Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1026
ตอนที่ 1026 สง่าราศี (1)
การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศของรายการไวโอลินกำลังจะเริ่มขึ้น
ในไลฟ์สด มีคนสังเกตเห็นว่าโค้ชหลักของแต่ละทวีปในสนามแข่งขันเริ่มกระซิบพูดคุยกัน
“ผู้ชายคนนั้นกำลังจะลงมือแล้ว”
“ตั้งแต่การแข่งไวโอลินเริ่ม ฉันก็รู้แล้วละ”
“หลายปีมานี้เขาเก็บตัวเงียบตลอด ครั้งนี้ผลงานที่เขานำออกมาน่าจะคุ้มค่าที่รอคอย”
“ถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่กล้าปฏิเสธจงโจวในตอนนั้นเชียวนะ”
“อบิเกลน่าจะตื่นเต้นไม่น้อย”
“หึๆ อบิเกลมองหยางจงหมิงเป็นศัตรูอันดับหนึ่งมาโดยตลอด”
“ไม่งั้นเธอคิดว่า ทำไมรอบนี้จงโจวถึงไม่ส่งพวกคนนั้นออกมานำทีม แต่กลับเลือกให้อบิเกลมานำล่ะ?”
…
จงโจว
ทีมโค้ชหลัก
หัวหน้าโค้ชอันดับหนึ่งเหยียดตัวตรงก่อนจะเอ่ยขึ้นเบาๆ ว่า “ไวโอลินนั้นได้รับการยกย่องว่าเป็นเจ้าชายแห่งเครื่องดนตรีเลยนะ”
“เจ้าชาย?”
อบิเกลซึ่งปกติแทบไม่เคยพูดอะไรดีๆ แค่นหัวเราะ
ไวโอลินน่ะ ไม่ได้เป็นแค่เจ้าชายของเครื่องดนตรีเท่านั้นหรอก
ในวงออร์เคสตรา
ไวโอลินคือหัวใจ!
และหยางจงหมิงเอง ก็ได้รับการขนานนามจากแวดวงพ่อเพลงว่าเป็น ‘ราชาแห่งไวโอลิน’ เลยทีเดียว!
หัวคิ้วของอบิเกลกระตุกเล็กน้อย
ก่อนจะหันไปมองยังทิศทางของทีมโค้ชหลักฝั่งฉินโจว
…
ในขณะที่ทุกฝ่ายต่างแสดงปฏิกิริยากัน
การแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว
หลังจากการขับเคี่ยวอย่างดุเดือด มีผู้เข้าแข่งขันสามคนที่โดดเด่นขึ้นมา
ทั้งสามคนนั้นคือผู้เข้าแข่งขันจากหานโจว ผู้เข้าแข่งขันจากจงโจว และผู้เข้าแข่งขันจากฉินโจว
รอบสุดท้าย
ผู้เข้าแข่งขันจากหานโจวเป็นคนแรกที่ขึ้นแสดง
ทันทีที่จบการบรรเลง บรรยากาศทั้งสนามก็เต็มไปด้วยเสียงปรบมือ
ในห้องถ่ายทอดสดของหานโจว
ผู้บรรยายถึงกับลุกขึ้นยืน “เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมาก!”
ผู้บรรยายหญิงหันไปมองด้านอย่างตื่นเต้น “โค้ชจางคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ”
โค้ชหลักซึ่งมาเป็นแขกรับเชิญในฝั่งหานโจวมีชื่อว่าจางหมิง ขณะนี้เขาเองก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
“เสียงจากสวรรค์!”
เขาให้คำชมแก่ผู้เข้าแข่งขันจากทวีปของตนเองว่า “เพลงนี้ ฟางอี้ฝึกซ้อมมานับครั้งไม่ถ้วน แม้แต่ตอนพักผ่อน เขายังทำท่าทางเล่นเพลงนี้ด้วยซ้ำ แต่ไม่มีครั้งไหนในการฝึกซ้อมช่วงเก็บตัวที่ผ่านมา ที่เทียบได้กับการแสดงเมื่อครู่นี้เลย…”
‘เราจะชนะแล้ว?’
ผู้ชมทางไลฟ์สดของหานโจวต่างตื่นเต้นสุดขีด!
แต่ในขณะที่การบรรยายกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด ผู้เข้าแข่งขันจากจงโจวก็เริ่มต้นแสดง
บรรเลงไวโอลินไปได้ครึ่งเพลง โค้ชจางหมิงจากหานโจวถึงกับทรุดฮวบลงบนเก้าอี้ทันที ใบหน้าของเขาซีดเผือด!
“โค้ชครับ/คะ!”
ผู้บรรยายทั้งสองตื่นตระหนกขึ้นมา
ริมฝีปากของจางหมิงสั่นเล็กน้อย
“พวกเราจะแพ้แล้ว…
ไม่ใช่แค่แพ้ด้านฝีมือการแสดง แต่แพ้แม้กระทั่งในตัวเพลง…”
จงโจวน่ะ
น่ากลัวเกินไปแล้ว
…
ห้องถ่ายทอดสดฝั่งฉินโจว
หลินเยวียนถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “ถ้าจะเปรียบว่าไวโอลินของผู้เข้าแข่งขันจากหานโจวมีคะแนนอยู่ที่เก้าสิบเก้าคะแนน งั้นการแสดงของผู้เข้าแข่งขันจากจงโจวคนนี้คือหนึ่งร้อยคะแนน นี่คือฝีมือไวโอลินระดับปรมาจารย์”
“ระดับปรมาจารย์?”
อันหงถึงกับตะลึง “ผมเคยได้ยินมาว่าไม่ว่าจะเครื่องดนตรีใด จำนวนของคนที่ไปถึงระดับปรมาจารย์ได้นั้นใช้นิ้วนับได้เลย…”
“ใช่ครับ”
หลินเยวียนพยักหน้า “ไวโอลินนั้น ได้รับการขนานนามว่าเป็นหัวใจของวงออร์เคสตรา หรือไม่ก็เจ้าชายแห่งเครื่องดนตรี เป็นเครื่องดนตรีที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะเป็นผลงานแนวไหน ส่วนใหญ่มักมีไวโอลินเข้ามาเสริมเสมอ แต่คนที่สามารถบรรเลงไวโอลินถึงระดับปรมาจารย์ เท่าที่ผมรู้ ทั้งบลูสตาร์มีแค่ สี่คนเท่านั้น และสองในสี่อยู่ที่จงโจว”
“แล้วอีกสองคนล่ะคะ?”
เสี่ยวหมี่รีบถามต่อทันที
หลินเยวียนมองขึ้นไปบนเวที “คนที่สามก็นั่งอยู่ที่โซนโค้ชฝั่งเรา หัวหน้าโค้ชใหญ่ของฉินโจว อาจารย์หยางจงหมิงครับ”
หยางจงหมิง!?
เขาไม่ใช่พ่อเพลงหรอกหรือ!?
เป็นพ่อเพลงแล้วยังมีฝีมือด้านไวโอลินในระดับปรมาจารย์เนี่ยนะ!?
ข่าวนี้คนทั่วไปไม่เคยรู้มาก่อน หยางจงหมิงเก็บตัวเงียบจนน่ากลัวจริงๆ
“แล้วคนที่สี่ล่ะครับ?”
อันหงเอ่ยถาม หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
หลินเยวียนมองไปยังเวที พลางตอบว่า “คนที่สี่ก็คือหลี่อิ๋น ผู้เข้าแข่งขันจากฉินโจวของเรา ถ้าวัดแค่ฝีมือการบรรเลงไวโอลิน เขาไม่ได้ด้อยกว่าคนของจงโจวเลย”
“งั้นก็แปลว่า…”
อันหงแววตาเป็นประกาย “ในเมื่อฝีมือของผู้เล่นใกล้เคียงกัน งั้นสิ่งที่จะตัดสินแพ้ชนะในรอบนี้ก็คือตัวบทเพลง?”
“ครับ พวกเราชนะแล้ว”
หลินเยวียนตอบด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย
ทั้งห้องถ่ายทอดสดถึงกับเงียบไปชั่วขณะ พูดแบบนี้ไม่กลัวหน้าแตกเลยหรือไง ทำไมไม่เปิดแชมเปญฉลองไปเลยล่ะ ผู้เข้าแข่งขันจากฉินโจวยังไม่ได้เริ่มแข่งเลย คุณก็พูดว่าเขาชนะแล้ว?
“ทำไมล่ะคะ”
เสี่ยวหมี่ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ
หลินเยวียนมองเธอราวกับคำถามนั้นช่างเกินความจำเป็นเหลือเกิน “ อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้านี้ ว่าครั้งนี้โค้ชใหญ่ของพวกเราเป็นคนลงมือเอง”
เสี่ยวหมี่ “…”
ตรระกะและเหตุผลอยู่ตรงไหน?
หยางจงหมิงเป็นผู้ประพันธ์เพลง หมายความว่าจะชนะอย่างแน่นอน?
ในฐานะแฟนคลับของเซี่ยนอวี๋ เสี่ยวหมี่รู้ดีว่าที่ผ่านมาเวลาอาจารย์หยางกล่าวถึงเซี่ยนอวี๋ เขามักจะชมไม่ขาดปากอยู่แล้ว แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่า… เวลาที่เซี่ยนอวี๋พูดถึงหยางจงหมิง จะชมแบบสุดลิ่มทิ่มประตูขนาดนี้!
จงโจว
ทางฝั่งนี้อยากจะเปิดแชมเปญฉลองจริงๆ แล้ว!
ผู้บรรยายชายกล่าวกลั้วหัวเราะ “ผู้เข้าแข่งขันจากหานโจวเล่นได้ดีจนผมนี่ปาดเหงื่อเลย แต่โชคดีที่เราจงโจวยังเหนือชั้นกว่า!”
“ไม่ใช่แค่เหนือชั้นกว่าแค่นิดเดียวนะ!”
ผู้บรรยายหญิงพูดพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมความมั่นใจ “กรรมการหลายท่านถึงกับลุกขึ้นยืนปรบมือให้เลย แบบนี้ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้วนะคะ”
ผู้ชมพากันแสดงความคิดเห็น
‘รอบนี้นอนรอแชมป์ได้เลย!’
‘เราได้เปรียบ!’
‘ดูเหมือนว่าเราจะได้เหรียญทองอีกแล้ว!’
‘ก็ไม่แน่นะ ถ้าเกิดผู้เข้าแข่งขันจากฉินโจวใช้เพลงของเซี่ยนอวี๋ขึ้นมาแล้วละก็?’
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...