Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 184

"อื้ออออออ~มะ..แม่ จะออกละ แล้ว!" แม่เบิกตากว้างยื่นมือมากุมท้องฉัน ท่านเหงื่อซกไหลตามขมับ และน้ำตาคลอ

"ใจเย็นๆใบไม้ พ่อผัวกำลังประสานงานให้ แม่โทรบอกหมดแล้ว! "

"แม่หนูไม่ไหว นะ..หนูจะคลอด!!" ฉันจับแขนแม่เขย่ารัว เหงื่อท่วมหน้าท่วมตาปะปนไปกับน้ำตาที่ไหลเป็นสาย ฉันห้ามตัวเองเบ่งไม่ได้ อยู่ๆฉันก็เบ่ง เบ่ง และก็เบ่ง!

"ใบไม้ๆไม่ๆ อดทนหายใจเข้าลึกๆ!!"

"อื้อออ หนูทำไม่ได้ หนูทำ...อื้อ"

"อย่าลูก ทนก่อน"

"แม่ แม่ทนไม่ไหวแล้ว อื้อออออออออออ แม่!!! แม่งโว้ยยยยย" ฉันแหกปากลั่นยื่นและมือสองข้างไปรอรับลูกชาย เมื่อส่วนไหล่ของแอร์บัสพ้นออกมาได้..ฉันก็รีบดึงลูกออกมา

พรวด!

'อุแว้~~ อุแว้~~!!' แม่อ้าปากกว้าง..แข่งกับหลานที่ร้องไห้หน้าดำหน้าแดง ท่านมองฉันที่อุ้มลูกแนบอก สลับกับมองสายสะดื้อที่ห้อยระโยงระยางนั้นช้าๆ ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาอาบแก้ม

"ฮือๆ..ร้องเยอะๆเลยลูก ร้องออกมา" ฉันตบก้นลูกชายที่เปียกเมือกไปด้วยเลือดเบาๆ จนแม่รีบดึงสติและสูดหายใจเข้าลึกๆบอกกับฉันว่า..

"อดทนนะลูก อย่าเพิ่งทำอะไร! แม่จะไปตามคนมาช่วย"

แม่พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถทันที ก่อนท่านจะวิ่งเท้าเปล่าไปเคาะกระจกรถหลายคันแล้วชี้มาที่ฉันหน้าตาตื่น บ้างก็ยกมือไหว้..บ้างก็ร้องไห้ปาดน้ำตาไป จนสักพักรถรอบๆช่วยกันเปิดไฟผ่าหมาก..และสวรรค์ส่งนางฟ้าชุดพยาบาลวิ่งลงจากรถอีกคันมาช่วยฉัน

"พี่คะ พี่คะ ตอนนี้รู้สึกยังไง.." ฉันเริ่มหมดแรง จึงส่งลูกชายให้พยาบาลอุ้ม ก่อนจะเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว

ฉันเปิดตามองรอบๆ และหยุดมองนาฬิกาแขวนผนัง..มันขยับเสียงดังติ๊ก..ติ๊ก.. เป็นเวลาตีสี่แล้ว ไคล์กลับมารึยัง? ลูกอยู่ไหน?

เมื่อตั้งสติได้ฉันก็รีบกระพริบตาถี่..ปรับม่านตาอีกครั้ง ก่อนจะหันไปทางซ้ายแล้วเห็นสามีสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนเขาเพิ่งแลนด์มาหมาดๆ เขากำลังป้อนนมแอร์บัสด้วยช้อนเล็กๆในเตียงเด็ก ส่วนลูกสาวคนโตเธอนอนหลับที่โซฟา พอขยับตัวพลิกนิดหน่อย..ไคล์ก็รีบหันขวับไปตบก้นกล่อม เขาเป็นพ่อที่รับหน้าที่ทุกอย่างเลยตอนนี้

"ไคล์..." ไคล์เงยหน้าขึ้นมองฉันทันที ก่อนที่จะรีบลุกขึ้น..เดินมาเกาะราวเตียงจ้องฉันน้ำตาคลอ

"งะ ไงเก่งเกินไปแล้วนะ..คลอดบนรถได้ไงTT" ฉันยิ้มให้เขาแล้วยกมือขึ้นช้าๆ...ก่อนจะจับมือใหญ่ที่เกาะราวเตียงบีบเป็นจังหวะให้เขาผ่อนคลาย

"ลูกไคล์ดื้อ อยากออกก็ออกมาซะงั้น^^"

"ดื้อเหมือนแม่ไง เจ็บไหม..ผมไม่น่าไปบินเลย" ฉันส่ายหน้าเบาๆไม่อยากให้เขาคิดมาก ดูสิยังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย

และเมื่อฉันโอเคปรับตัวได้ ไคล์ก็ปรับเตีียงให้ฉันให้นมแอร์บัส ไคล์บอกว่าลูกชายเราน้ำหนักสองกิโลเก้าขีด ตัวไม่ใหญ่แต่แรงตีนมหาศาลเขาแข็งแรงมากๆตอนมาถึงโรงพยาบาลมีคนช่วยปฐมพยาบาลเยอะแยะ ส่วนแม่ห่วงฉันมากร้องไห้ตลอดทาง ก็แหงล่ะ..ไม่ห่วงได้ไงแม่เห็นการเบ่งคลอด เห็นฉันอุ้มลูกที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาอุ้มแบบนั้น

เช้า..ทุกคนก็ทยอยมาเยี่ยม ประเดิมด้วยคานะทิชากับผัวหมอๆของพวกเธอ ส่วนก้านแก้วเวลาไม่ตรงกัน..บ่ายๆมันถึงวีดีโอคอลมาหาฉัน มันบอกจะรีบบินกลับให้เร็วที่สุด จากนั้นฉันก็ปล่อยให้คุยกับโบอิ้งต่อเสียงเจี้ยวจ้าว จนเย็นนู่น..ครอบครัวฉันกับไคล์มาเยี่ยม

ทุกคนชมฉันใหญ่ แต่อิไม้กับเจแปนน่ะอึ้งมาก อิไม้มันบอกว่าฉันพลังควาย เอาแรงจากไหนมาเบ่งเยอะแยะ