Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 58

"คือ...." เจแปนเธอเสมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตาฉัน เสียงสะอื้นน่ะฉันพอได้ยินบ้าง แต่มันแผ่วลงแล้ว

"งั้นไม่ได้เจอหรอก เพราะฉันเพิ่งมีคดีกับเขามา..รู้ไหมว่าฉันอึดอัดนะ ที่ต้องคุยกับเขาอีก -_-"

เจแปนหันขวับกลับมามองฉันทันที ก่อนจะยกมือขึ้น..และไหว้ฉัน

"เจแปนขอร้องค่ะ พี่ฮาวายอาจจะช่วยเจแปนกับน้องได้นะคะ "

เจแปนกับน้อง?! หรือว่าน้องเธอป่วยต้องรักษาด่วน?

"น้องเธอไม่สบายเหรอ?-_-"

"ค่ะ น้องไม่สบายต้องรักษาด่วน พี่ฮาวายเป็นหมอใช่ไหมคะ เขาคงช่วยน้องได้ ขอร้องนะคะพี่ใบไม้" ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะมองตรงไปไกลๆ ฉันเห็นหมอฮาวายเดินผ่านแวบบนึง เขาเข้าห้องอะไรไม่รู้

"เอ่อ..พี่สาวฉันมีแฟนเป็นศัลยแพทย์ ลูกเจ้าของโรงพยาบาลนี้น่าจะช่วยได้นะ น้องเธออาการเป็นยังไง?-_-"

"ไม่ใช่ค่ะ ต้องจิตแพทย์..." แล้วเจแปนก็เงียบไป ก่อนจะก้มลงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเงยหน้ามองฉัน

"น้องสาวเจแปนเป็น นิมโฟมาเนีย " ห้ะ!!!!

โรคอะไรวะ?-_-

ฉันนวดขมับคิดตาม ไม่เคยได้ยินชื่อเลย..โรคทางจิต? ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามผู้รู้ Google ก่อนจะเห็นบทความลักษณะอาการของคนเป็นโรคนี้แล้วแทบช็อค!!!

"เจแปนขอได้ไหม พี่ใบไม้ปิดเงียบนะคะ ประเทศไทยมองว่ามันน่าอาย มองคนเป็นโรคนี้แย่มาก เจแปนเองไม่มีเวลาดูแลน้อง ทำงานคนเดียว ส่งเสียเขา ทุกวันนี้ยังโทษตัวเองอยู่ค่ะ..ไม่รู้เพราะเจแปนดูแลเขาไม่ดี หรือไม่มีเวลาให้ เรามีกันแค่สองคน...พี่ฮาวายเป็นพี่ชายต่างแม่แต่เจแปนอยากเจอเขาจริงๆ เพราะไทเปตอนเด็กๆเคยร้องไห้กอดขาพี่ฮาวายบ่อย น้องคงดีใจถ้าพี่ฮาวายกลับมา..."

ฉันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า กลืนน้ำลายลงคอครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อได้ยินสิ่งที่เจแปนเล่าทั้งน้ำตา ความสดใสในใบหน้าเธอตอนนี้ไม่มีแล้ว มีแต่ความเศร้าหมอง มีแต่ความกังวล ให้ตาย... เธอคงเหนื่อยมากสินะ

ฉันจึงตบไหล่เจแปนเบาๆ พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลตามเธอ ขนาดฉันที่มีครบมีพร้อม..ยังเคยแอบน้อยใจพ่อแม่ตัวเองเลย นับประสาอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ ที่แบกทุกอย่างไว้คนเดียว

"แล้ว..ญาติพี่น้องไม่มีอีกเหรอ?"

"ไม่ค่ะ เท่าที่จำได้..ญาติตัดขาดแม่ เพราะโกรธแม่มาก เรื่องอะไรเจแปนไม่รู้หรอก..ตอนนั้นเรายังเด็ก แต่หลังจากนั้นเราย้ายมาอยู่กรุงเทพกันสามแม่ลูก เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆพ่อ ที่อยู่บ้านใหญ่ย่านฝั่งธน"

"บ้านใหญ่?" เจแปนพยักหน้าตาม แล้วเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาอีก

"ค่ะบ้านใหญ่ คือบ้านพี่ฮาวายบ้านเมียหลวงค่ะ..ฮึกๆ แม่พี่ฮาวายเกลียดพวกเรามาก ทุกครั้งที่พ่อมาหา..แม่พี่ฮาวายจะจ้างคนตาม จนพ่อทนไม่ไหว..ตัดสินใจย้ายเราไปอยู่พังงา แต่ระหว่างที่พ่อพาแม่กับยายไปดูที่ให้เราทำธุรกิจที่นั่น ...ทั้งสามคนโดนสึนามิ หายสาปสูญ เจอศพอีกทีก็หลายอาทิตย์ค่ะ.."

ฉันน้ำตาไหลอาบแก้ม ตอนนี้มันไหลแข่งกับเจแปนแล้ว ฉันไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ..ที่เธอเป็นลูกเมียน้อยเลย รู้สึกสงสารเธอมากกว่า

"ตะ..ตอนนั้นเธออายุกี่ขวบ?"

"อายุไม่แน่ใจ แต่เจแปนอยู่แค่ป.3 เองค่ะ ส่วนน้องสาวชื่อไทเปอยู่ป.1 " ตายเถอะ! เด็กมาก!

"เธอเลี้ยงน้องคนเดียว? บ้านใหญ่ไม่สนใจเลย?"

"ค่ะ ตอนนั้นยังโชคดี..ที่ป้าเพื่อนบ้านเขาช่วยดูแลเรา แต่พอเจแปนเข้มแข็งขึ้น มันไม่ยากเท่าไหร่ค่ะ แค่เหนื่อยที่ต้องซักผ้ารีดผ้า หากับข้าวติดไม้ติดมือมาจากโรงเรียน ไม่แปลกหรอกค่ะที่บ้านใหญ่จะไม่สนใจ พอพ่อเสียเขาโกรธเรามากกว่าเดิมอีก และที่โกรธสุดๆถึงขั้นไม่ให้พี่ฮาวายเข้าใกล้เรา ก็คือเงินประกันและทรัพย์สินส่วนตัวพ่อค่ะ..เพราะพ่อยกให้เราสองคนหมด"

"ดีแล้วที่ได้อะไรมาบ้าง ไม่ต้องสนใจนะ ให้เขาเกลียดไป...เธอน่ะเข้มแข็งมาก สู้ๆนะ ถ้าเธอผ่านอะไรมาเยอะขนาดนั้นและยังยิ้มได้ เรื่องอื่นไม่หนักหรอก..หมอฮาวายพี่เธอเขาก็ทัศนคติดีมาก เดี๋ยวฉันจะนัดเขาให้ ตอนนี้เขาคงไม่สะดวก..น่าจะเข้าเวรอยู่-_-"

เจแปนจับมือฉัน..แล้วพยักหน้าทั้งน้ำตา ตอนนี้ใจฉันหน่วงตาม..จนไม่กล้าสบตาเธอเลย มันเศร้ามาก ฉันกลัวตัวเองไม่ไหวเผลอร้องไห้โฮไปกับเธอ ได้แต่พยายามมองไปทางอื่น แล้วกุมมือเธอปลอบ

"ขอบคุณนะคะ...กัปตันกับพี่ใบไม้ดีกับเจแปนมากๆ "

"อื้ม มีอะไรอยากให้ฉันช่วยก็บอก...ฉันเป็นผู้หญิงเหมือนกันคุยได้ โรคนี้มันอาจจะน่าอาย..แต่บอกตามตรงนะ..ฉันได้ยินฉันไม่รู้จักอ่ะ ฉะนั้นอย่ากังวลไปเลย ถ้ามันจะฉาว แปปๆคนก็ลืมเองล่ะ ใครพูดมากฉันตบปากให้-_-"

เจแปนยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยายามปาดแก้มเปียกๆเธอซ้ายขวา

"ดุเหมือนกัปตันเลยค่ะ อิอิ" ฉันหันไปยิ้มบางๆให้เจแปน จนเห็นต้นไม้..มันเดินจ้ำอ้าวมาข้างหลัง สีหน้าท่าทางคือพร้อมฆ่าฉันมาก

"เจ๊! ทำอะไรเจแปน?!-_-" เจแปนรีบหันกลับไปมองตามเสียง ส่วนฉันยักคิ้ว..แล้วเอามือกอดอกมองไปทางอื่นเซ็งๆ ใช่สิ..กูมันคนใจดำ -_-

"กัปตันคะ ไม่มีอะไรค่ะ พี่ใบไม้กำลังช่วย..."

"ช่วยอะไร เจ๊ใบทำเธอร้องไห้เหรอ?-_-" สำคัญขนาดไหนวะ ถึงได้หูหนวกตาบอดเป็นห่วงกันขนาดนี้

กูพี่มึงนะอิไม้-_-