Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 74

กัปตันมองฉัน ฉันมองกัปตัน และเสียงหัวใจที่เต้นตึกตัก...มันเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาโน้มเข้ามากระซิบ

"เมื่อกี้..ว่าไงนะ" คำถามที่แผ่วๆข้างหู ทำฉันกลั้นหายใจไปชั่วขณะ เพราะคำตอบที่เขาต้องการ..จะให้พูดอีก ฉันคงพูดได้ไม่เต็มปาก

"ว่าอะไรคะ มะ..ไม่ค่่ะ เจแปนไม่ได้พูดอะไรนะ"

"จริงรึป่าว.." ฉันรีบเบือนหน้าหนี เมื่อเขาก้มมากระซิบใกล้ๆอีกครั้ง จนตัวเองเผลอไปสบตาพี่นาเดียร์และนักบินผู้ช่วยอีกฝั่ง ที่ตอนนี้..กำลังนั่งมองเราอยู่

"กัปตันพอได้แล้วค่ะ..คนอื่นมอง" พอกัปตันได้ยิน เขาก็หันไปมองสองคนนั้นแวบนึง ก่อนจะจับมือฉันลุกขึ้น แล้ววางเงินวอนให้พี่นาเดียร์บนโต๊ะ

"อะไรคะ กัปตัน?" ฉันถามและเหลือบมองพี่นาเดียร์

"ไปกับฉัน" พี่นาเดียร์อ้าปากค้าง ก่อนสติสตังจะกลับมาเมื่อเห็นเงินบนโต๊ะ จากนั้นเธอก็รีบลุกขึ้น..แล้วเดินมาหยิบเงินไปนับทันที

"ไปเลยค่า ไปเลย..ไม่ต้องกลับก็ได้ ไปเลย" พี่นาเดียร์ยิ้มแก้มปริแล้วยกมือสั่งของกินอีกชุดใหญ่ ก่อนกัปตันต้นไม้จะขยิบตาให้ผู้ช่วยนักบิน แล้วจับมือฉันเดินออกมา

มือหนึ่งข้างล้วงกระเป๋า ส่วนอีกข้างจับมือฉัน แถมเขายังเหวี่ยงไปมาเหมือนเด็กด้วย ตั้งแต่เราเดินออกมาจากร้านโซจู..ฉันก็ไม่กล้าคุยกับเขาเลย ก็บอกแล้วไง..มันไม่เหมือนเดิม ฉันเขิน เขินมาก..ตอนนี้ร้อนผ่าวๆตั้งแต่มือที่จับไปจนถึงแก้มแล้ว

ฉันจึงตบแก้มตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ ที่ใจเต้นรัวๆตอนนี้และที่พลั้งปากพูดไป เพราะฉันแค่เมาใช่ไหม..

"จะตบหน้าตัวเองไปถึงไหน?" กัปตันถามทั้งที่ตามองตรง

"มะ..ไม่รู้ค่ะ เอ่อ..หายงอนแล้วเหรอคะ?" โอ้ย ทำไมฉันพูดปกติไม่ได้เนี่ย เขินอะไรขนาดนั้น..คนเคยๆนะเจแปน

"เธอคิดว่าฉัน ควรหายงอนได้ยัง?" คราวนี้เขาหันมาถามฉันกลับ..แล้วยิ้มที่มุมปาก เราเดินผ่านย่านเมียงดงก็จริง แต่ความรู้สึกฉันตอนนี้..เหมือนอยู่ด้วยกันสองต่อสอง และข้างๆเป็นทะเลสีฟ้าหาดส่วนตัว

มันคืออะไร..ทำไมทุกอย่างมันสวยงามไปหมด ฉันไม่ได้น้ำเน่านะ ไม่ได้เพ้อฝันด้วย..แต่มองอะไรก็เขิน มองอะไรก็สดใสจนตัวเองหุบยิ้มไม่ได้

"เป็นอะไร ถามไม่ค่อยตอบเลย หืม?" เมื่อฉันเคอะเขินและเงียบไป เขาก็กระตุกมือที่จับดึงฉันเข้าไปใกล้ๆทันที ก่อนที่จะรีบโอบไหล่ฉันและก้มหน้าลงมา..

"ก็เจแปนเมาน่ะค่ะ ก็เลย.."

"เหรอ? นึกว่าไวน์ที่นิวยอร์กดีสุด..แต่ไม่ใช่ เหล้าสัญชาติเกาหลีดีกว่า..ไม่งั้นฉันคงไม่ได้ยินอะไรจากปากเล็กๆของเธอ" เขาเขี่ยริมฝีปากล่างฉันเบาๆ แล้วจ้องตาจนฉันเบือนหน้าหนี

ฉันเขินมากตอนนี้ เขาเดินโอบไหล่..และก้มลงมาถามใกล้ๆตลอดทาง จะหนีไปไหนก็ไม่ได้..เขินจนอยากกรี๊ดดังๆ

"คะ..ได้ยินอะไรคะ?" กัปตันหัวเราะหึหึแล้วกระชับมือที่โอบไหล่ฉัน ก่อนเขาจะพาฉันลัดเลาะไปที่โรงแรมนึงที่หรูมาก และแน่นอนไม่ใช่ที่พักของลูกเรือ

เขามีคีย์การ์ดแตะขึ้นลิฟต์ เหมือนเปิดห้องไว้เรียบร้อยรอใช้งาน จากนั้นก็เดินโอบฉันมาถึงห้องพัก ที่แสนจะไพรเวทบนชั้นสูงสุดของตึกย่านเมียงดง

ร่างเล็กที่ถูกโอบไหล่เดินเก้ๆกังๆเหมือนคนไม่เคย ..เพราะหลังที่หลุดคำว่ารักคำเดียวสั้นๆ มันก็เหมือนประตูทุกอย่างเปิดอัตโนมัติ ฉันรู้ใจตัวเอง..ว่าฉันไม่ได้รู้สึกกับเขาแค่เพื่อนนอน และถ้าเราจะมีอะไรกันหลังจากนี้...ในห้องนี้ ฉันไม่ได้ให้เขาแค่ร่างกายแล้ว

"กัปตัน คือ..จะดีเหรอคะ?" เมื่อประตูถูกปิดและล็อก ฉันก็ถามเขาทันที