Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 132
สรุปบท ตอนที่ 132 คนครุ่นคิด: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
อ่านสรุป ตอนที่ 132 คนครุ่นคิด จาก Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดย Internet
บทที่ ตอนที่ 132 คนครุ่นคิด คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายการเงิน Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย Internet อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ตอนที่ 132 คนครุ่นคิด
หลังจากการแข่งขันจบลง การถกเถียงกันก็ปรากฏไปทั่วทั้งโลกออนไลน์ ความถี่ของชื่อซย่าฝานนั้นสูงมาก นอกจากนั้นแล้ว บทสนทนาที่เกี่ยวข้องกับเซี่ยนอวี๋ก็เกิดขึ้นอย่างล้นหลามเป็นครั้งแรก!
เซี่ยนอวี๋มีชื่อเสียงแล้วจริงๆ
กระแสความฮ็อตฮิตผลงานทั้งหมดของเขาในตอนนี้ ไม่มีเพลงไหนด้อยไปกว่ากันเลย เพียงแต่เพราะเป็นการทำงานอยู่เบื้องหลัง จึงไม่มีโอกาสได้เปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่มาโดยตลอด และบนเวทีรายการสะพรั่งแห่งนี้ ในที่สุดก็ไม่มีใครมองข้ามการมีตัวตนของเขาได้อีกต่อไป!
‘พวกเธอเห็นหรือยังล่ะ’
มีคนแดกดัน ‘บวกกับจ้าวอิ๋งเก้อเมื่อคราวก่อน ผู้ชนะรายการสะพรั่งสองครั้งล่าสุดล้วนแต่ร่วมงานกับเซี่ยนอวี๋ ต่อไปผู้ชนะรายการนี้ก็คงจะร่วมงานกับเซี่ยนอวี๋ ทำเพลงสักเพลงถึงจะนับว่าเป็นความสำเร็จ?’
แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการประชดประชัน
ความสนใจของทุกคนล้วนไปรวมอยู่ที่เพลงความฝันแรก เฉกเช่นที่จ้าวเจวี๋ยพูดเอาไว้ เพลงนี้ปล่อยออกไปในเช้ามืดวันแรกของเดือนสิงหาคม และเวอร์ชันที่ปล่อยออกมาไม่ใช่เวอร์ชันในสตูดิโอ
หากแต่เป็นเวอร์ชันไลฟ์สดจากรายการสะพรั่ง!
แน่นอนว่าเสียงที่บันทึกไว้ได้ผ่านการปรับแต่ง
ตัวอย่างเช่นเสียงเชียร์ของฝูงชนและเสียงปรบมือล้วนถูกตัดทิ้งไปส่วนมาก เหลือไว้เพียงเสียงกู่ร้องทั่วทั้งห้องส่งหลังจากที่เพลงจบลง
หากใช้คำพูดของจ้าวเจวี๋ยเอง ก็คือให้ปล่อยเวอร์ชันไลฟ์สดบนเวทีก่อน จากนั้นค่อยปล่อยเวอร์ชันสตูดิโอ
ถึงอย่างไรการอัดเพลงใหม่จะต้องใช้เวลาอีกสักระยะ
ทางหลินเยวียนมีเวอร์ชันสตูดิโอ ซึ่งก็เป็นผลงานในการประเมินประจำปีการศึกษาของเขา แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ได้เหนือไปกว่าเวอร์ชันไลฟ์สดบนเวที
ผู้ชมจำนวนมากที่ดูรายการนี้จบ ก็รีบไปดาวน์โหลดเพลงความฝันแรกทันที
‘เพลงนี้ต้องดังแน่!’
‘คว้าแชมป์เดือนนี้ได้สบายไร้ปัญหา’
‘ถ้าเพลงนี้ไม่ได้ที่หนึ่งสิแปลก เพลงของแชมป์รายการสะพรั่ง แถมยังเป็นเพลงใหม่ของเซี่ยนอวี๋ด้วย!’
ในตอนนี้อยู่ๆ ก็มีคนนึกขึ้นได้ ‘เดือนสิงหามีนักร้องแถวหน้าอีกสองคนไม่ใช่เหรอ’
‘ศึกสองอวี่?’
‘เมื่อกี้ฉันเพิ่งฟังเพลงของเฉินจื้ออวี่กับจินซูอวี่ เพลงนี้ของเฉินจื้ออวี่ดีมากเลย เพราะกว่าเพลงของจินซูอวี่อีก!’
‘เดี๋ยวนะ…’
‘งั้นเฉินจื้ออวี่…’
‘คงไม่ได้…’
‘อันดับหนึ่ง…’
‘อีกสินะ…’
เรียกว่าประโยคเดียวปลุกคนให้ตื่นได้อย่างแท้จริง
หรือว่าเฉินจื้ออวี่อยากจะครองสมญานาม ‘ลูกคนรองตลอดกาล’ ไปเรื่อยๆ?
……
ในช่วงเช้ามืดของเดือนสิงหาคมนั้นเอง
เฉินจื้ออวี่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในห้องนอนด้วยความหวั่นวิตก
เขาไถแพลตฟอร์มฟังเพลงใหญ่ๆ แต่ละแห่ง แต่เมื่อได้เห็นหัวข้อโปรโมตของเพลง สายตาของเขาก็นิ่งค้าง ทั้งตัวแทบกลายเป็นประติมากรรมสีเทาเข้มชิ้นหนึ่ง
ตั้งชื่อประติมากรรมชิ้นนั้นได้ว่า ‘คนครุ่นคิด[1]’
ฉันต้องเปิดผิดวิธีแน่ๆ
ผ่านไปสิบนาทีเต็มๆ เฉินจื้ออวี่ถึงได้ผุดรอยยิ้มเบาใจออกมา
ระบบขัดข้องก็เป็นเรื่องสุดแสนจะปกติ มีครั้งหนึ่งตนปล่อยเพลงใหม่ไปแล้วแท้ๆ ทว่ากว่าแต่ละแพลตฟอร์มจะขึ้นเพลงให้ก็ปาไปตีหนึ่งแล้ว
เฉินจื้ออวี่กดปิดแพลตฟอร์มฟังเพลง
แล้วเปิดขึ้นมาใหม่
จากนั้นเขาก็นิ่งค้างกลายเป็นประติมากรรมไปอีกครั้ง
ผู้จัดการปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูพอดี เปิดประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง แต่ทันทีที่ผู้จัดการเห็นเฉินจื้ออวี่นั่งนิ่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ในใจก็พลันเกิดลางสังหรณ์ประหลาดที่อธิบายไม่ถูก รู้สึกว่าภาพเหตุการณ์นี้โคตรจะคุ้นเคย
“นายโอเคหรือเปล่า”
เขาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง
เฉินจื้ออวี่ได้สติกลับมา เขามองผู้จัดการด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนและอบอุ่น กวักมือไหวๆ “ผมไม่เป็นไร ครั้งนี้ไม่มีปัญหาแน่ คุณมาเร็ว เราฟังเพลงกันเถอะ!”
ยอดเยี่ยมไปเลย!
ผู้จัดการพรูลมหายใจอย่างโล่งอก เมื่อกี้เขาเดินเข้ามายังคิดซะอีกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เมื่อมาคิดให้ถี่ถ้วนแล้วจะไปเกิดอะไรขึ้นได้ล่ะ เดือนนี้ไม่มีเซี่ยนอวี๋ ส่วนเพลงของจินซูอวี่ก็ไม่ได้ดีพอให้กังวล
“เพลงอะไรล่ะ”
เขานั่งลงพลางหัวเราะเหอะๆ ก่อนจะร้องขึ้นมาด้วยความตกใจกลัว “เฉินจื้ออวี่นายทำอะไรน่ะ!”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ!”
เฉินจื้ออวี่หยิบสายของหูฟังมาพันรอบคอของผู้จัดการ กดร่างของผู้จัดการซึ่งดิ้นต่อสู้ “ตายซะตายซะตายซะตายซะคนนำพาลางร้ายอย่างคุณคุณบอกไม่ใช่หรือไงว่ารับรองว่าเดือนนี้ไม่มีเซี่ยนอวี๋ผมนอนรอมงแชมป์ทำไมเซี่ยนอวี๋ยังโผล่มาอีกจะนั่งคิดนอนคิดก็เพราะคุณพูดเป็นลางนั่นแหละ!” เฉินจื้ออวี่เป็นนักร้องที่ยอดเยี่ยม พลังปอดของเขาน่ากลัวเหลือเกิน
“จะฆ่ากันหรือไง!”
ผู้จัดการร้องลั่น ใบหน้าซีดเผือด วิธีการปล่อยเพลงในครั้งนี้ของเซี่ยนอวี๋พิเศษเกินไป ใครจะไปคาดคิดกันฟระ!
ถึงยังไงก็บ้านเมืองก็มีขื่อมีแป ท้ายที่สุดเฉินจื้ออวี่ก็ควบคุมความพยาบาทของตน และสงบสติอารมณ์
ผ่านไปห้านาที
เขากับผู้จัดการนั่งอยู่ด้วยกัน ฟังเพลงความฝันแรกจนจบ
ความคิดเห็นซึ่งมียอดไลก์อันดับสาม: พยายามเข้านะ
ความคิดเห็นซึ่งมียอดไลก์อันดับสี่: …
สีหน้าของเฉินจื้ออวี่ซับซ้อนซะยิ่งกว่าอะไร ทันใดนั้นก็พูดขึ้นด้วยความเดือดดาลระคนช้ำใจ “ฮ็อตเสิร์ชแบบนี้ ไม่ต้องขึ้นก็ได้ปะ!”
……
ขณะเดียวกันนั้นเอง
จินซูอวี่ก็เปิดเพลงใหม่ของเฉินจื้ออวี่ฟังอย่างกระอักกระอ่วน หลังจากฟังไปได้สามสี่นาที หัวคิ้วของเขาก็ขมวดมุ่น
อันดับหนึ่ง นอนมาแล้ว
เมื่อกวาดตามองไปยังแบนเนอร์โปรโมต เฉินจื้ออวี่ก็เห็นข้อความแนะนำบรรทัดหนึ่ง ‘เพลงใหม่ของเซี่ยนอวี๋ซึ่งพาซย่าฝานคว้าแชมป์รายการสะพรั่ง ความฝันแรกปล่อยแล้ว!’
เขารีบคลิกเข้าไป
ฟังไปได้เพียงครึ่งเพลง จู่ๆ เขาก็ถอดหูฟังออก
จินซูอวี่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โพสต์ข้อความลงในโมเมนต์วีแช็ตสามคำ
‘ตายเรียบแน่!’
โดยมีภาพประกอบเป็นปลาตัวหนึ่ง
มาคิดๆ ดูแล้ว จินซูอวี่รู้สึกว่าทำแบบนี้ไม่ดีเท่าไหร่ ถึงอย่างไรเพื่อนสนิทตั้งหลายคนของตนล้วนเป็นพนักงานในบริษัท
ถ้าเกิดในบริษัทมีคนเอาไปพูดพล่อยจะทำยังไง
ถ้าอาจารย์เซี่ยนอวี๋ไม่พอใจกับการแสดงออกของเขาจะทำยังไง
เขาจึงตั้งค่าจำกัดการมองเห็นของโพสต์นี้
‘มีเพียงเฉินจื้ออวี่ที่เห็น’
เป็นนักร้องแถวหน้าในวงการเหมือนกัน ทั้งสองเพิ่มเพื่อนกันไว้เป็นเรื่องปกติมาก เพียงแต่หลังจากที่ทั้งสองเพิ่มเพื่อนกันไปแล้ว ก็ไม่เคยพูดคุยกันก็เท่านั้น
ห้านาทีให้หลัง
จินซูอวี่ก็ได้รับการกดไลก์จากเฉินจื้ออวี่เป็นครั้งแรกในชีวิต
และสองนาทีต่อมา อีกฝ่ายก็ถึงกับมาแสดงความคิดเห็น ‘คำพูดนี้ของนายฉันรู้สึกคุ้นหูมาก เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนนะ…ช่างมันเถอะไม่คิดละ ฉันสงสัยว่าทำไมครั้งก่อนนายไม่พักไปให้นานกว่านี้หน่อย’
จินซูอวี่ตอบกลับ ‘นั่นน่ะสิ ทำไมไม่พักไปให้นานกว่านี้หน่อย’
เฉินจื้ออวี่ตอบกลับอีกว่า ‘เรื่องบางเรื่องทำตัวให้ชินก็พอแล้ว บนโลกนี้ ไม่มีใครเข้าใจจินซูอวี่ได้ดีเท่าฉันแล้ว แต่ว่ากันตามตรงเลยนะ บริษัทนายมันเหี้ยมว่ะ’
จินซูอวี่จึงตอบไปว่า ‘เรื่องของบริษัท พนักงานโปรดอย่าแทรกแซง’
…………………………………………
[1] คนครุ่นคิด (Le Penseur) ประติมากรรมบรอนซ์และหินอ่อนโดยโอกุสต์ โรแด็ง ศิลปินชาวฝรั่งเศส
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...