^^" ผมอึ้งยกกำลังสอง..เมื่อมีพยาบาลเข็นเตียงเด็กออกจากห้องคลอดและหมอดึงมาใกล้ๆ

ลูกสาวผมอาบน้ำทำความสะอาดเรียบร้อย..และถูกจับแต่งตัวด้วยชุดซานตี้สีแดง มีหมวกมีถุงมือครบ แถมเธอยังทำปากแจ๊บๆหาวฟอดนึง พยายามลืมตาดูผมด้วย

"วันนี้วันคริสต์มาสค่ะคุณพ่อ ทางโรงพยาบาลมีกิจกรรม นำหนูน้อยแรกเกิดมาสวมชุดซานต้า-ซานตี้ เพื่อมอบเป็นของขวัญสุดพิเศษให้กับคุณพ่อ คุณแม่และครอบครัวค่ะ ยินดีด้วยนะคะ^^"

แต่ผมพุทธนะ เออๆช่างเถอะ..แบบนี้น่ารักดี ตัวกลมเป็นก้อนเลยลูกสาวผม

"ครอบคุณครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง?"

"กำลังเตรียมตัวขึ้นห้องพักค่ะ คุณพ่อไปรอคุณแม่ที่ห้องได้เลยนะคะ ^^" ผมมองลูกแวบนึง ที่พยายามเปิดตามองผม ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นลิฟต์ไปพร้อมกับพยาบาลจนถึงห้องที่เจแปนแอดมิท ระหว่างรอพยาบาลก็เล่าให้ผมฟังคร่าวๆ..ว่าเจแปนเธอขอไม่รอผม เธอคลอดเองได้ อีกอย่างปากมดลูกก็เปิดพร้อมแล้ว..เสียเวลา และที่สำคัญพยาบาลบอกผมว่า...

"คุณแม่กลัวคุณพ่อขับรถเร็วค่ะ ระหว่างรอคลอดเลยห้ามโรงพยาบาลโทรบอก แต่คุณหมอฮาวายดูแลไม่ห่างเลยนะคะคุณพ่อสบายใจได้ค่ะ พอคุณแม่เข้าห้องคลอดก็ไปเข้าเวรต่อเลย^^"