Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1068

ตอนที่ 1068-3 น้ำตาไหลริน (3)

เหอซีเสียสติไปแล้ว

ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาเสียสติไปได้อย่างไร

บางทีอาจเป็นเพราะผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นที่กลายเป็นฟางเส้นสุดท้าย

เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้

เฉินเล่อก็รู้สึกสับสนและว่างเปล่าในใจ

เรื่องราวทั้งหมด ตอนนี้เหลืออีกเพียงสองหน้าเท่านั้น

แต่เขากลับไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเรื่องนี้จะจบลงด้วยรูปแบบแบบใด

เสียสติไปแล้วจริงๆ หรือ!?

ตกลงใครกันแน่ที่เสียสติ ตัวเอกอย่างเหอซี หรือผู้เขียนอย่างฉู่ขวง!?

ทำไมถึงต้องเขียนให้เป็นแบบนี้!?

ไม่มีความหวัง ไม่มีแสงสว่าง ไม่มีการหักมุมใดๆ !

เหอซีเดิมพันทั้งชีวิตของตัวเอง แต่ตอนจบกลับกลายเป็นคนวิกลจริต!

แม้จะมองในฐานะนักเขียนนิยายแนววิทยาศาสตร์เฉินเล่อก็ยังไม่สามารถเข้าใจสิ่งนี้ได้เลย!

ไม่สิ!

แม้จะมองในฐานะ “ผู้อ่านธรรมดา”เฉินเล่อก็ยังไม่เข้าใจเลยแม้แต่น้อย!

โทนเรื่องที่สิ้นหวังถึงเพียงนี้!

เรื่องราวแบบนี้จะมีความหมายอะไร!?

หรือบางที ความหมายทั้งหมดอาจจะรออยู่ที่ตอนจบ

นิ้วมือของเฉินเล่อเริ่มสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัวเขาค่อยๆ พลิกเปิดสองหน้าสุดท้ายอย่างระมัดระวัง

ดวงตาของเฉินเล่อเบิกกว้าง ลมหายใจของเขาหอบถี่จนแทบควบคุมไม่อยู่!

แรงสั่นสะเทือนอันหนักหน่วงพุ่งเข้าใส่ร่างของเขาในเสี้ยววินาที เขาสัมผัสได้ถึงความชาวาบที่แล่นขึ้นมาจากหนังศีรษะ ขนลุกซู่ไปทั้งตัวด้วยความตกตะลึง !

…

ผู้โศกศัลย์

บทสรุปสุดท้าย

[ผมชื่อเหอหงเหว่ย

ระยะหลังมานี้ผมไม่ได้พบแขกแม้แต่คนเดียวแม้ว่าภายนอกจะกำลังตื่นเต้นกับเหตุการณ์ระดับพลิกหน้าประวัติศาสตร์ครั้งนี้ก็ตาม

ตลอดสองวันที่ผ่านมา ฉันง่วนอยู่กับการเขียนเอกสารชุดหนึ่ง

อันที่จริงมันก็แค่รายชื่อคนไม่กี่คน พร้อมคำอธิบายสั้นๆ แนบไปแต่ทุกครั้งที่เขียนชื่อลงไปสักชื่อ ผมก็อดถอนหายใจยาวไม่ได้และเมื่อเขียนถึงชื่อสุดท้าย ผมถึงกับจับปากกาแทบไม่อยู่

ตอนนี้ ผมกำลังยืนอยู่บนเวทีรับรางวัลสูงสุดแห่งวงการวิทยาศาสตร์พร้อมกับเอกสารครึ่งหน้ากระดาษแผ่นนั้นในมือ

ไม่ว่าพูดถึงถึงโครงการที่ฉันได้รับรางวัลนี้ว่าอย่างไร ก็ไม่เกินจริงเลยแม้แต่น้อย

เพราะผมและห้องทดลองที่ผมเป็นหัวหน้านั้น ได้รับรางวัลจากผลงานสมการสนามเอกภาพ นี่คือความฝันทางวิทยาศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษยชาติ

และในความหมายหนึ่ง นี่คือจุดสูงสุดของความเข้าใจของมนุษย์ต่อจักรวาล…]

ผม!

เป็นผม!

มุมมองบุคคลที่หนึ่งในนิยาย ‘ผม’ คนคนนี้ปรากฏอยู่ตลอดทั้งเรื่องคือผู้ที่ได้เฝ้ามองและเป็นสักขีพยานตลอดทั้งชีวิตของเหอซี

อย่างไรก็ตาม

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เฉินเล่อไม่เคยฉุกคิดเลยว่า ‘ผม’ ในเรื่องนี้คือใคร เขาเพียงแค่เข้าใจว่าเป็นเพียงกลวิธีการเล่าเรื่องแบบมุมมองพระเจ้าเท่านั้น

ตอนนี้เฉินเล่อเข้าใจแล้ว!

‘ผม’ คนนี้ก็คือเหอหงเหว่ยที่มาจากอนาคตอันไกลโพ้น และเขาใช้ทฤษฎีความต่อเนื่องย่อยที่เหอซีสร้างขึ้น นำพาวิทยาศาสตร์ให้ก้าวข้ามยุคสมัยอย่างยิ่งใหญ่!

เพื่อที่จะเข้าใจเบื้องหลังของการสร้าง ‘ทฤษฎีความต่อเนื่องย่อย’

เหอหงเหว่ยได้ใช้ไทม์แมชชีนย้อนเวลากลับไป เฝ้ามองชีวิตของเหอซีด้วยตาของตนเอง

และในตอนนี้

เขากำลังยืนอยู่บนเวทีรางวัลสูงสุดแห่งวงการวิทยาศาสตร์ในโลกอนาคตกล่าวอย่างซึ้งกินใจว่า “หากไม่มีเหอซี สมการสนามเอกภาพคงยังไม่อาจเกิดขึ้นได้ในอีกหลายร้อยปี”

เมื่อ 150 ปีก่อน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน