Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 147

ตอนที่ 147 เร่เข้ามานักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์

วันต่อมา ฉินโจว

วิทยาลัยศิลปะฉินโจวเปิดเทอมเร็วกว่าที่ฉีโจวหนึ่งวัน หน้าประตูวิทยาลัยมีรถจอดอยู่ไม่น้อย โดยมากแล้วเป็นรถที่มาส่งนักศึกษาใหม่ และบนรถสีแดงหนึ่งในนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงสองคนลงมา

“ถึงแล้ว”

ผู้หญิงทางฝั่งซ้ายคือหลินเซวียน เธอเปิดกระโปรงหลังรถ ยกสัมภาระของหลินเหยาน้องสาวลงมา “เธอแน่ใจใช่มั้ยว่าจะอยู่หอ วิทยาลัยอยู่ใกล้กับบ้านเรามาก พี่ดูแลเธอก็สะดวกนะ”

“ปีหนึ่งมีการศึกษาด้วยตัวเองตอนเย็น”

หลินเหยาบอก “อยู่หอก็สะดวกดี”

หลินเซวียนกล่าวกลั้วหัวเราะ “คนอื่นพยายามจะออกไปอยู่ข้างนอก หนีการศึกษาด้วยตัวเองของปีหนึ่ง เธอกลับยืนกรานจะอยู่ที่นี่ นี่ก็อยู่มหา’ลัยแล้ว หลังจากนี้ไม่ต้องกดดันตัวเองขนาดนั้นแล้วนะ”

“หนูชอบเรียนหนังสือ”

หลินเหยาช่วยพี่สาวยกกระเป๋า

หลินเซวียนยิ้มเอ่ย “คำพูดนี้ถ้าออกมาจากปากคนอื่นพี่คงไม่เชื่อ แต่ถ้าเธอพูดก็น่าเชื่อถือมาก งั้นปีหนึ่งอยู่ที่วิทยาลัยก่อนแล้วกัน รอปีสองพวกเราค่อยออกไปอยู่ด้วยกัน ตอนนั้นพี่ชายเธอก็น่าจะกลับมาแล้ว”

หลินเหยาตอบ “ได้ค่ะ”

หลินเซวียนเอ่ยว่า “ก่อนหน้านี้พี่เธอยังบอกว่าจะดูแลเธอ แต่ตอนนี้กลับหายไปไม่เห็นแม้แต่เงา น่าจะทำได้แค่ดูแลออนไลน์ แต่การเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนเป็นโอกาสที่หาได้ยาก ตอนเธออยู่ปีสามก็ลองดูได้”

หลินเหยาพูด “อ้อ”

หลินเซวียนหัวเราะอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าคุ้นเคยกับบุคลิกของหลินเหยาแล้ว ในครอบครัวมีลูกสามคน หลินเยวียนกับหลินเหยามีนิสัยใกล้เคียงกันที่สุด ทั้งสองคนไม่ว่าจะเป็นปฏิกิริยาท่าทางหรือทัศนคติต่อหลายๆ อย่าง หรือแม้แต่รสนิยมก็คล้ายคลึงกันมาก

สองพี่น้องลากกระเป๋าเดินทางไป

เมื่อถึงหน้าประตูวิทยาลัย จะมีผู้ประสานงานจากสมาคมนักศึกษาวิทยาลัยศิลปะฉินโจวรออยู่ นักศึกษาทุกคนที่เข้ามาอยู่ในวิทยาลัยจะต้องลงทะเบียนก่อน และเมื่อหลินเหยาบอกชื่อของตน รุ่นพี่ผู้รับผิดชอบการลงทะเบียนก็เงยหน้าขึ้นมาทันที

“เธอชื่อหลินเหยา?”

หลินเหยาตอบ “ค่ะ”

รุ่นพี่ที่รับผิดชอบการลงทะเบียนอ่านข้อมูลของหลินเหยาโดยละเอียดถี่ถ้วน ก่อนเอ่ยขึ้นราวกับกำลังยืนยันตัวตน “หลินเหยาคณะวิจิตรศิลป์เซคหนึ่ง ปีนี้อายุสิบแปด มาจากเมืองอวิ๋น ฉันพูดถูกใช่มั้ย…”

“มีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าคะ”

หลินเซวียนมองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ

รุ่นพี่คนนี้พยักหน้าอย่างยิ้มแย้ม หลังจากนั้นจู่ๆ ก็หันไป จะโกนเรียกกลุ่มคนซึ่งอยู่ไกลออกไป “รุ่นพี่จง คนที่พวกพี่หามาแล้วนะ คนนี้คือหลินเหยา!”

หลินเซวียนกับน้องสาวชะงักไป

ทันใดนั้นไกลออกไปก็มีคนกรูกันเข้ามา หัวหน้าที่นำมาชื่อว่าจงอวี๋ วิ่งเข้ามาหาหลินเหยาแต่ไกล พร้อมเอ่ยด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้ม “เธอคือหลินเหยา น้องสาวของหลินเยวียนใช่มั้ย เขาให้พวกเราดูแลเธอให้ดี เดี๋ยวพวกเราถือกระเป๋าให้!”

หลินเซวียน “…”

ยังไม่ทันรอให้ตั้งสติ คนกลุ่มนี้ก็แบ่งกันถือของเสร็จสรรพ จากนั้นจงอวี๋ก็ยิ้มเอ่ย “เดี๋ยวผมพาไปที่หอวิทยาลัยให้ นักศึกษาที่พักหอในใช้พวกเครื่องนอนที่เหมือนกัน อีกเดี๋ยวฉันจะให้รุ่นพี่ผู้หญิงคนนั้นพาเธอไปรับ”

“รุ่นน้องหลินเหยา”

ทุกคนในคณะวิจิตรศิลป์ต่างก็รีบเอ่ยทักทาย

หลินเซวียนรู้สึกได้ถึงเพียงความสับสนในใจ

รอยยิ้มของจงอวี๋ยังคงประดับบนใบหน้า นำทางไปพลางอธิบายให้หลินเหยาฟัง “วิทยาลัยศิลปะฉินโจวของเราสวยมากเลยนะ ฝั่งตะวันออกเป็นป่าเล็กๆ ผืนหนึ่ง ฝั่งตะวันตกเป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ ทิศเหนือเป็นทะเลสาบคนขุด พวกเราส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาคณะวิจิตรศิลป์ปีสี่ ถ้าเธอได้แบ่งเซคแล้วอย่าลืมบอกฉันนะ ที่ปรึกษาของปีหนึ่งฉันรู้จักทุกคน จะได้ไปบอกให้ ถ้าในชีวิตประจำวันต้องการหรือเดือดร้อนอะไรก็บอกฉันได้เลย รุ่นพี่อย่างพวกเราอยู่ในวิทยาลัยก็พอจะพึ่งพาได้อยู่นะ”

หลินเซวียน “…”