Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1007

ตอนที่ 1007 จันทร์ส่องสองบ่อน้ำ

นี่คืออินโทรที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ซูเลี่ยนเคยได้ฟังมาในช่วงหลายปีที่เธอคร่ำหวอดอยู่ในวงการซอเอ้อร์หู ความคลาสสิกของเพลงนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าบทเพลงเอ้อร์หูอันเลื่องชื่อซึ่งได้รับการสืบทอดมาหลายยุคหลายสมัยของบลูสตาร์เลย

ซูเลี่ยนมั่นใจ!

ท่วงทำนองสั้นๆ ซึ่งประกอบด้วยสี่จังหวะ ตามด้วยวลีสั้นๆ ซึ่งลดระดับลงราวกับเป็นเสียงถอนหายใจที่เต็มไปด้วยความขมขื่น!

แม้จะเป็นเพียงเสียงของเครื่องดนตรี!

แต่ซูเลี่ยนกลับได้ยินเสียงถอนหายใจ!

เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว สีหน้าพลันเปลี่ยนไปในทันที เธอลุกพรวดขึ้นยืนจากที่นั่ง สายหูฟังที่เธอสวมอยู่ถึงกับตึงขึ้นมาในชั่วพริบตา สะท้อนให้เห็นถึงอารมณ์อันรุนแรงที่เกิดขึ้นกับเธอ!

เสียงดนตรีที่ก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในช่วงเสียงกลางต่ำ ราวกับเงาของใครบางคนที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ไปมาอย่างโดดเดี่ยวอยู่บนท้องถนน

ท่วงทำนองที่ทุ้มลึก

ความรู้สึกที่ถูกกดทับ

แม้ช่วงเสียงจะแคบ แต่เส้นทำนองกลับมั่นคง

เพียงแค่จังหวะหนึ่งที่ขยับขึ้นลงเพียงเล็กน้อย ก็สามารถทำให้จิตใจพลุ่งพล่านได้!

เมื่อท่วงทำนองค่อยๆ ทวีความเข้มข้นขึ้น จังหวะก็ยิ่งแปรเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ความลังเลและสับสนพลันมลายหายไป

เวลานี้กลับกลายเป็นความโกรธเกรี้ยว?

หรืออาจเป็นเสียงกรีดร้อง?

ห้าท่อนต่อเนื่อง ก่อเกิดเป็นเปลี่ยนแปลงห้าครั้ง แต่ละช่วงบางครั้งยืดขยายออก บางครั้งหดสั้นลง เสียงในระดับเดียวกันขยับขึ้นและลงสลับกัน ความเข้มข้นของอารมณ์เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ !

คล้ายกับเป็นความกระหย่ิมใจ!

คล้ายกับเป็นความเศร้าสลด!

ขอบตาของซูเลี่ยนเริ่มแดงเรื่อ

เธอรู้สึกราวกับได้เห็นเสี้ยวหนึ่งของชีวิต มีทั้งความหุนหันพลันแล่นและไร้เดียงสาของวัยเยาว์ มีทั้งความดื้อดึงไม่ยอมแพ้และความสิ้นหวังของวัยผู้ใหญ่ ทุกสิ่งที่กาลเวลาหล่อหลอมและสั่งสมมา ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างสมบูรณ์แบบในเสียงดนตรีนี้!

ทำนองค่อยๆ ขยับสูงขึ้น

เปลี่ยนไป และเปลี่ยนไป!

ช่วงเสียงที่ตัดกันอย่างรุนแรง!

การสื่อสารทางอารมณ์ที่สะเทือนจิตใจ!

แรงกระตุ้นทางการโสตประสาทที่ทรงพลัง!

ซูเหลียนเผลอขยับมือไปตามจังหวะโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่าเธอกำลังโอบกอดซอเอ้อร์หูไว้ในอ้อมแขน

หากมีผู้เชี่ยวชาญมาเห็น คงจะพบว่าท่าทางการบรรเลงของเธอนั้น สามารถถ่ายทอดเสียงเพลงที่กำลังเล่นอยู่ออกมาได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน!

ท่วงทำนองค่อยๆ จางลงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

เสียงสุดท้ายค่อยๆ เลือนหาย ทว่าไม่ได้ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์ เสมือนเป็นความรู้สึกโหยหาอาลัยอันไม่มีวันสิ้นสุด

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสียงดนตรีค่อยอ่อนโยนลง

เสียงสุดท้ายค่อยๆ เลือนหาย เสมือนเป็นความรู้สึกโหยหาที่ไม่มีวันสิ้นสุด

เสียงของเพลงเริ่มอ่อนโยนลงอย่างช้าๆ

คล้ายกับว่าดวงตาของซูเลี่ยนที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ และมีประกายหยดน้ำตาระยิบระยับอยู่ภายใน

หลายคนอาจไม่เข้าใจ

ฟังดนตรีแล้วร้องไห้ได้ด้วยหรือ?

แต่ซูเลี่ยนร้องไห้ เพราะในบทเพลงนี้เธอได้ยินถึงอารมณ์ที่ร้อยเรียงมาทั้งชีวิต ไม่ใช่เพียงแค่ความโกรธหรือความดื้อดึงเท่านั้น แต่ยังมีความใฝ่ฝันบางอย่างอยู่ในนั้น แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าผู้ประพันธ์เพลงนี้กำลังเฝ้าฝันถึงสิ่งใด แต่เธอเองก็มีความฝันของเธอ เช่นเดียวกับที่เธอเคยมีความโกรธและความดื้อดึงเป็นของตัวเอง

บางทีทุกคนก็คงมีเช่นกัน

ซูเลี่ยนรู้สึกสะเทือนใจอย่างสุดซึ้ง!

เพลงนี้มีชื่อว่าอะไร?

ใครเป็นผู้ประพันธ์?

ซูเลี่ยนมั่นใจว่านี่ไม่ใช่ผลงานของอาจารย์หวงเสี่ยวแน่นอน เพราะคุณภาพของเพลงนี้สูงส่งถึงขนาดที่ทำให้นักบรรเลงเอ้อร์หูทุกคนต้องคารวะ!

แม้แต่อาจารย์หวงเสี่ยวก็ยังไม่มีความสามารถระดับนี้!

ไม่ใช่เพียงอาจารย์หวงเสี่ยวเท่านั้น แม้แต่พ่อเพลงซึ่งเป็นปรมาจารย์ด้านการประพันธ์เพลงเอ้อร์หูอันดับหนึ่งของจงโจวในปัจจุบัน ผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขายังเป็นรองผลงานชิ้นนี้ที่เธอได้ฟัง!

มียอดฝีมืออยู่ในหมู่พ่อเพลงของฉินโจว!

น้ำตาของซูเหลียนไหลรินลงมา ไม่ใช่เพียงเพราะความซาบซึ้งที่เพลงนี้มอบให้ แต่ยังเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างสุดซึ้ง พ่อเพลงท่านไหนในศูนย์ฝึกแห่งนี้ ที่สามารถสร้างสรรค์บทเพลงอันยอดเยี่ยมเช่นนี้ขึ้นมาได้?

ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่มีวี่แววเลย?

พ่อเพลงระดับนี้ ควรได้รับการยกย่องให้เป็นตำนานแห่งวงการซอเอ้อร์หูไปแล้วไม่ใช่หรอกหรือ?

แม้ว่าเพลงเอ้อร์หูอาจไม่ใช่กระแสแนวเพลงหลักในวงการประพันธ์เพลง แต่ผู้ที่สามารถสร้างสรรค์บทเพลงชิ้นนี้ได้ อย่างน้อยที่สุดในวงการเอ้อร์หู เขาสมควรได้รับความเคารพนักบรรเลงซอเอ้อร์หูทุกคนอย่างสูงสุด!

ซูเลี่ยนไม่มีความลังเล

มือของเธอแทบสั่นเทิ้มขณะกดสัญลักษณ์รูปหัวใจด้านหลังเพลงนี้ ในวินาทีนั้นเอง เธอก็ให้คำมั่นกับตัวเองว่าจะต้องคว้าเพลงนี้มาให้ได้ ไม่เช่นนั้นเธอจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!

และทันทีที่เธอกดเลือกเพลงนี้

ชื่อของเพลงก็ปรากฏขึ้นมาบนหน้าจอ

ทั้งซูเลี่ยนและนักบรรเลงเอ้อร์หูคนอื่นๆ ที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน ต่างก็เผลอเอ่ยชื่อเพลงออกมาพร้อมกันโดยไม่รู้ตัว

“จันทร์ส่องสองบ่อน้ำ…”

ด้วยความรู้สึกอันแปลกประหลาด

ซูเลี่ยนจึงกดเล่นเพลงถัดไป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน