Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 179

ฉันดึงมือออกจากอกเขาไปหยิกแก้ม หมั่นเขี้ยวจริงๆ..ลูกหนึ่งแล้วยังหยอดเก่งไม่เลิก

หลังจากยืนคุยกันเรื่องลูกเรื่องสัพเพเหระ..ฉันกับไคล์ก็สลับกันไปอาบน้ำและนอนกอดลูก ความเพลียความเหนื่อยจากการขับรถตะเวนมาทั้งวัน ทำฉันรู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เช้าตรู่ ก่อนจะเดินอุ้มลูกลงมาด้อมๆมองๆตามกลิ่น..แล้วเห็นเจแปนเธอกำลังเตรียมอาหารในครัวไซส์มินิ

"เจแปน ทำไมเธอตื่นเช้า นอนไม่หลับเหรอ?-_-" ฉันอุ้มโบอิ้งไปเลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้าม ไคล์อาบน้ำยังไม่ลงมา แล้วอิไม้ไปไหนล่ะ? โซลก็ไม่อยู่..ทำไมมีเจแปนแค่คนเดียว?

"ป่าวค่ะ เจแปนโดนปลุก คนหิวคือกัปตันเขาไปซื้อมาแต่เช้า พี่ใบไม้ทานเลยค่ะ เดี๋ยวเย็น^^" ฉันมองข้าวหน้าหมูตรงหน้าสลับกับเจแปนงงๆ

"แล้ว..อิไม้ไปไหน? มันหิวทำไม่กินก่อน-_-"

"เขาพาโซลไปดูหงส์ค่ะ เปลี่ยนกัน..ไม่งั้นเจ้าตัวแสบแย่งช้อนทะเลาะกับพ่ออีก^^" เจแปนเปิดข้าวกล่องไปยิ้มไป ลูกผัววุ่นวายแบบนี้..ยัยนั่นคงเหนื่อยน่าดู

"อืม ให้มันช่วยบ้าง เธอเหนื่อยมาเยอะ" เจแปนหัวเราะเบาๆแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน อะไรวะ..ฉันพูดอะไรผิด? ก็เจแปนเลี้ยงลูกคนเดียวนี่ -_-

"อิอิ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ..เจแปนมีหน้าที่แค่เลี้ยงลูก คนหาเงินก็หาไป..ถ้าให้เจแปนไปทำงาน แล้วกัปตันเลี้ยงลูกไม่ไหวหรอกค่ะ เงินเดือนห่างกันลิบลับ^^"

"หุ้นปันผลบริษัทไง มันมีเท่าอิกล้าเลยนะ..ที่จริงให้อิไม้พักงานก่อนก็ได้ โซลเข้าโรงเรียนค่อยกลับไปทำ"

"ปันผลกัปตันโอนเข้าบัญชีโซลหมดเลยค่ะ เราใช้แค่เงินเดือนกัปตันใช้จ่าย..ซึ่งตอนนี้เขายกให้เจแปนดูแลค่ะ กัปตันได้เงินไปทำงานไฟล์ทละสองพัน เพราะทุกครั้งที่บินก็มีพอคเกจมันนี่จากสายการบินให้ ^^"

ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าอิไม้เทิดทูนเมียจนยกเงินเดือนให้ทุกบาททุกสตางค์ ส่วนฉันน่ะไม่ยุ่งกับเงินเดือนผัวหรอก..ปันผลแบรนด์เสื้อผ้าเขาฉันยิ่งไม่ยุ่ง ให้เขาจัดการเอง เพราะแค่เงินฉัน..ฉันยังจัดการไม่ได้ เปย์ไปทั่วมั่วทุกบัญชี ถ้าไคล์ยกเงินเดือนให้อีก..ไคล์หมดตัวแน่ๆ

ฉันนั่งกินข้าวกับเจแปนสักพักไคล์ก็ลงมา เขาอุ้มโบอิ้งออกไปเดินเล่น และบอกให้ฉันกินข้าวไปเถอะ ซึ่งฉันพอหลุดจากทุกสิ่งได้ ฉันก็นั่งชิวๆคุยกับเจแปน..กว่าจะเสร็จและเปลี่ยนเวรให้พวกผู้ชายมานั่งต่อ ก็ปาไปชั่วโมง

ชีวิตมนุษย์แม่ก็แบบนี้แหละ ถ้าพ่อได้อุ้มก็ปล่อยให้อุ้มนานๆหน่อยลูกจะได้ติดมือ อีกอย่างฉันจะได้มีเวลาพักชิวๆหายใจหายคอบ้าง ..ซึ่งเกินคาดปล่อยลูกไว้กับพ่อไม่นาน!! โบอิ้งติดไคล์ โซลติดอิไม้หนักมาก หลานชายฉันไม่ยอมลงจากแขนพ่อเลย

"ไปหาแม่นะ พ่อขับรถ"

"แอ้ๆ!" ไม่ไปเว้ย! สรุปไคล์ได้ขับ..และให้อิไม้ดูจีพีเอสแทน ตอนนี้เรากลับจากคาวาฟูจิโกะเข้าโตเกียวแล้วเพราะนอกจากดูภูเขาไฟก็ไม่รู้จะไปไหนต่อ

ถึงโตเกียวไปช็อปปิ้งเสร็จ เราก็แยกย้ายกันเข้าห้องพัก ซึ่งไคล์เขาด้อมๆมองๆอยู่นานกำลังหาจังหวะปั๊มลูก..แต่ก็ทำไม่ได้!! เพราะโบอิ้งไม่นอน เธอนั่งตาแป๋วเล่นกับพ่อจนดึก ซึ่งพ่อง่วงต้องขับเครื่องบินกลับก็ไม่สน ไคล์นอนตาปรือปุ๊บ..รีบเอามือแปะแก้มปลุกทันที

กว่าจะได้นอนตีสองตีสาม ไม่มีใครทำลายล้างความคึกของโบอิ้งได้ ฉันจึงอาสากันลูกไว้ห่างๆ..ให้สามีพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้หลายชีวิตต้องฝากไว้กับเขา...

สิบโมงเช้าเราก็นั่งรถแท็กซี่ลีมูซีนไปสนามบิน เป็นทริปที่ไม่เน้นสถานที่เน้นเลี้ยงลูกกะเตงลูกล้วนๆ และปัญหาคือฉันต้องแยกจากไคล์ตั้งแต่เช็คอิน โบอิ้งเด็กที่นอนไม่เต็มอิ่มจากที่เรียบร้อยๆทั้งทริป ไฟล์ทกลับเธองอแงซะงั้น เธองอแงหาพ่อ พ่อ พ่อ.. ฉันจะบ้าตาย !! ฉันหงุดหงิดจนอยากนั่งร้องไห้แม่งที่พื้น

"อุแงงงงงงงง ปัปปา"

"โบอิ้งนี่พูดไม่รู้เรื่อง พ่อขับเครื่องบิน อุ้มหนูไม่ได้นะลูก-_-" ฉันเริ่มเสียงเเข็ง ลำพังกระเป๋าขวดนมอุปกรณ์ของโบอิ้ง..ก็พะรุงพะรังพอแล้ว ทำไมลูกต้องงอแงติดพ่อตอนนี้วะ!!

"อุแงงงงงงง" พอลูกร้องดัง..อิไม้เช็คอินเสร็จมันก็เดินมาหาฉันทันที ก่อนที่จะช่วยถือกระเป๋าหาของเล่นจุกจิกของโซลให้