Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 1179

ตอนที่ 1179-2 เตรียมเผยแพร่ (2)

เน็ตไอดอลสายวิชาการคนนี้ อันที่จริงไม่ใช่แอนตี้แฟน

อย่างที่เขาบอกไว้ เขาชื่นชอบฉู่ขวงมาโดยตลอด

ในโพสต์เก่าๆ ของเขาก็เคยแนะนำผลงานของฉู่ขวงอยู่หลายครั้ง

โดยเฉพาะบันทึกการเดินทางสู่ประจิมทิศ เขายกขึ้นหิ้งให้เป็น ผลงานระดับตำนาน ถึงขั้นเคยเชิญชวนให้ทุกคนไปอ่านเสียยกใหญ่

ด้วยเหตุผลนี้เอง

คำวิจารณ์เชิงลบของเขาครั้งนี้จึงทำให้หลายคนรู้สึกประหลาดใจ และก็ทำให้หลายคนเริ่มคิดตาม

‘พูดแบบนี้ก็มีเหตุผลแฮะ’

‘มังกรหยกไตรภาคก็สนุกจริงนั่นแหละ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสามเล่มนี่ก็อ่อนลงเรื่อยๆ จริงๆ ’

‘โดยเฉพาะดาบมังกรหยกน่ะ ถึงแม้ฉู่ขวงจะถึงจุดสูงสุดในเชิงเทคนิคการสร้างสรรค์นิยายกำลังภายในแล้วก็เถอะ แต่กลับมีฉากที่ตราตรึงใจไม่มากนัก ต่างจากสองเล่มแรกที่มีอะไรให้จดจำได้เยอะกว่า’

‘ถ้าเป็นแบบนี้ เจ้าแก่ฉู่ขวงอาจจะแพ้ก็ได้นะ?’

‘อย่ามาล้อเล่นหน่อยเลย ผมเป็นแฟนคลับของเจ้าแก่ฉู่ขวงมานาน เขาขึ้นสังเวียนต่อยกับใครก็ไม่เคยแพ้สักครั้ง!’

‘นั่นมันความเคยชินของคุณไง คู่ต่อสู้สมัยก่อนกับตอนนี้ มันระดับเดียวกันที่ไหนกันเล่า?’

‘พอคุณพูดแบบนี้ ผมชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ แต่ทำไมยิ่งไม่แน่ใจก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้นก็ไม่รู้!’

“ฮ่าๆๆ พวกเรานี่ทำตัวเหมือนแอนตีแฟนชัดๆ เจ้าแก่ฉู่ขวงไม่เคยมีแฟนคลับปกติเลยสินะ’

‘พูดแล้วก็จริงนะ ถึงผมเป็นแฟนคลับของเจ้าของโพสต์ก็เถอะ แต่ยังไงก็ยังอยากอ่านนิยายกำลังภายในเล่มใหม่ของฉู่ขวงอยู่ดี!’

‘+1’

‘อาจเป็นเพราะว่านิยายกำลังภายในเล่มต่อไปของเจ้าแก่ฉู่ขวง ต่อให้ไม่ใช่ผลงานที่ดีที่สุดของเขา แต่เราก็รู้กันดีว่า ไม่มีใครในบลูสตาร์เขียนแนวนี้ได้ดีกว่าเขาอีกแล้ว’

‘จริง!’

‘ขีดจำกัดต่ำสุดของนิยายกำลังภายในที่เจ้าแก่เขียน คือขีดจำกัดสูงสุดของวงการนิยายกำลังภายในของทั้งบลูสตาร์เลย’

‘พูดได้แค่ว่า รุ่งเพราะมังกรหยก ล่มก็เพราะมังกรหยกนั่นแหละ เหมือนกับที่เจ้าแก่ฉู่ขวงเขียนวรรณกรรมสำหรับเด็ก แล้วไม่มีทางเขียนอะไรที่เหนือกว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์ได้อีก แค่เล่มเดียวก็เขียนจนสุดทางของแนวนั้นไปแล้ว แนวกำลังภายในก็เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็ยังไงล่ะ ฉู่ขวงยังเขียนต่อ เราก็ยังอ่านต่อ แล้วยังจะด่าอย่างมีความสุขต่อไปเหมือนเดิม!’

…

ดูเหมือนว่าบทความนี้จะไปกระทบใจใครหลายคนเข้าอย่างจัง

เพราะหลังจากที่อ่านมังกรหยกไตรภาคจบ ผู้อ่านชาวเว่ยโจวและจงโจวก็รู้สึกเหมือนกัน

แม้แต่ผู้อ่านรุ่นแรกจากหกทวีปทั้ง ฉิน ฉี ฉู่ เยี่ยน หาน และจ้าว ก็เคยพูดในทำนองนี้มาก่อนว่า

หลังจากฉู่ขวงเขียนมังกรหยกจบ

เขาก็เขียนต่อด้วยศึกเทพอภินิหารจ้าวอินทรี

และดาบมังกรหยก

สองเล่มหลังนี้ถือเป็นส่วนขยายของนิยายไตรภาคชุดนี้

แต่น่าเสียดาย ที่ในแง่ของรูปแบบและเทคนิคนั้น มังกรหยกได้พาแนวกำลังภายในไปถึงจุดสูงสุดแล้ว เพราะฉะนั้น แม้สองเล่มหลังจะยังนับว่าเป็นผลงานคลาสสิก แต่หากจะให้บอกว่าเหนือกว่าเล่มแรก ก็ยังพูดได้ไม่เต็มปาก

เสียงวิจารณ์หลั่งไหลมาไม่หยุด

ในที่สุด บทความนี้ก็กลายเป็นไวรัล!

เว็บบอร์ดขนาดใหญ่หลายแห่งต่างแห่กันแชร์บทความนี้ แม้แต่หลินเยวียนผู้ซึ่งแทบไม่มีเวลาได้ท่องอินเทอร์เน็ตเพราะมัวแต่เขียนนิยาย ยังบังเอิญไปเจอบทความสั้นนี้เข้า

ปฏิกิริยาแรกของหลินเยวียนคือ

เจ้าของโพสต์คนนี้พูดได้มีเหตุผลดีแฮะ!

อย่างน้อยที่สุด ในแง่การจัดอันดับ มังกรหยกก็เป็นอันดับหนึ่งของมังกรหยกไตรภาคแบบที่แฟนๆ ส่วนใหญ่ยอมรับ

อย่างไรก็ตาม เมื่อหลินเยวียนอ่านมาถึงประโยคสุดท้ายของบทความ เขากลับแอบยกยิ้มมุมปากขึ้นมา

มังกรหยกคือจุดสูงสุดของกำลังภายใน?

ถ้าจะยืนให้สูงกว่านั้น ต้องงอกปีกออกมา แล้วโบยบินจากยอดเขากำลังภายในขึ้นไปสู่ฟากฟ้า?

พูดแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการปักธงตั้งเป้าหมายให้ผมนี่นา

ตอนที่กิมย้งเขียนมังกรหยกไตรภาคจบ คนในยุคนั้นก็คงคิดแบบเดียวกันล่ะมั้ง เพียงแต่คนเหล่านั้นก็คงยังประเมินขีดจำกัดความสามารถของ ปรมาจารย์แห่งนิยายกำลังภายในต่ำเกินไป เช่นเดียวกับกับผู้คนบนบลูสตาร์ ที่เมื่อได้อ่านมังกรหยกแล้วก็พากันคิดว่า ตนเองได้เห็นที่สุดของวงการนิยายกำลังภายในแล้ว

แต่พูดก็พูดเถอะ

ถ้าหากความสนุกของเรื่องราวในมังกรหยกไตรภาคนั้นถดถอยลงไปเรื่อยๆ ในแต่ละเล่ม ถ้าเขาเป็นคนที่ไม่ได้รู้เบื้องลึกเบื้องหลัง ก็คงนึกไม่ถึงหรอกว่า ในช่วงบั้นปลายของชีวิต กิมย้งจะยังเขียนผลงานที่เกินกว่าคะแนนเต็มออกมาได้อีก

ต้องเข้าใจก่อนว่า

เวลาที่ผู้คนในแดนมังกรถกกันว่า ผลงานชิ้นใดของกิมย้งคลาสสิกที่สุด ในห้วงสำนึกของหลายคนมักจะมีอยู่สามเรื่องที่โผล่ขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

เรื่องที่หนึ่งคือ ‘กระบี่เย้ยยุทธจักร’ ผลงานซึ่งอุปมาถึงอิสรภาพของการช่วงชิงอำนาจทางการเมือง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน