Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1015

ตอนที่ 1015 ราชินีเพลงที่ฝีมือพอใช้ได้ (1)

วันแรกของการแข่งขันจบลง

ชาวฉินโจวต่างรู้สึกหนักใจ

‘ถ้าผลการแข่งขันยังเป็นแบบนี้ต่อไป ชื่อเสียงของมาตุภูมิแห่งดนตรีคงจะกลายเป็นเรื่องตลกทั้งเพ’

‘ใช่เลย’

‘แพ้ให้กับจงโจวพอเข้าใจได้ แต่ผลลัพธ์กลับแย่กว่าทั้งเว่ยโจวและหานโจว ทำให้รู้สึกแย่มาก’

‘แม้แต่เหรียญทองสักเหรียญก็ยังไม่มี’

‘ตอนแรกคิดว่าวันนี้น่าจะได้เหรียญทองอย่างน้อยสักเหรียญ เพราะหมวดโอเปร่ามีถึงหกรายการแข่งขัน’

‘ไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว’

‘ไม่กล้าดูการแข่งขันวันพรุ่งนี้เลย’

‘ตอนแรกคิดว่าฉินโจวน่าจะด้อยกว่าจงโจวแค่เล็กน้อย แต่มหกรรมดนตรีบลูสตาร์ทำให้ฉันตาสว่างขึ้นทันที’

‘แท้จริงแล้วดนตรีของฉินโจวไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่เราคิด’

‘แค่วันแรกพวกคุณก็หมดหวังแล้วเหรอ ดูต่อไปเถอะ ที่ฉินโจวถูกเรียกว่ามาตุภูมิแห่งดนตรี มันต้องมีเหตุผลของมัน!’

…

ตกกลางคืน

บนบล็อก

ชาวฉินโจวจำนวนมากต่างพากันถอนหายใจ เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียดาย

แต่ก็ยังมีชาวฉินโจวอีกจำนวนไม่น้อยที่ยังคงมีความหวัง เชื่อว่าฉินโจวจะสามารถพลิกสถานการณ์กลับมาได้ในภายหลัง

บรรดานักร้องในหมวดโอเปร่าที่ไม่สามารถทำผลงานได้ดี ล้วนรู้สึกผิด และพากันใช้แพลตฟอร์มทางการเพื่อกล่าวคำขอโทษต่อประชาชนในทวีปของตนเอง

เมื่อเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้

แม้ชาวฉินโจวจะยังรู้สึกหดหู่ใจอยู่ แต่โดยรวมแล้ว ประชาชนส่วนใหญ่ก็ยังคงเลือกให้กำลังใจนักร้องของตน

ทว่าก็ยังมีชาวฉินโจวบางส่วนที่ไม่สามารถยอมรับความพ่ายแพ้ได้ และพากันโจมตีนักร้องในพื้นที่แสดงความคิดเห็นอย่างรุนแรง

ตัวอย่างเช่น บนบล็อกของเว่ยห่าวอวิ้น พื้นที่แสดงความคิดเห็นเต็มไปด้วยข้อความเชิงลบ

‘แพ้แล้วยังมีหน้ามาโพสต์อีกเหรอ?’

‘ทำได้แค่นี้ยังกล้าลงแข่งตั้งสามรายการในหมวดโอเปร่าเนี่ยนะ?’

‘ถ้าทำไม่ได้ ก็สละโควตาให้คนที่มีฝีมือจริงๆ ไปเถอะ!’

‘ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องทำเสียเรื่อง!’

‘เรื่องที่ราชวงศ์ปลาได้เข้าไปอยู่ในรายชื่อผู้เข้าแข่งขันทั้งหมด ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ฝีมือไม่ถึงกันเลยสักคน!’

เอาเข้าจริง

ไม่ว่าจะเป็นนักร้องของทวีปใดก็ตามที่พ่ายแพ้ ก็ล้วนเผชิญกับสถานการณ์คล้ายกัน

ถ้าชนะก็ได้รับเสียงชื่นชม

แต่ถ้าแพ้ก็โดนถล่มเละ

ถึงแม้เว่ยห่าวอวิ้นจะทำผลงานได้ดีกว่านักร้องหลายคนของฉินโจวก็ตาม

…

อีกด้านหนึ่ง

ห้องประชุมของทีมโค้ชหลัก

บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความอึมครึม

หัวหน้าโค้ชแต่ละคนมีหมวดหมู่ของดนตรีที่ตนรับผิดชอบ

หลินเยวียนดูแลด้านเพลงพ็อปจึงไม่ได้มีส่วนร่วมในการประพันธ์เพลงของโอเปร่า แต่เมื่อการแข่งขันโอเปร่าของฉินโจวพ่ายแพ้ทั้งหมด เขาในฐานะหัวหน้าโค้ชลำดับหนึ่งก็ยังรู้สึกหนักใจเช่นกัน

“เป็นความผิดของผมเอง”

เฉินเฮ่อเซวียน หัวหน้าโค้ชของหมวดโอเปร่ากล่าวอย่างละอายใจ

การแข่งขันโอเปร่าส่วนใหญ่เป็นความรับผิดชอบของเฉินเฮ่อเซวียน

เขาเป็นหนึ่งในพ่อเพลงที่เชี่ยวชาญการประพันธ์เพลงโอเปร่ามากที่สุดของฉินโจว

“ไม่เป็นไร”

หยางจงหมิงกล่าวอย่างราบเรียบ “โอเปร่าของเราค่อนข้างอ่อน เราต่างก็รู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว”

“แต่พรุ่งนี้จะเป็นแบบนี้อีกไม่ได้”

ลู่เซิ่งเอ่ยด้วยแววตาอาฆาต

อิ่นตงหรี่ตาพลางเอ่ยว่า

“พรุ่งนี้เป็นคิวของการแข่งขันเพลงพ็อปแล้วสินะ”

วันแรกของการแข่งขันกินเวลาเพียงครึ่งวันเท่านั้น

ในวันพรุ่งนี้ การแข่งขันจะจัดขึ้นทั้งช่วงเช้าและบ่าย ทำให้ประเภทของดนตรีมีความหลากหลายมากขึ้น

ฉินโจวจะได้ลงแข่งในหมวดหมู่ที่พวกเขาถนัด

และเพลงพ็อปเป็นหนึ่งในนั้น

หยางจงหมิงหันไปมองหลินเยวียนพร้องกับกล่าวว่า

“พรุ่งนี้คุณไปเป็นคนบรรยายแล้วกัน”

…

วันที่สองของการแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น

หัวหน้าโค้ชจากทุกทวีปทยอยเข้าสู่สนาม

รูปแบบการเดินเข้าสนามแบ่งออกเป็นแปดแถวแนวตั้ง

ทีมโค้ชหลักของจงโจวเดินนำอยู่ในแถวซ้ายสุด เรียงตามลำดับไปทางขวามือ ได้แก่ ฉินโจว ฉีโจว ฉู่โจว เยี่ยนโจว หานโจว จ้าวโจว และเว่ยโจว ทุกทวีปแบ่งแถวชัดเจน

แถวหน้า

อบิเกลหัวหน้าหัวหน้าโค้ชของทีมจงโจวมองตรงไปข้างหน้า ทว่าเสียงของเขากลับดังขึ้นอย่างฉับพลัน “วันนี้อย่าทำให้ผมผิดหวังอีกล่ะ”

“ก็ลองดูแล้วกัน”

หยางจงหมิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ดวงตามองตรงไปข้างหน้าเช่นกัน

หัวหน้าโค้ชใหญ่ของแต่ละทวีปที่อยู่รอบข้างได้ยินบทสนทนานี้ ทว่าไม่มีใครแสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน