Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1061

ตอนที่ 1061-2 โซนาตาแสงจันทร์ (2)

บนเวที

กวงหลินลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดสิ้น

ราวกับว่าการแข่งขันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว

การบรรเลงของเขาได้แปรเปลี่ยนเป็นการถ่ายทอดความรู้สึก เสียงดนตรีไหลเวียนไปกับโลหิตในกายท่วงทำนองกลายเป็นบทกวีที่ไพเราะจับใจ!

โน้ตอันแสนประณีตล่องลอยไปทั่วเวทีมหกรรมดนตรีบลูสตาร์

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เทคนิคที่ใช้เริ่มซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ

เสียงเพลงเหมือนพายุคลั่งที่โหมกระหน่ำอารมณ์เกรี้ยวกราด ผสานกับจิตวิญญาณที่ไม่ยอมแพ้ถาโถมใส่หัวใจของทุกคนในสนามอย่างไม่หยุดหย่อน!

อบิเกลทนไม่ไหวแล้ว!

ดวงตาของเขาแดงก่ำ ลมหายใจเริ่มหนักหน่วงขึ้น

ในขณะเดียวกันเหล่าพ่อเพลงทุกคนที่อยู่ในสนาม ล้วนมีสีหน้าไม่ต่างกันเลย

บางคนดูเหมือนจะอยากพูดอะไรสักอย่าง

แต่เมื่อคำพูดมาถึงริมฝีปาก

กลับกลืนมันลงไปพร้อมกับความรู้สึกที่อัดแน่นเกินจะเอ่ย

ท่วงทำนองยังคงพุ่งทะลวงอย่างไม่มีวี่แววว่าจะแผ่วลง!

นี่คือบทเพลงที่มีความยาวประมาณสิบห้านาที

ประกอบด้วยสามท่อน สว่างไสว ทอประกายอันเจิดจ้าข้ามกาลเวลา!

แต่กลับไม่มีใครรู้สึกว่าเพลงนี้ยาวเกินไปแม้แต่น้อย

ทั้งสามท่อน เชื่อมต่อกันอย่างแนบแน่นอารมณ์ที่ระเบิดออกมาไม่อาจหยุดยั้งได้ ราวกับพายุแห่งความโกรธที่กำลังโหมกระหน่ำหรือไม่ก็ราวกับเสียงกระทืบเท้าต่อเนื่องของจิตใจที่กำลังดิ้นรน

เสียงโน้ตความเร็วแปดโน้ตบรรเลงรัวซ้ำ

สร้างจังหวะที่เด็ดขาดดั่งคมมีดผ่ากลางใจ!

และเมื่อเข้าสู่ท่อนสุดท้ายอันซับซ้อนท่วงทำนองค่อยๆ หลอมรวมตัวกันกลายเป็นจุดไคลแมกซ์!การโจมตีครั้งสุดท้ายกำลังเริ่มต้น!

ดั่งพายุที่โหมกระหน่ำ!

รวดเร็วและรุนแรงจนตามไม่ทัน!

จนกระทั่งโน้ตสุดท้ายดังขึ้น เสมือนม่านที่ปิดฉากลงอย่างสมบูรณ์ ทั่วทั้งสนามแข่งขันเงียบสงัดถึงขั้นได้ยินแม้เสียงเข็มตก!

ราวกับว่ามีใครกดปุ่มหยุดเวลาเอาไว้

เสียงปรบมือที่ดังขึ้นอย่างฉับพลัน จึงเป็นตัวปลดสลักแห่งกาลเวลา ให้เข็มนาฬิกาเดินต่อได้อีกครั้ง

…

แปะๆๆๆ!

เสียงปรบมือดังกระหึ่ม ซัดถาโถมเข้ากลืนกินพื้นที่ของทีมโค้ชจากทุกทวีป!

“โซนาตา?”

“แสงจันทร์?”

“หรือว่าเราแก่เกินจะเข้าใจแล้ว?”

“เด็กคนนี้เติบโตขึ้นมาได้ยังไงกันแน่?”

“งดงามเหลือเกิน”

“เปียโนคลาสสิกที่เหมือนกับหลุดออกมาจากโลกแห่งจินตนาการ”

“ท่อนที่สามสะเทือนใจอย่างถึงขีดสุด”

“ตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพ่อเพลงหยางถึงไม่ออกโรงเลยสักครั้ง”

“ก็มีเจ้าปลาตัวนี้อยู่ แล้วยังจะต้องออกโรงไปทำไมอีกล่ะ?”

ท่ามกลางเสียงปรบมือดังกึกก้อง

พ่อเพลงทยอยลุกขึ้นยืนทีละคน

หัวหน้าโค้ชจำนวนมากพากันลุกจากเก้าอี้!

แม้แต่หัวหน้าโค้ชใหญ่จากทุกทวีป!

และเมื่อเสียงบรรเลงสิ้นสุดลง กวงหลินก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะโค้งคำนับไปทางหลินเยวียนอย่างเคารพ

ด้านฝั่งคณะกรรมการ

กรรมการหลายคนสบตากันเล็กน้อยจากนั้นก็ก้มลงให้คะแนนอย่างพร้อมเพรียง

พรึบๆๆ !

และเมื่อการรวมคะแนนเสร็จสิ้น ทั้งสนามก็แตกตื่นอีกครั้ง!!

98.9 คะแนน!!

นี่คือการแข่งขันรายการสุดท้ายของมหกรรมบลูสตาร์นี่คือการแข่งขันรอบสุดท้ายของงานในปีนี้ และในขณะเดียวกันนี่ก็คือบทเพลงเดียวที่ได้คะแนนสูงสุดตลอดงาน!

สถิติใหม่!!

สถิติใหม่ที่ใกล้เคียงกับคะแนนเต็ม!

…

ทั้งสนามต่างโกลาหล!

ห้องถ่ายทอดสดของฉินโจวลุกเป็นไฟ!

ห้องถ่ายทอดสดของทุกทวีปลุกเป็นไฟ!

‘คุกเข่า!’

‘คุกเข่าลงให้หมด!’

‘บ้าบออะไรฟะเนี่ย!’

‘เมื่อกี้ใครบอกว่าเซี่ยนอวี๋แต่งได้แค่ราตรีบรรเลงนะ!?’

‘เซี่ยนอวี๋ที่ไม่ใช้ราตรีบรรเลงน่ะ ถึงจะเป็นเวอร์ชันที่น่ากลัวที่สุดจริง ๆ!!’

‘คะแนนนี่มัน!!’

‘อบิเกลหวนคืนราชสำนักเถอะ’

‘รีบกลับบ้านเร็ว’

‘เชี่ยย!’

‘แม่เจ้าโว้ย!!’

‘รอบสุดท้ายของการแข่งขันเดือดถึงขีดสุดแบบนี้!?’

‘ผมนึกว่ารายการวางแผนมาแล้วนะเนี่ย!’

‘เป็นตำนาน!’

‘พ่อเพลงอวี๋กลายเป็นตำนานไปแล้วจริงๆ !’

ห้องถ่ายทอดสดของจงโจวเงียบงันชั่วขณะ

สองแขกรับเชิญนั่งนิ่ง ดวงตาเลื่อนลอย!

ผู้บรรยายอีกหลายคนรู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง!

โดยเฉพาะชายผู้บรรยายที่เพิ่งแช่งใส่เซี่ยนอวี๋ไปเมื่อครู่ใบหน้าของเขาตอนนี้ ดำทะมึนราวกับหลุมดำที่ไร้ก้นบึ้ง!

‘นี่มันอะไรกัน!?’

‘อะไรฟระเนี่ย!?’

‘ให้ตายเถอะ!’

‘นี่สัตว์ประหลาดจากไหนเนี่ย!’

‘ปลาตัวนี้ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่าเนี่ย!’

‘ปลาตัวนี้ไม่เคยเป็นมนุษย์มาตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก!’

‘เล่นบ้าอะไรของแกเนี่ย!’

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน