Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1005

ตอนที่ 1005 ทุกคนเป็นหัวกะทิ (1)

เฉินจื้ออวี่ก้าวไปข้างหน้า

เสียงพูดคุยในพื้นที่รอผลยังคงดังต่อเนื่อง

หลายคนยังคงถกเถียงกันถึงผลงานที่เหนือความคาดหมายของซย่าฝาน

เมื่อก้าวขึ้นไปบนเวที เฉินจื้ออวี่กวาดตามองไปข้างหน้า แม้คณะกรรมการจะไม่ได้ส่งเสียงดังเหมือนผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ แต่พวกเขาก็ยังกระซิบพูดคุยกันเป็นระยะ

เห็นได้ชัด

ว่าเขาไม่ได้รับความสนใจมากนัก

ถ้าหากเป็นเฟ่ยหยางหรือผู้เข้าแข่งขันตัวเต็งคนอื่นที่ขึ้นเวทีตอนนี้ ไม่เพียงแค่พื้นที่รอผลจะเงียบลงทันที แม้แต่คณะกรรมการเองก็คงจะให้ความสนใจมากกว่านี้

ความคิดนี้ทำให้เฉินจื้ออวี่รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อย

แต่ในตอนนั้นเอง

เขาเห็นหลินเยวียน

อาจารย์เซี่ยนอวี๋ยังคงมีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า สายตาที่มองมานั้นแลดูคล้ายกับกำลังส่งแรงใจให้เขา ชวนให้เขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

ในชั่วพริบตา

เฉินจื้ออวี่ก็รู้สึกโล่งขึ้น ความรู้สึกขุ่นมัวหายไปหมดสิ้น!

เขาหยิบไมโครโฟนขึ้นมา และพูดประโยคที่ต่อมาถูกผู้คนนำมาล้อเลียนนับครั้งไม่ถ้วน

“สวัสดีครับคณะกรรมการ ผมคือเฉินจื้ออวี่ นักร้องที่อ่อนที่สุดของราชวงศ์ปลา”

อุก!

การแนะนำตัวแบบไม่เหมือนใครนี้ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที

“ฮ่าๆ !”

“ทำไมสมญานามของเฉินจื้ออวี่ถึงชัดเจนขนาดนี้ทุกครั้งเลย”

“ก่อนเข้าร่วมราชวงศ์ปลา เขาคือลูกคนรองตลอดกาล หลังจากเข้ามาในราชวงศ์ปลา เขาก็กลายเป็นนักร้องที่อ่อนที่สุดของราชวงศ์ปลา”

“ประเด็นคือ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นนักร้องที่อ่อนที่สุดของราชวงศ์ปลาจริงๆ นะ!”

“ก็ใครจะไปคิดว่าซย่าฝานที่เคยอ่อนที่สุด อยู่ดีๆ จะฉีกคราบลูกแกะโชว์พลังของราชินีเพลงออกมาล่ะ!”

“คำว่านักร้องที่อ่อนที่สุดของราชวงศ์ปลา นี่ฟังแล้วเจ็บกว่าคำว่าลูกคนรองตลอดกาลอีกนะ ทั้งที่จริงๆ แล้วเฉินจื้ออวี่ก็ไม่ได้อ่อนเลย”

“ถ้าเปรียบเทียบเฉพาะราชวงศ์ปลาแล้วน่ะ เขาก็ยังถือว่าด้อยกว่าอยู่สักหน่อย”

“อย่าเพิ่งฟันธงนะ ซย่าฝานยังพลิกเกมได้เลย บางทีเฉินจื้ออวี่อาจจะทำให้เราตกตะลึงได้เหมือนกันก็ได้”

“ไปเถอะ เลิกเพ้อฝัน”

ถ้าหากเฉินจื้ออวี่ก็สามารถสร้างความตกตะลึงได้เหมือนซย่าฝาน งั้นราชวงศ์ปลาก็น่ากลัวเกินไปแล้ว

ฝั่งของคณะกรรมการเอง มีบางคนที่หัวเราะเบาๆ แต่ไม่มีใครหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาถกเถียง ระดับของเฉินจื้ออวี่ไม่ได้ถือว่าแย่ เพียงแต่ศูนย์ฝึกแห่งนี้รวบรวมเหล่านักร้องที่แข็งแกร่งที่สุดของฉินโจวเอาไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้โดดเด่นมากนัก แต่หากมองในแง่คุณภาพเสียงร้อง ในที่นี้ไม่ว่าจะเป็นใคร เดินออกไปข้างนอกก็ล้วนว่ามีระดับที่สามารถเทียบชั้นนักร้องแถวหน้าได้ทั้งหมด

“เริ่มได้”

เสียงของหลินเยวียนดังขึ้น

ทันทีที่เสียงพูดจบลง ทำนองเพลงก็ดังขึ้นมา

เพลงที่เฉินจื้ออวี่เลือกใช้ในการทดสอบคือ…เพลงรัตติกาลบทที่เจ็ด!

เพลงนี้ไม่นับว่าง่าย!

สไตล์การร้องอันเป็นเอกลักษณ์ของเซี่ยนอวี๋นั้น เป็นสิ่งที่นักร้องหลายคนในวงการเพลงรับมือไม่ไหว

ใช่แล้ว

นักร้องมืออาชีพสามารถร้องเพลงนี้ตามทำนองได้ก็จริง แต่เพราะโทนเสียงที่แตกต่างจากเซี่ยนอวี๋ซึ่งเป็นต้นฉบับ ทำให้เสน่ห์ของเพลงไม่เหมือนเดิม

อย่างไรก็ตาม

เมื่อเฉินจื้ออวี่เริ่มร้อง โดยเฉพาะท่อนแรกที่เป็นการแร็ป บรรยากาศในห้องพลันเปลี่ยนไป หัวใจของใครหลายคนก็พลันสะดุดไปเสี้ยววินาที ราวกับจังหวะเต้นขาดหายไปชั่วขณะ!

โทนเสียงที่ให้ความรู้สึกแปลกใหม่!

จังหวะการแร็ปที่ไหลลื่นและเป็นธรรมชาติ!

ไม่ใช่เสียงสวรรค์ที่ทำให้ขนลุกตั้งแต่แรกฟัง แต่เป็นเสียงที่ดึงดูดผู้ฟังเข้าไปในเพลงและตอบสนองต่อทำนองของเพลงอย่างน่าประหลาด

“เขาผลักประตูออก สายลมยามค่ำคืนพัดไหวตะเกียงน้ำมัน

เครื่องพิมพ์ดีดหยุดลงที่ชื่อของฆาตกร ฉันหันกลับไป

ท้องฟ้ายามค่ำของเวสต์มินสเตอร์

เริ่มเปลี่ยนผัน…

หากความชั่วคือบทเพลงอันเหี้ยมโหดและงดงาม

มือของฉันจะลิขิตฉากอวสาน

อรุณรุ่งทอแสงขจัดบรรทัดสุดท้ายแห่งความเศร้าทราม

หมึกดำย้อมสีความเงียบงัน…”

ไม่ใช่แค่การแร็ปที่ลื่นไหลไร้ที่ติ!

แต่แม้กระทั่งท่วงทำนองในท่อนคอรัส เฉินจื้ออวี่ก็ถ่ายทอดออกมาได้อย่างประณีต!

ราวกับว่าเนื้อเรื่องของเชอร์ล็อก โฮล์มส์ได้ปรากฏขึ้นตรงหน้า!

นี่คือเฉินจื้ออวี่ได้รับฉายานามว่าลูกคนรองตลอดกาลคนนั้นจริงหรือ!

นี่คือนักร้องที่อ่อนที่สุดในราชวงศ์ปลาจริงหรือ!?

ท่ามกลางเสียงร้องที่ก้องกังวานไปทั่วทั้งห้องทดสอบ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป!

…

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน