ตอนที่ 1067 เอาคีย์บอร์ดมา (2)
แน่นอนว่า หลินเยวียนไม่มีเวลามานั่งโพสต์บนบล็อกหรอก!
เพราะตอนนี้ เขากำลังนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ พิมพ์นิยายอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่!
เสียงแป้นพิมพ์ที่ดังแกร็กๆ ดังก้องอยู่ในห้องอย่างไม่ขาดสาย
บนหน้าจอคอมพิวเตอร์
ตัวอักษรรูปแบบเรียบง่ายพรั่งพรูออกมาราวกับสายน้ำ [ช่วงสายของตลาดสดคือช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุด ผมมองเห็นซย่าฉวินฟาง เดินฝ่าฝูงชนอันแออัด แผ่นหลังของเธอดูอ้วนเทอะทะ ยืนห่างออกไปสองสามเมตร ผมมองไม่ชัดว่าเธอซื้ออะไรมาบ้าง แต่เสียงต่อรองกับพ่อค้าแม่ค้า กลับดังจนได้ยินอย่างชัดเจน…]
ความเร็วในการพิมพ์ของเขานั้นน่ากลัวจนแม้แต่พญาอินทรียังต้องร้องว่า ‘ของจริง!’
แค้นนี้ต้องชำระภายในวันเดียว หลินเยวียนวางแผนว่าวันนี้ต้องเขียนให้จบและอัปโหลดให้เสร็จเรียบร้อย
ถึงอย่างไรนิยายเรื่องนี้ผู้โศกศัลย์
ก็มีเพียง 12 ตอนเท่านั้น
ส่วนความยาวในแต่ละตอนน่ะหรือ?
หากใช้วิธีการพูดพวกชาวเน็ตตอมกวนก็คือ ‘สั้นจุ๊ดจู๋ไร้พลัง’!
ทั้งเรื่องมีความยาวแค่ประมาณสองหมื่นคำเท่านั้น ทว่าจำนวนของคำ ไม่ได้เป็นตัวตัดสินคุณภาพของเนื้อหา
นิยายเรื่องผู้โศกศัลย์นี้ เคยคว้ารางวัลกาแล็กซีอวอร์ดสาขานิยายไซไฟ ครั้งที่ 15 ด้วยคะแนนถล่มทลายความยิ่งใหญ่ในครั้งนั้น จนถึงตอนนี้ยังไม่มีเรื่องใดลบล้างสถิติได้
แม้แต่หลิวฉือซินยังเคยเอ่ยอย่างสะท้อนใจว่า
เรามีผลงานดีๆ อยู่แล้ว แต่สิ่งที่เราไม่มีคืออิทธิพล
ในตอนนั้นวงการนิยายวิทยาศาสตร์ของแดนมังกรอยู่ในช่วงตกต่ำ จนกระทั่งเรื่องสามกายปรากฏขึ้น โลกภายนอกถึงเริ่มหันมาให้ความสนใจนิยายวิทยาศาสตร์จีนอย่างจริงจัง
และนั่นแหละคือผู้โศกศัลย์ของเหอซี
เหอซีเป็นนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ที่เต็มไปด้วยตำนานและประเด็นถกเถียงเขาเคยแขวนปากกาไปถึงสองปีเต็มก่อนจะกลับมาเขียนอีกครั้งภายใต้เสียงเรียกร้องของผู้อ่านนับไม่ถ้วน
ผลงานทุกเรื่องที่เหอซีเขียนออกมาล้วนกลายเป็นกระแสวิพากษ์อย่างหนัก ทั้งเชิงบวกและเชิงลบ
บางคนบอกว่า ผลงานของเหอซีคือสัญลักษณ์แห่งวงการนิยายวิทยาศาสตร์
ขณะที่บางคนกลับว่านิยายของเหอซีบางเรื่องใจอ่อนเกินไป และใส่องค์ประกอบความเป็นไซไฟน้อยเกินไป
แต่ไม่ว่าจะคิดเห็นอย่างไร เหอซีก็ยังคง ยืนหยัดเคียงข้างหลิวฉือซินและหวังจิ้นคังกลายเป็น สามเสาหลักแห่งวงการนิยายวิทยาศาสตร์ของจีน!
ในขณะเดียวกัน เหอซีก็กลายเป็นนักเขียนนิยายวิทยาศาสตร์ชาวจีนที่ผู้อ่านในประเทศมองว่ามีโอกาสมากที่สุดที่จะก้าวขึ้นไปคว้ารางวัลฮิวโกอวอร์ด หรือแม้แต่รางวัลเนบิวลาอวอร์ดต่อจากหลิวฉือซิน ในฐานะนักเขียนนิยายแนวไซไฟระดับต้นๆ ของประเทศ!
แปะๆๆ !
เสียงพิมพ์ของหลินเยวียนดังไม่หยุด จำนวนคำที่เขาพิมพ์เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว
พริบตาเดียวก็เขียนถึงบทที่หกแล้ว
เขาเหมือนกับนักพิมพ์ชวเลขเลยทีเดียว
ต้องเข้าใจว่านักพิมพ์ชวเลขแบบนี้สามารถพิมพ์ได้เร็วกว่าความเร็วในการพูดของมนุษย์ธรรมดาเสียอีก!
หรือบางทีหลินเยวียนอาจจะเป็นนักพิมพ์ชวเลขจริงๆ ก็ได้ ถึงอย่างไรเขาก็แค่ถ่ายทอดข้อความที่ลอยอยู่ในหัวออกมาเป็นตัวหนังสือ ความรู้สึกของการเขียนโดยไม่ต้องใช้เวลาคิดนั้น ช่างยอดเยี่ยมเกินบรรยาย!
แกร็ก!
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่
รู้สึกคล้ายกับผ่านไปไม่นานเลยด้วยซ้ำ
หนานจี๋ยังคงนั่งเลียขนของตัวเองอย่างเพลิดเพลินอยู่ข้างๆในขณะที่หลินเยวียนก็ได้ กดปุ่มเอ็นเทอร์บนคีย์บอร์ด เพื่อปิดท้ายไฟล์ต้นฉบับ
นิยายวิทยาศาสตร์ขนาดสั้นเรื่องผู้โศกศัลย์เสร็จสมบูรณ์แล้ว!
หลังจากเขียนจบหลินเยวียนก็ตรวจทานอีกรอบเพื่อหาคำผิด
และหลังจากมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีข้อผิดพลาดเขาก็อัปโหลดต้นฉบับขึ้นสู่บล็อกของฉู่ขวงทันที
พูดอะไรสักหน่อยดีกว่า
ระหว่างที่กำลังอัปโหลดไฟล์ หลินเยวียนก็พิมพ์โพสต์ใหม่ในบล็อกด้วยความรู้สึกคึกคักจากการพิมพ์ด้วยความเร็วติดจรวดว่า [นิยายไซไฟที่ทุกคนขอกันมา มาแล้วครับ]
ตึ๊ง!
ตึ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนสองครั้งดังขึ้นไพเราะในห้องเงียบผลงานอัปโหลดเรียบร้อย โพสต์ใหม่ก็เผยแพร่สำเร็จ!
…
บนโลกออนไลน์
ในวินาทีนั้นเอง
ผู้อ่านทุกคนต่างก็ได้รับการแจ้งเตือนพร้อมกัน!
ขณะนั้น พวกเขายังเล่นมุกล้อเลียน และหัวเราะเยาะเจ้าแก่ฉู่ขวงแกว่งเท้าหาเสี้ยนกันอย่างสนุกสนานในคอมเมนต์
ทันใดนั้นเอง
หน้าบล็อกก็แจ้งเตือนขึ้นมา
สายตาแต่ละคู่ที่จับจ้องอยู่หน้าจอพากันนิ่งค้างไปในทันที!
ไม่กี่วินาทีต่อมา
คอมเมนต์ใต้โพสต์ของฉู่ขวงก็ระเบิดขึ้นทันที!
‘?’
‘คืออะไร?’
‘ผู้โศกศัลย์เหรอ?’
‘นิยายไซไฟ?’
‘เจ้าแก่ฉู่ขวงเขียนนิยายไซไฟจริงเหรอ!?’
‘ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย!?’
‘เฮ้ยพวก เราล้อเล่นกันเฉยๆ เองนะ!’
‘หมอนี่เขียนจริงอีกเหรอ!?’
‘เร็วเกินไปแล้วววว!’
‘หรือว่าเขาเขียนไว้ล่วงหน้าอยู่แล้ว?’
‘เป็นไปไม่ได้หรอก พวกเรานั่งถกกันตั้งนานกว่าจะนึกออกว่าเอาแนวไซไฟ เขาจะไปมีสต็อกได้ไง เขาจะรู้ล่วงหน้าได้หรือยังไง?’



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...