Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1074

ตอนที่ 1074 ฮีเลียมแฟลช (2)

………………..

ในนิยาย

มนุษย์ผ่านพ้นความยากลำบากนานัปการ สุดท้ายก็สามารถพาบลูสตาร์เดินทางจนหลุดออกจากอิทธิพลของดวงอาทิตย์ที่นักวิทยาศาสตร์เตือนว่าอาจระเบิดได้ทุกเมื่อ

แต่ทว่า

ในขณะนั้นเอง ก็มีคนค้นพบว่า

ภาพของดวงอาทิตย์เมื่อ 400 ปีก่อน กับภาพที่ผู้คนเห็นในตอนนี้ แทบไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย!

ความสว่าง!

การจัดเรียงของพิกเซล!

ความน่าจะเป็นของพิกเซล!

การวิเคราะห์ระดับชั้นของแสง!

ค่าพารามิเตอร์ทั้งหมดเหมือนกันทุกประการ!

บลูสตาร์ยังคงพเนจรในห้วงอวกาศอย่างยาวนาน

แต่ข่าวลืออันน่าหวาดกลัวนี้กลับแพร่กระจายไปทั่วราวกับไฟลามทุ่ง ผู้คนจำนวนมากเริ่มใช้เครื่องมือขนาดใหญ่และแม่นยำมากขึ้น

เฝ้าสังเกตการณ์ดวงอาทิตย์ด้วยตนเอง ไม่นาน

องค์กรเอกชนแห่งหนึ่งได้ยิงยานสำรวจชุดหนึ่งตรงไปยังดวงอาทิตย์

และสามเดือนต่อมา ยานสำรวจเหล่านั้นก็ทะลุผ่านชั้นเฮลิโอสเฟียร์ และในที่สุดข้อมูลที่ส่งกลับมาก็ยืนยันความจริงข้อนั้นได้สำเร็จ

เมื่อเทียบกับสี่ร้อยปีก่อน

ดวงอาทิตย์ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ ทั้งสิ้น!

“พลเมืองทั้งหลาย! บลูสตาร์ถูกทรยศ! มนุษยชาติถูกทรยศ! อารยธรรมของเราถูกทรยศ!

เราทุกคนคือตัวประกันของคำโกหกนี้!

ดวงอาทิตย์ยังคงเป็นดวงอาทิตย์ดวงเดิม มันจะไม่ระเบิดไม่ว่าจะในอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต มันคือสัญลักษณ์แห่งความนิรันดร์!”]

สิ่งที่ระเบิดขึ้นไม่ใช่ดวงอาทิตย์

แต่คือความทะเยอทะยานอันชั่วร้ายของคนในรัฐบาล! พวกเขาแต่งเรื่องทั้งหมดขึ้นมา ก็เพื่อสร้างจักรวรรดิแห่งการปกครองของตัวเอง!

พวกเขาทำลายบลูสตาร์!

พวกเขาทำลายอารยธรรมมนุษย์!

ได้โปรดเถิด เหล่าพลเมืองผู้มีจิตสำนึก จงลุกขึ้นจับอาวุธเพื่อกอบกู้ดาวของเรา กอบกู้อารยธรรมของมนุษย์ เราจะต้องโค่นล้มรัฐบาลร่วม ทวงคืนการควบคุมเครื่องยนต์ของบลูสตาร์ แล้วขับเคลื่อนดาวของเรากลับสู่วงโคจรเดิม กลับคืนสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของดวงอาทิตย์ของพวกเราให้จงได้!”]

รัฐบาลบลูสตาร์สูญเสียความน่าเชื่อถือโดยสิ้นเชิง

การกบฏระเบิดขึ้นราวกับไฟป่าลามทั่วทุกทวีป!

ไม่ว่ากองกำลังกบฏจะไปถึงที่ใด

ประชาชนบนบลูสตาร์ก็ลุกฮือเข้าร่วมทันที!

เพราะทุกคนเชื่ออย่างสุดหัวใจว่า

ทั้งหมดนี้คือแผนการสมรู้ร่วมคิดของรัฐบาลร่วม ดวงอาทิตย์คือสัญลักษณ์แห่งความเป็นนิรันดร์ มันจะไม่มีวันระเบิด!

ฝ่ายกบฏชนะ

พวกเขาบุกเข้าสู่ห้องควบคุมหลักของบลูสตาร์

ที่นั่นยังมีเจ้าหน้าที่กว่า 5,000 คนคอยปกป้องอยู่ แต่สุดท้ายเจ้าหน้าที่เหล่านั้นก็เลือกที่จะยอมจำนน

[“พวกเราสามารถสู้จนถึงที่สุดได้ แต่นี่อาจทำให้เครื่องยนต์ของบลูสตาร์ควบคุมไม่ได้ หากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นจริง สสารฟิวชันจำนวนมหาศาลอาจเผาทะลุบลูสตาร์ทั้งดวง หรือทำให้มหาสมุทรทั้งหมดระเหยหายไป เพราะเหตุนี้ พวกเราจึงตัดสินใจยอมแพ้ พวกเราเข้าใจทุกคน เพราะในการต่อสู้อันยาวนานที่กินเวลาสี่สิบชั่วอายุคน และยังต้องดำเนินต่อไปอีกเป็นร้อยชั่วอายุคน การรักษาสติและเหตุผลนั้นเป็นสิ่งที่เกินเอื้อม แต่พวกเราขอให้ทุกคนจดจำเอาไว้ ผู้คนทั้งห้าพันชีวิตที่ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้ ในหมู่พวกเรามีทั้งผู้นำสูงสุดของรัฐบาลร่วม และทหารชั้นผู้น้อย เราทุกคนคือผู้ที่ยึดมั่นในศรัทธาจนถึงวาระสุดท้าย พวกเรารู้ดีว่า ตัวเองจะไม่มีวันได้เห็นวันที่ความจริงได้รับการพิสูจน์ แต่หากเผ่าพันธุ์มนุษย์ยังดำรงอยู่ต่อไปได้อีกนับหมื่นชั่วอายุคน สักวันหนึ่ง คนรุ่นหลังจะมายืนอยู่หน้าอนุสรณ์ของพวกเรา พร้อมหลั่งน้ำตาให้กับทุกสิ่งที่เรายืนหยัดไว้ และบลูสตาร์ดวงนี้ จะกลายเป็นอนุสรณ์อันนิรันดร์ของพวกเรา!”]

ผู้คนทั้งห้าพันคนถูกควบคุมตัวออกจากห้องควบคุม

ระหว่างการควบคุมตัวนั้น ‘ฉัน’ มองเห็นเด็กหญิงคนหนึ่ง เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี กวาดก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ขึ้นมา แล้วเหวี่ยงมันใส่เหล่าผู้เฒ่าอย่างเต็มแรง แววตาคู่นั้นของเธอทะลุผ่านหน้ากาก ฉายความคลุ้มคลั่งและโกรธแค้นออกมา

คำสั่งประหารออกมาแล้ว!

ฝ่ายกบฏยึด แบตเตอรี่นิวเคลียร์สำหรับทำความร้อนในชุดป้องกันความหนาวจากผู้ที่ถูกตัดสินประหารทุกคน จากนั้นจึงโยนพวกเขาลงบนพื้นน้ำแข็งกลางทะเล ปล่อยให้ความหนาวระดับติดลบ 100 องศา ค่อยๆ พรากชีวิตของพวกเขาไปทีละน้อย

ในตอนนั้นเอง

เหล่าอาชญากรผู้ชั่วร้ายไร้ยางละอายที่สุดในประวัติศาสตร์อารยธรรมมนุษย์ยืนเรียงรายแน่นขนัดอยู่บนผืนน้ำแข็งกลางทะเล

บนชายฝั่ง

มีผู้คนกว่าแสนยืนมองดูพวกเขา รวมถึง ‘ฉัน’ ด้วย เสียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันดังระงมจากนับแสนปาก แววตาแห่งโทสะที่พลุ่งพล่านออกมานั้น ไม่ต่างจากเด็กหญิงคนนั้นเลย

ดวงอาทิตย์ของฉัน!

มารดาแห่งชีวิต!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน