Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 67

"มีอะไรกันแล้วใช่ไหม?" ถ้าพ่อถามตรงๆแบบนี้ ฉันคงไม่ต้องอ้อมค้อมแล้วล่ะ

ฉันจึงมองพ่อไม่ละสายตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ หวังจะพูดทุกอย่างตามตรง แต่ไม่ทันได้อ้าปาก..ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อไคล์เขารีบเดินมาจับมือฉันไว้และบีบเบาๆ บีบจนพ่อมองมาที่มือเราสองคน

"ครับลุงบอส ผมกับใบไม้เรามีอะไรกันแล้ว แต่มันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบหรือความสนุกนะครับ ผมจริงจังและรักจริง"

พ่อนั่งลงที่เก้าอี้อีกครั้งแล้วกุมขมับ ฉันจึงตัดสินใจพูดต่อจากไคล์

"ค่ะหนูก็จริงจัง และหนูโอเคกับไคล์ที่สุด หนูยอมเขาเอง บางทีก็ชวนเขาด้วยซ้ำ" พ่อเงยหน้าขึ้นมองฉันทันทีเมื่อฉันพูดคำว่า 'ชวน' ตาท่านเบิกกว้างพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ เหมือนรับไม่ได้

"ทำไม..ลูกทำตัวแบบนี้ใบไม้? กับไคล์เราโตมาด้วยกัน มันจะเป็นความสัมพันธ์อื่นได้ไงนอกจากพี่น้อง และ..."

"แต่เป็นไปแล้วค่ะ หนูชอบไคล์มานานมาก ตั้งแต่เกิดมาหนูไม่เคยชอบอะไรเลยนอกจากไคล์ เพราะพ่อเป็นคนเลือกทุกอย่างให้หนู เลือกจนหนูไม่มีโอกาสได้คิดเองว่าชอบอะไร..หรือไม่ชอบอะไร และหนูต้องเฉยกับมันแค่ไหน..เพื่อจะยอมรับในสิ่งที่พ่อเลือกให้และผ่านมันมาได้"

"ใบไม้.." ฉันไม่สนใจพ่อ รีบผายมือไปที่โต๊ะทำงานที่พ่อนั่งอยู่

"นี่ไงสิ่งที่พ่อเลือกให้ หนูทำให้พ่อหมดแล้ว ทั้งเรียนโรงเรียนประจำ เรียนวิศวะ และเรียนบริหารคู่อีกใบ หนูเรียนจนไม่มีเวลาว่างเสาร์อาทิตย์ ไม่มีวันว่างเหมือนเช้าบ้านเขาเลย "

"เพราะพ่อหวังดีกับลูกไงใบไม้.."

"ค่ะ..หนูเข้าใจ แต่หนูขอพ่อสักเรื่องนะ..เรื่องที่หนูจะคบใคร พ่อช่วยเข้าใจกันได้ไหม หนูอยากเลือกเองและอยากตัดสินใจเองสักครั้ง แค่เรื่องนี้เรื่องเดียวหนูจะไม่ขออะไรพ่ออีก"

พ่อเอามือค้ำโต๊ะแล้วท้าวสะเอว ก่อนท่านจะก้มหน้าลงมองพื้นช้าๆ และถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

"ผมขอโทษนะครับลุงบอส..ที่ล่วงเกินใบไม้ แต่ผมรักเธอจริงๆ ที่ผ่านมาผมอาจจะเที่ยวเล่นดูไม่จริงจังกับใคร แต่ตอนนี้ผมหยุดแล้วครับ ผมเจอคนที่ผมจะจริงจังด้วยแล้ว"

พ่อไม่ตอบ.พ่อแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ก่อนท่านจะเงยหน้าขึ้นมองเราสองคนตาแดงก่ำ และใช้มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงเดินมาหาพวกเรา

"เลือกเองนะ...ได้งั้นก็ลองดู พ่ออยากรู้ว่าเราจะคบกันได้นานแค่ไหน ดูแลกันได้ไหม ต่อไปนี้พ่อจะไม่บังคับอะไรลูกแล้ว ทำให้พ่อเห็นแล้วกัน"

พูดจบพ่อก็หมุนตัวกลับ..แล้วเดินเปิดประตูออกไป ทิ้งให้ฉันกับไคล์มองหน้ากัน งงๆ

"ลุงบอสต้องโกรธแน่ๆ ผมไม่น่าล้วงเกินป้าก่อนเลย.."

"แล้วยังไง ฉันชอบให้นายล่วงเกิน-_-" ฉันตอบเรียบๆและเอามือกอดอกคิดตาม จริงที่พ่อโกรธฉัน..แต่คำที่พ่อพูดก่อนออกไป พ่อให้ฉันลองดูงั้นเหรอ? มันก้ำกึ่งนะ..ระหว่างยอมกับไม่ยอมเหมือนพ่อให้ฉันลองเสื้อผ้า ถ้าไม่ชอบถ้าใส่ไม่ได้ก็ไม่ต้องซื้อ

ฉันจึงหันไปหาไคล์และกุมมือเขา มองสายตาที่วิตกกังวลคู่นั้นเรียบๆ จนเขาขมวดคิ้วสงสัย

"อะไรป้า?..ไม่ทิ้งกันนะ ผมไม่ยอมนะ..ไม่ยอม" แต่ไคล์ดึงฉันไปกอดแล้วเอาคางเกยไหล่อ้อน มือที่โอบก็ลูบเอวฉันไปด้วยช้าๆ จนฉันรีบผละออก..และจ้องหน้าเขาจริงจังอีกครั้ง

"ไม่ใช่แบบนั้น แต่ต่อไปนี้..นายต้องพิสูจน์ให้พ่อฉันเห็น" ไคล์เผยยิ้มช้าๆ แล้วพยักหน้าทันที

"ใช่ผมก็คิดแบบนั้น ลุงบอสไม่น่ารู้เรื่องเราจากเรื่องอย่างว่าเลย โคตรซวย..." สงสารชิบ สรุปไคล์ก็ยังไม่รู้ว่าพ่อไม่อยากให้ฉันคบกับเขา เขาคิดว่าพ่อโกรธ..ที่เห็นเราออกมาจากห้องน้ำด้วยกันแค่นั้น

"ช่างเถอะ รู้จากอะไรก็รู้ไปแล้ว-_-" ฉันพูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋า แต่ก่อนจะหันไปหาไคล์ชวนเขากลับ..ฉันก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ใครดังขึ้นมา

ครืน ครืน~ และแน่นอนมันไม่ใช่ของฉัน เพราะฉันจับกระเป๋าสูทดูแล้วโทรศัพท์เงียบกริบ ส่วนไคล์เขาก็ลูบๆคลำๆที่ประเป๋ากางเกงตัวเองแล้วทำหน้านึกคิดไปด้วย

"ไม่ใช่ของผม..โทรศัพท์ใคร?" ฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วหยิบกุญแจรถบนโต๊ะไม่สนใจ แต่ก่อนที่จะเดินออกมาพร้อมไคล์ผ่านโซฟายาว ฉันก็เห็นโทรศัพท์ไอโฟนสีขาวเครื่องนึงที่โซฟาพอดี