Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 181

เผลอแปปๆก็ท้องสี่เดือน พีคตกใจมากคือตอนไปตรวจ ..ฉันท้องก่อนไปญี่ปุ่นอีก! โชคดีที่ลูกยังเกาะแน่น ขนาดโดนคุณกัปตันฆาตกรรมโหดในห้องน้ำมาแท้ๆยังไม่รู้สึกอะไร

หลังจากกินข้าวเย็นงานเลี้ยงเล็กๆกับครอบครัวสามี ..ฉันก็แวะไปหาน้องสาวตัวเองแปปนึง เพราะถึงไทเปจะหายขาดจากโรคพวกนั้น ฉันก็อดห่วงความเป็นอยู่ของน้องไม่ได้ ก็เชนไม่อยู่แล้วนี่..น้องไม่มีใคร ฉันกลัวน้องเหงา

"โซลค้าบ ขอสัมภาษณ์ความรู้สึกหน่อย รู้สึกยังไงเอ่ย..ที่อยู่ๆจะมีน้อง^^" ไทเปกำมือเหมือนจับไมค์..ยื่นไปสัมภาษณ์โซล ที่ตอนนี้ยิ้มหวานและยื่นแขนให้อุ้ม เมื่อน้องอุ้มหลานไป..กัปตันเขาก็เดินไปนั่งเล่นโทรศัพท์รอที่โซฟา ซึ่งไทเปจัดห้องใหม่สวยมาก..เน้นไม้สไตล์มินิมอลญี่ปุ่นๆ

"เหงามั้ย ไว้พี่จะมาเล่นด้วยบ่อยๆ^^"

"เหงาอะไรคะ..ไม่เหงา สบายมาก เป็นคนชอบอยู่คนเดียวไปแล้ว อิอิ โซลคั๊บ!..หรือโซลจะมาอยู่กับน้าคับ^^"

ไทเปสดใสจริงๆมาเห็นแบบนี้ฉันก็สบายใจนั่นแหละ แต่พอออกจากห้องน้อง..ความรู้สึกห่วงก็ผุดขึ้นอีก ก็น้องไม่เคยอยู่คนเดียวมาก่อนนี่..ไม่มีฉันก็อยู่กับเชน ซึ่งไม่รู้ตอนนี้เชนเป็นไงบ้าง ฉันถูกบังคับให้บล็อคไลน์บล็อคเฟสทุกอย่าง กัปตันก็ด้วย..เพราะไทเปอ้างเหตุผลหลักเหตุผลเดียว ว่าถ้าไม่อยากเห็นน้องเจ็บและเสียใจอีก..ห้ามติดต่อและห้ามคุยกับเชน

ที่ให้ทำแบบนั้นฉันหวังว่าไทเปจะมีความสุขจริงๆนะ..ไม่ใช่หลอกตัวเอง

"คิกๆ ^^" โซลแฮปปี้มากเวลาอยู่กับไทเป ที่จริงลูกชายฉันก็แฮปปี้หมดล่ะถ้าคนอุ้มเป็นสาวๆ เพราะเขาชอบจับแก้มจุ๊ปแก้มแตะอั๋ง ซึ่งฉันบอกกัปตันไว้แล้ว..โซลโตขึ้นเตรียมเสียค่าปรับค่าสินไหมให้ลูกสาวบ้านอื่นเลย ลูกชายเราน่ะมือไว

"เบื่อไหม?ไปเยาวราชไหมไทเป" อยู่ๆกัปตันก็ถามขึ้นมา ถามทั้งทีี่ตายังจ้องโทรศัพท์อยู่

"พี่กัปตันหิวเหรอคะ? พี่เจแปนว่าไง..ไปไหม? ไทเปไม่ได้ไปเยาวราชนานเหมือนกัน^^"

"ไปสิ อุ้มเจ้าแสบไหวไหมล่ะ? มาๆส่งให้พี่^^" โซลรีบซบไทเปทันที จนน้องสาวฉันยิ้มจนตาหยีและลูบหลังหลานไป

"ไทเปอุ้มได้ค่ะ ไปกันเถอะๆ^^"

มาถึงเยาวราช..เหมือนเดิม! สามีแวะร้านแรกยันร้านสุดท้าย เขาซื้อน้ำผลไม้สกัดเย็นให้โซลกับฉัน..ซึ่งฉันเดินตัวปลิวมาก ดูดน้ำผลไม้กินนู่นกินนี่กับสามีไม่หยุด แต่ไทเปน่ะสิ..เหมือนพี่เลี้ยงเด็กที่คอยอุ้มโซลเดินตาม

"เธอกินปลาหมึกย่างไหม?" ฉันส่ายหน้าเบาๆเพราะอิ่ม ก่อนจะหันขวับดึงผ้าอ้อมเช็ดปากลูกทันที..เมื่อโซลบ้วนน้ำแครอทเล่น แต่เมื่อเช็ดปากโซลเผลอมองตรงไปข้างหลังแวบเดียว ก็เห็นเชนยืนอยู่หลังไทเป!! เขายืนห่างไปประมาณสองเมตร ตาฉันไม่ได้ฝาด..หรือเห็นภาพหลอนแน่ๆ ฉันเห็นเชนจริงๆ ตอนนี้เขากำลังใช้นิ้วจุ๊ปากสั่งให้ฉันเงียบ ซึ่งฉันก็เงอะงะรีบเช็ดปากโซลและรีบหันกลับทันที ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป

เชนกลับมาหาไทเปหรอ?...

เมื่อกัปตันซื้อปลาหมึกย่างเสร็จ เขาก็เดินไปกินไป ฉันจึงค่อยๆขยับเดินเข้าไปใกล้ๆไทเป และถามน้องว่า..

"มีแฟนรึยัง?^^" โซลผงกหัวขึ้นมองฉันตาปรือๆก่อนจะชูมือมาให้ฉันอุ้มต่อ พอฉันรับลูกมาจากน้อง..ฉันก็จับลูกซบไหล่ตบก้นให้เขาหลับ แต่ทำไมไทเปไม่ตอบคำถามฉัน เธออ้ำอึ้งทำไม ?

"ยังไง...มีแฟนรึยัง คุยๆกับใครบ้างไหม?^^"

"ไม่มีแฟนค่ะ แต่คุยก็มีๆนะคะ ไทเปไม่ได้คิดอะไรค่ะเป็นแค่เพื่อนกัน พี่เจแปนถามแบบนี้จะหาแฟนให้ไทเปเหรอคะ? ^^"

ฉันยิ้มแห้งๆ..ส่ายหน้าเบาๆ รู้สึกระแวงหลังตลอดเวลา เพราะเชนเขาเดินตามมาแน่ๆ ฉันควรบอกสามีดีไหม? หรือหันไปถามเชนตรงๆเลยว่ามีอะไร?