Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1033

ตอนที่ 1033 เด็กหนุ่มในวันวาน (2)

ผู้ชมด้านล่างเวทีตกอยู่ในความเงียบงัน

ความทรงจำย้อนกลับมาเวียนวนในห้วงสำนึกของใครหลายคน

ความฝันในวัยเยาว์ ตอนนี้ยังมีสักกี่คนที่จดจำได้?

บางทีเรื่องราวเหล่านี้อาจผุดขึ้นมาในคืนที่เราทำงานล่วงเวลาจนดึกดื่น ในช่วงที่ลากสังขารอ่อนล้ากลับบ้านใต้แสงจันทร์ ในจังหวะที่เราใช้ความเงียบสงบเยียวยาบาดแผลชีวิต ถึงจะนึกขึ้นได้ว่า เราเคยมีความฝันที่ยิ่งใหญ่แค่ไหนในวันวาน

“ชีวิตดั่งมีดคมไร้ปรานี

หล่อหลอมตัวตนที่เคยมีให้เปลี่ยนไป

ความฝันที่ยังไม่ทันเบ่งบาน

ก็ต้องเหี่ยวเฉาไปเสียแล้วหรือ?”

“ครั้งหนึ่งฉันเคยมีความฝัน…”

ใช่แล้ว

นี่แหละคือความจริงของชีวิต

ตัวตนของเราถูกความเป็นจริงกัดเซาะ ความฝันยังไม่ทันเบ่งบาน กลับต้องเหี่ยวเฉาไปเสียก่อน

เฟ่ยหยางเป็นศิลปินที่เข้าสู่วงการตั้งแต่ยังหนุ่ม ครั้งหนึ่ง เขาก็เคยมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ในสายดนตรี แต่สุดท้าย คนที่ยังยืนหยัดอยู่จนถึงวันนี้ และได้ลิ้มรสของความสำเร็จ กลับมีเพียงเขาเท่านั้น

แล้วคนอื่นๆ ล่ะ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน

ถ้าหากวันนั้น เขาเป็นฝ่ายล้มลงไปด้วย คนที่มายืนร้องเพลงตรงนี้จะเป็นใคร?

…

บ้านหลังหนึ่ง

ชายวัยสี่สิบกว่าคนหนึ่งดูการถ่ายทอดสดมหกรรมดนตรีบลูสตาร์แล้วพูดกับภรรยาด้วยความตื่นเต้นว่า “ผมรู้จักเฟ่ยหยางนะ ตอนหนุ่มๆ เคยเล่นดนตรีด้วยกันเลย ตอนนี้เขาร้องเพลงได้ดีจริงๆ !”

พูดไปพูดมา เขาก็เริ่มสะอื้น

ภรรยาเงยหน้ามองไปยังมุมห้อง ที่ซึ่งกีตาร์เก่าตัวหนึ่งวางอยู่ ถูกฝุ่นจับเสียจนกลายเป็นของตกแต่งบ้านไปเสียแล้ว

…

ร้านขายเครื่องดนตรีแห่งหนึ่ง

ผู้หญิงวัยกลางคนที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเฟ่ยหยาง มองหน้าจอโทรทัศน์ที่ถ่ายทอดการแข่งขัน

ดวงตาเธอค่อยๆ แดงขึ้น

“เมื่อก่อนเขาเคยจีบฉันด้วยล่ะ…”

นั่นคือช่วงเวลาที่พวกเขาทำดนตรีด้วยกันเมื่อหลายปีก่อน

…

บนรถยนต์หรูคันหนึ่ง

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องโดยสาร กำลังฟังเสียงถ่ายทอดสดการแข่งขันของบลูสตาร์จากลำโพง เขาถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ร้องไห้ออกมาเงียบๆ

คนขับรถซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าเหลียวกลับมาด้วยความตกใจ “เจ้านายครับ?”

ชายคนนั้นซึ่งมักจะขึงขังและเด็ดขาดในที่ทำงาน กลับยกมือขึ้นปาดน้ำตา ในเวลานั้นใบหน้าของเขามีเพียงรอยยิ้มเปื้อนน้ำตา “เมื่อก่อน ฉันก็ร้องไม่แพ้เขาหรอก แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วละ ได้แต่ร้องในคาราโอเกะ ไว้แกล้งเด็กใหม่ในบริษัทแค่นั้นเอง”

…

บริษัทแห่งหนึ่ง

พนักงานที่มักจะร้องเพลงได้โดดเด่นทุกปีในงานเลี้ยงประจำปี หัวเราะอย่างขมขื่น แล้วพูดว่า “เพลงนี้ฟังแล้วน่าขายหน้าจริงๆ ”

ในอดีต ตอนเล่นดนตรีตามผับ เขาก็เคยถูกผู้ชายคนนี้แย่งงานไปต่อหน้าต่อตา

น่าอิจฉาจริงๆ เลย ก็หวังว่า นายจะยังคงเป็นแรงบันดาลใจให้คนที่ล้มเหลวในการตามฝันอย่างพวกเราได้อิจฉาต่อไปเรื่อยๆ นะ

…

ความฝันคือสิ่งล้ำค่า

และสิ่งที่ทำให้ความฝันล้ำค่ายิ่งกว่าคือ

ไม่ใช่ทุกคนที่จะได้หัวเราะเป็นคนสุดท้าย

เสียงร้องสุดท้ายของเฟ่ยหยางแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ

“หากจะมีวันพรุ่งนี้ ขอให้เธอโชคดีนะ..ที่รัก…”

นี่เรียกว่าเพลงสร้างแรงบันดาลใจได้หรือเปล่า?

บางทีแต่ละคนอาจมีคำตอบของตัวเอง

จะให้เรียกว่าเพลงซึ่งใช้ ‘ความฝัน’ เป็นธีมหลักก็อาจไม่ตรงนัก ไม่สู้บอกว่าเป็นบทเพลง ‘รำลึกถึงความฝัน’ เห็นจะเหมาะสมมากกว่า

ดั่งเนื้อเพลงที่ร้องไว้ว่า ‘ฉันเคยมีความฝัน’”

ความฝันที่ล้มเหลว ก็ยังนับเป็นความฝัน

ความฝันที่ไม่เคยลืม ไม่เคยตายจากไป เพียงแค่โรยราลงเท่านั้นเอง

นี่แหละถึงจะเรียกได้ว่าเป็น ‘บทเพลงแห่งความฝัน’ ที่แท้จริงของคนส่วนใหญ่ในโลกใบนี้

…

นักร้องทั้งสองจากจงโจว นั่งหมดแรงอยู่ข้างเวที

พวกเขาแพ้แล้ว

ในด้านการร้อง พวกเขาแพ้อย่างหมดรูป

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน