Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1066

ตอนที่ 1066 รู้นิดหน่อย

กล่องสมบัติทองคำทั้งสามใบถูกเปิดครบแล้ว

โดยรวมแล้ว หลินเยวียนก็รู้สึกพอใจอยู่มาก

เพราะทักษะรู้ใจนั้นช่างดีเหลือเกิน!

ดีขนาดที่แม้ของรางวัลจากกล่องสมบัติอีกสองใบจะไม่ถูกใจนักเขาก็ยังพอจะยอมรับได้

แน่นอนว่าตอนนี้หลินเยวียนยังไม่สามารถทดลองใช้ทักษะรู้ใจได้เพราะทักษะนี้จะใช้ได้เฉพาะในสถานที่อย่างหอแสดงดนตรีเท่านั้น

แต่ในส่วนของการ์ดตัวละครอบิเกลนั้น

แค่หลินเยวียนตั้งสมาธิเล็กน้อย ก็สามารถเข้าสู่พื้นที่ระบบเพื่อไปเรียนกับอีกฝ่ายได้ทันที

ส่วนเรื่องวาทยกร…

ตอนนี้ในสมองของหลินเยวียนมีความรู้เกี่ยวกับศาสตร์แห่งการควบคุมวงดนตรีผุดขึ้นมากมาย

เขาถึงกับต้องยอมรับว่า

ศิลปะแห่งการเป็นวาทยกรนั้นยิ่งใหญ่และลึกซึ้งจริงๆ

คนทั่วไปเวลาชมคอนเสิร์ต อาจจะคิดว่าวาทยกรก็แค่กรีดนิ้วสวยๆ ถือไม้เล็กๆ แล้วชี้ไปชี้มาในอากาศ ดูเหมือนไม่มีความสำคัญอะไรนัก

ความจริงแล้ว

ไม้บาตองที่ดูธรรมดานี้เอง นับว่าเป็นจิตวิญญาณของทั้งคอนเสิร์ตเลยก็ว่าได้!

การแสดงของวงดนตรีที่มีสมาชิกหลายสิบคนนั้น ทั้งหมดล้วนดำเนินไปตามการควบคุมของไม้บาตองในมือวาทยกร เพื่อให้เครื่องดนตรีในแต่ละกลุ่มเสียง สามารถบรรเลงร่วมกันได้อย่างกลมกลืนและเป็นหนึ่งเดียว

ถ้าหากไม่มีวาทยกรควบคุมล่ะ?

วงดนตรีก็จะกลายเป็นความโกลาหลไปหมด

ลองคิดดูเถอะ

กองทัพจะดำเนินการได้อย่างไรถ้าไม่มีแม่ทัพคอยบัญชาการ?

าคนตั้งหลายสิบหลายร้อยมารวมตัวกันเล่นดนตรี ถ้าไม่มีวาทยกรคอยควบคุม แล้วจะเล่นกันรู้เรื่องหรือ?

หลังจากสรุปสิ่งที่ได้จากรางวัลทั้งสามกล่องสมบัติแล้ว

หลินเยวียนก็พอจะมีเวลาหันกลับไปสนใจประกาศต่างๆ จากสมาคมวรรณศิลป์สักที

ประกาศเหล่านี้ไม่ได้ระบุวันเริ่มบังคับใช้

แต่ทุกฉบับล้วนเต็มไปด้วยคำว่า ‘จัดอันดับ’

หลินเยวียนรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกชอบกล เมื่อเพ่งดูอยู่นาน ก็เหมือนจะตีความออกมาได้

ทั้งบทความนั้นเขียนอยู่แค่สองคำเท่านั้น คือ ‘แข่งขันภายใน’ !

จัดอันดับโน่นนี่เต็มไปหมด แบบนี้ไม่ใช่วิธีการบีบให้ทุกวงการแข่งขันกันอย่างบ้าคลั่งหรือไง!?

ตั้งใจจะทำให้เหล่ายอดฝีมือจากทุกแขนงเปิดศึกกันเพื่อแย่งชิงอันดับ!

ข้อดีของการฟาดฟันกันเช่นนี้น่ะหรือ ก็คือความก้าวหน้าทางศิลปะไงล่ะ

อันที่จริง ไม่ต้องไปสนใจมากก็ได้

สิ่งที่หลินเยวียนให้ความสำคัญจริงๆ คือชื่อเสียง

ชื่อเสียงมีมากพอ ก็ไม่มีใครสู้เขาได้

หาทางเพิ่มอายุขัยของตนเองให้ได้จึงจะเป็นหนทางที่ถูกต้องอย่างแท้จริง

ขณะนั้นเอง

เสียงของแม่ก็ดังมาจากชั้นล่างว่า “มากินข้าวได้แล้ว!”

หนานจี๋รีบวิ่งไปที่ประตูทันที

หลินเยวียนลงไปกินข้าวกับครอบครัวจากนั้นก็กลับขึ้นมาบนห้องแล้วเปิดคอมเข้าอินเทอร์เน็ตอีกครั้งคราวนี้เขา ล็อกอินเข้าไปในบล็อกของฉู่ขวง

หลังจากวุ่นวายกับมหกรรมดนตรีบลูสตาร์มานาน

เขาแทบไม่ได้ตามข่าวเกี่ยวกับฉู่ขวงเลย

วันนี้เลยตั้งใจจะมาดูสถานการณ์สักหน่อยว่า มีแฟนคลับหัวร้อนคนไหนมาขู่จะส่งมีดให้อีกหรือเปล่า

ติ๊ง!

ติ๊ง!

ติ๊ง!

เมื่อเพิ่งล็อกอินเข้าหลังบ้านบัญชีก็แทบระเบิด มีแต่คนแท็กหาฉู่ขวงเต็มไปหมด แถมหลายคนยังส่งข้อความส่วนตัวเข้ามาไม่หยุด

โพสต์สุดท้ายที่เขาโพสต์ไว้เมื่อหลายเดือนก่อนมีคนเข้าไปคอมเมนต์สะสมไว้จนล้นหลาม

‘เจ้าแก่เมื่อไหร่จะออกนิยายใหม่?’

‘เจ้าแก่หายตัวไปแล้ว ∑(口||)’

‘หายเงียบไปหลายเดือนแล้วนะ!’

‘สงสัยจะไปดูมหกรรมดนตรีบลูสตาร์แหงๆ ’

‘ให้ตายเถอะ!’

‘ฉันว่าเขาไปดูสดที่สนาม เพราะได้ตั๋วจากเซี่ยนอวี๋แน่ๆ (อิโมจิขำ)’

‘เจ้าบ้านี่ไม่เขียนนิยายเพราะมัวแต่ดูงานแข่ง!’

‘เจ้าแก่ตื่นได้แล้ว ตอนนี้ความนิยมของเซี่ยนอวี๋แซงหน้าคุณไปแล้วนะ (เหล่ตา)’

‘ไหนว่าเซี่ยนอวี๋ใต้ ฉู่ขวงเหนือไง?’

‘ครั้งนี้ช่องว่างระหว่างนายสองคนกว้างขึ้นเยอะเลยนะ!’

‘เซี่ยนอวี๋เขาขึ้นแท่นตำนานในมหกรรมดนตรีบลูสตาร์ไปแล้ว!’

‘ฮือๆๆ !’

‘เจ้าแก่ ผมคิดถึงคุณแล้วนะ (ร้องไห้)’

‘เจ้าแก่ กลับมาเถอะนะ (สายตาน่าสงสาร)’

‘ฉันจะไม่ด่าคุณอีกแล้ว ขอแค่คุณกลับมาเขียนนิยาย’

‘จะฆ่าพระเอกก็ไม่เป็นไร!’

‘วันที่ 1000 ที่เจ้าแก่ไม่อยู่ คิดถึงเขามากจริงๆ !’

หลินเยวียนแม้จะใช้เวลาหลายวันก็คงอ่านทั้งหมดไม่จบ เขาทำได้แค่ไล่ดูคร่าวๆ เท่านั้น แต่กลับรู้สึกซาบซึ้งอยู่ลึกๆ ในใจ

ผู้อ่านคือสิ่งมีชีวิตที่น่ารักที่สุดในโลกจริงๆ

ไม่ว่าในเวลาปกติพวกเขาจะด่าฉู่ขวงแค่ไหนก็ตาม

ความจริงแล้ว

ในใจของพวกเขาก็ยังรักฉู่ขวงอยู่มาก

พอเจ้าตัวหายไปนาน

แม้แต่คอมเมนต์ก็ยังกลายเป็นข้อความแสนอ่อนโยนไปหมด

ทว่า

การที่ฉู่ขวงหายตัวไปนานขนาดนี้ ชักเริ่มจะไม่ค่อยเหมาะสมนัก

ถึงอย่างไรฉู่ขวงก็ไม่เหมือนกับอิ่งจือ อิ่งจือมีเหล่าศิษย์คอยช่วยวาดการ์ตูน จึงยังมีผลงานออกมาเรื่อยๆ และมีตัวตนอยู่เสมอ

แต่ช่วงที่ผ่านมา

ฉู่ขวงกับเซี่ยนอวี๋หายตัวไปพร้อมกัน ย่อมทำให้ผู้คนรู้สึกระแวงไม่ได้

ต้องหาทางแก้ไขสักหน่อยแล้ว

ไหนๆ ตอนนี้กระแสข่าวภายนอกก็พูดกันว่า

เจ้าแก่ฉู่ขวงหายไปเพราะไปดูงานมหกรรม…

ไม่ๆๆๆ

ฉู่ขวงหายไปเพราะไปดูงานมหกรรมดนตรีบลูสตาร์ งั้นก็เล่นตามน้ำไปเลยละกัน

หลินเยวียนเริ่มพิมพ์ข้อความ

[เพิ่งกลับมาจากดูมหกรรมดนตรีบลูสตาร์ครับ ใครอยากอ่านนิยายแนวไหนในเล่มต่อไป คอมเมนต์ไว้ได้เลย รอบนี้จะฟังเสียงพวกคุณ อยากให้เขียนแนวไหน ผมจะเขียนแนวนั้น]

เขากดโพสต์ข้อความ

จากนั้นจึงลุกขึ้นไปเทน้ำใส่แก้วดื่ม

พร้อมกับนั่งรอคอมเมนต์จากผู้อ่านที่น่ารักของเขา

หึ

ใครบอกว่าเจ้าแก่ฉู่ขวงเย็นชา?

เห็นพวกคุณคอมเมนต์น่ารักอบอุ่นขนาดนี้ แม้แต่ฉู่ขวงก็ยังต้องอ่อนโยนลงด้วยเหมือนกัน

…

แต่สิ่งที่หลินเยวียนไม่รู้เลยก็คือ ทันทีที่โพสต์ของฉู่ขวงเผยแพร่ออกไปในเสี้ยววินาทีนั้นเอง…

ในรถไฟใต้ดินสายหนึ่ง

มือถือของผู้โดยสารหลายคนก็ดังขึ้นพร้อมกัน

“ติ๊งๆๆ ”

ผู้คนเหล่านั้นต่างก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไม่ได้นัดหมาย ก่อนจะเผยรอยยิ้มยินดีบนใบหน้า!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน