Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1136

ตอนที่ 1136 ผู้อ่านที่ทั้งอ่อนหัดและอ่อนไหว

ดวงตาเปียกชื้น ขณะนั้นจ้าวเชี่ยนก็นึกถึงคำพูดของคนจากนอกทวีป…

ฉู่ขวงมักลงดาบประหัตประหารตัวละครในผลงานของตัวเอง!

ก่อนหน้านี้จ้าวเชี่ยนไม่เชื่อ และแทบไม่มีภาพที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำ จนกระทั่งตอนนี้ เธอถึงได้เข้าใจความหมายของประโยคนั้นอย่างแท้จริง!

ในเวลาเดียวกัน

ผู้อ่านจากจงโจวจำนวนมากต่างก็ถูกเนื้อหาในเล่มนี้กระตุ้นอย่างรุนแรงเช่นเดียวกับจ้าวเชี่ยน!

‘โวลเดอมอร์กลับมาแล้ว!’

‘โวลเดอมอร์ที่ต้องโดนทุบตีไปทุกภาค ในที่สุดก็ได้เอาคืนสักที ตัวร้ายตัวหลักจะกลับมาผงาดก็เข้าใจได้อยู่หรอก เพราะเนื้อหาต่อจากนี้ก็น่าติดตามจริงๆ แต่ทำไมเซดริกถึงต้องตายด้วยล่ะ!’

‘ร้องไห้ตาบวมเพราะเซดริกเลยจริงๆ !’

‘ช่วงที่สะเทือนใจที่สุดคือ ตอนที่แฮร์รี่แบกร่างไร้วิญญาณของเซดริกออกมาจากสุสาน แล้วพ่อของเซดริกมองศพลูกชายแล้วพูดอย่างสิ้นหวังว่า นั่นคือลูกของฉัน นั่นคือลูกของฉัน…’

‘ปวดใจมาก!’

‘ชอบเซดริกมากๆ ตอนแรกคิดว่าเขาจะกลายเป็นตัวละครยอดนิยมในภาคต่อๆ ไป ที่ไหนได้ ตอนท้ายภาคกลับโดนเนื้อเรื่องฆ่าทิ้ง ชีวิตถูกตัดจบแบบกะทันหัน การตายมาอย่างไม่ทันตั้งตัว…’

‘พวกคนนอกทวีปพูดไว้ไม่ผิดเลย!’

‘เจ้าฉู่ขวงนี่มันโหดเหี้ยมไร้หัวใจจริงๆ !’

‘เอาเซดริกในเวอร์ชันที่สมบูรณ์แบบที่สุดมาให้พวกเราเห็น แล้วก็ลงมือทำลายเขาด้วยตัวเอง พอถึงตอนจบก็ยังให้ดัมเบิลดอร์พูดไว้อาลัย หลอกให้เราต่อมน้ำตาแตกอีกรอบ!’

‘นี่มันไม่ใช่วรรณกรรมเด็กเหรอ!?’

‘หรือฉู่ขวงจะเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับวรรณกรรมเด็ก?’

‘ตอนแรกเนื้อเรื่องก็ดีอยู่แล้วนะ เริ่มเปิดกว้างสำหรับกลุ่มผู้อ่านวงกว้างขึ้น ตัวละครก็มีมิติมากขึ้น แถมยังเต็มด้วยการเปรียบเปรยและนัยยะของโลกผู้ใหญ่อีก แต่พอถึงตอนจบกลับหนักหน่วงแบบไม่ให้ตั้งตัว ทำเอาจิตตกไปเลย!’

‘ที่เขาเขียนให้เซดริกตาย เพราะว่าเซดริกเป็นคู่แข่งหัวใจของแฮร์รี่งั้นหรือ?’

‘ตั้งแต่ควิดดิชตอนต้นเรื่อง ความรักวัยเรียนช่วงกลางเรื่อง ไปจนถึงการประลองเวทไตรภาคีช่วงท้าย เรื่องราวภาคนี้สนุกยิ่งกว่าสามภาคก่อน มิหนำซ้ำยังมีเนื้อหาอัดแน่นเกินห้าแสนคำ แต่สุดท้ายกลับต้องมานั่งร้องไห้ตอนจบ…’

‘เจ้าแก่ฉู่ขวงเอ๊ย!’

‘เอาเซดริกของฉันคืนมา!’

‘สนุกจริง เจ็บจริง!’

‘ตอนจบหดหู่เกินไป ทุกอย่างเริ่มต้นจากการตายของเซดริกนี่แหละ!’

นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้อ่านแห่งจงโจวเริ่มตระหนักถึงความหมายของคำว่า ‘เจ้าแก่’ ได้อย่างแท้จริง

ก่อนหน้านี้

มีแต่ผู้อ่านจากฉิน ฉี ฉู่ เยี่ยน หาน จ้าว และเว่ยเท่านั้นที่เรียกฉู่ขวงว่า ‘เจ้าแก่’

แต่ฝั่งจงโจวไม่เคยเรียกแบบนั้นเลย

บางคนยังเติมคำว่า ‘อาจารย์’ เข้าไปด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว

เหมือนพวกเขาก็กระแสกลืนไปเรียบร้อย

ชื่อเสียงของ ‘เจ้าแก่ฉู่ขวง’ กึกก้องไปทั่ววงการผู้อ่านของจงโจว!

ที่น่าแปลกก็คือ…

ในขณะที่ผู้อ่านจงโจวกำลังกระทืบเท้าด้วยความโกรธเกรี้ยว

ผู้อ่านจากทวีปอื่นกลับไม่ได้สบถด่าฉู่ขวงเหมือนอย่างเคย

แม้ว่าพวกเขาจะเสียใจอย่างยิ่งกับการตายของตัวละครนี้เช่นกัน

แต่บรรดาผู้อ่านที่รู้จักนิสัยของฉู่ขวงดี กลับรู้สึกโล่งใจแบบแปลกๆ …

ยังดีที่คนที่ตายคือเซดริก

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ชอบเซดริก

ในแง่ของการสร้างสรรค์ตัวละคร เซดริกเป็นตัวละครที่ประสบความสำเร็จอย่างมาก ไม่เช่นนั้น การตายของเขาคงไม่ทำให้ผู้อ่านแห่งจงโจวจำนวนมากร้องไห้กันถ้วนหน้าแบบนี้หรอก

เหตุผลที่ผู้อ่านจากทวีปอื่นรู้สึกโล่งอก ก็เพียงเพราะว่า

เจ้าแก่ฉู่ขวงไม่ได้ไปลงดาบที่ตัวละครที่พวกเขารักยิ่งกว่า

เช่น แฮกริด…

เช่น สเนป…

เช่น ดัมเบิลดอร์…

หรืออีกหลายคน…

เพราะในเล่มนี้ มีตัวละครที่น่ารักอยู่มากมายเหลือเกิน หากมองตามสไตล์ของฉู่ขวงแล้ว การที่เขาเลือกฆ่าเพียงเซดริก ซึ่งเป็นตัวละครรองที่เพิ่งได้รับการขยายบทในเล่มนี้ ถือว่าเจ้าแก่นั่นออมมือมากแล้ว

‘ยังไร้เดียงสากันจริงๆ ’

‘ผู้อ่านชาวจงโจวพวกนี้ยังอ่อนหัดเกินไป อ่อนไหวเกินไป’

‘นี่แหละคือเจ้าแก่ฉู่ขวงที่เราคุ้นเคย สามเล่มติดกันไม่มีใครตาย ไม่เหมือนฉู่ขวงเลยสักนิด!’

‘ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ใครจะคิดว่าแม้แต่วรรณกรรมเด็ก เขายังกล้าทำแบบนี้ได้’

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน