Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 148

ตอนที่ 148 ธันเดอร์เอนเตอร์เทนเมนต์

หลินเยวียนไม่รู้สถานการณ์แน่ชัด หลังจากออกมาก็ไม่ได้ไปที่บริษัท แต่กลับเรียกกู้ตงให้ไปช่วยรับคนที่สนามบินกับเขาหน่อย

เจี่ยนอี้ถึงฉีโจวแล้ว

วิทยาลัยศิลปะฉีโจวเปิดเทอมในวันพรุ่งนี้ เดิมทีเจี่ยนอี้อยากไปรายงานตัวที่วิทยาลัย แต่ว่าก่อนหน้านี้หลินเยวียนขบคิดเรื่องหนึ่ง ดังนั้นจึงเสนอว่า ‘หรือว่านายจะมาอยู่กับฉันมั้ย ฉันยังมีห้องเหลืออีก’

หลินเยวียนอยู่ในห้องที่มีสองห้องนอนหนึ่งห้องนั่งเล่น

ปกติแล้วเขานอนในห้องนอนหลัก ห้องนอนแขกยังว่างอยู่ ให้เจี่ยนอี้มาอยู่นับว่าสบายมาก พวกเขาสองคนอยู่ที่นี่ปีเดียว คณะของพวกเขาก็ห่างกันมาก จะเจอกันทุกวันก็ออกจะยุ่งยาก ดังนั้นพักอยู่ด้วยกันก็จะได้ดูแลกัน

‘ก็ได้ งั้นก็ตามนี้’

หลังจากเจี่ยนอี้ไตร่ตรองอยู่สักพัก ก็พยักหน้า เขากับหลินเยวียนเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนเหมือนกัน หนำซ้ำยังมาตอนปีสาม จะให้เขาไปอยู่หอกับคนแปลกหน้าก็รู้สึกชอบกล ไม่สู้พักกับหลินเยวียนดีกว่า ‘เดี๋ยวฉันจะบอกคนที่บ้านก่อน’

หลินเยวียนพยักหน้า

ระหว่างทางก็แนะนำเจี่ยนอี้กับกู้ตงให้รู้จักกันเรียบร้อยแล้ว แต่ทั้งสองคนเพิ่งเคยพบหน้ากันครั้งแรก จึงสนทนากันอย่างเรียบง่ายเพียงไม่กี่ประโยค หัวข้อสนทนาจึงวกกลับไปที่หลินเยวียนโดยปริยาย “นายอยู่ที่นี่คุ้นเคยหรือยัง”

หลินเยวียนพยักหน้า

เจี่ยนอี้ยิ้มเอ่ย “ฉันลงเครื่องมาก็ลองสังเกตดู รู้สึกว่าฉีโจวต่างกับฉินโจวมาก สไตล์ของสถาปัตยกรรมก็ไม่เหมือน แถมคนท้องถิ่นที่นี่ยังใช้ภาษาฉีสื่อสาร คิดว่าฉันต้องเรียนสักหน่อยแล้ว…”

หลินเยวียนไม่ได้พูดอะไร

อันที่จริงเขาพูดภาษาฉีได้นิดหน่อย จะเรียกให้จำเพาะเจาะจงกว่าก็คือภาษากวางตุ้ง นี่เป็นภาษาที่ไม่ได้แปลกใหม่สำหรับเขา แต่เขาพูดไม่ชัด จัดว่าอยู่ในระดับที่สามารถฟังคนท้องถิ่นพูดเข้าใจ

“อินเทอร์เน็ตก็ด้วย”

เจี่ยนอี้หยิบโทรศัพท์ออกมาเข้าอินเทอร์เน็ต “รู้สึกว่าถึงแม้แต่ละพื้นที่จะเชื่อมต่อถึงกัน แต่ความสนใจของแต่ละทวีปนั้นแตกต่างกัน ที่บ้านเราชอบใช้ปู้ลั่ว ที่ฉีโจวเหมือนจะนิยมใช้สิ่งที่เรียกว่าเว็บบล็อก แต่ลักษณะของทั้งสองอย่างนี้ก็เหมือนว่าจะไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่”

หลินเยวียนพยักหน้า

บลูสตาร์มีทั้งหมดแปดทวีปใหญ่ ทุกทวีปมีขนาดใกล้เคียงกับบางประเทศบนโลก ดังนั้นถึงแม้บลูสตาร์ใช้หลักธรรมาภิบาลโลก ผู้คนไม่ได้มีแนวคิดเรื่องประเทศ ทว่าความแตกต่างและการแข่งขันระหว่างทวีปก็มีให้เห็นดาษดื่น ให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกับความแตกต่างของแต่ละประเทศบนโลกอยู่หลายส่วน แต่จุดร่วมที่ใหญ่ที่สุดของกันและกันเห็นจะเป็นภาษาทางการของแต่ละทวีป ซึ่งก็คือภาษากลาง

นี่เป็นเรื่องปกติ

เนื่องจากวัฒนธรรมและวิถีชีวิตแตกต่างกัน ฉะนั้นการแบ่งพื้นที่ของแต่ละทวีปจึงค่อนข้างชัดเจน ทางการของแต่ละทวีปมีเจตจำนงจะแบ่งเขตแดน อินเทอร์เน็ตแม้ว่าจะไม่ได้ตัดขาดจากกัน แต่ก็ยังปรากฏความแตกต่างในการนำทางของผลการค้นหาบนเว็บไซต์ ถ้าผู้คนไม่ได้เจาะจงเสิร์ชหาเกี่ยวกับต่างทวีป ระดับความเข้าใจซึ่งกันและกันก็ยังไม่นับว่าสูง

ตัวอย่างเช่น

เสิร์ชหาเซี่ยนอวี๋ในฉินโจว ข่าวที่เกี่ยวข้องใหม่ล่าสุดก็จะปรากฏขึ้นมาสารพัด และละเอียดยิบย่อย แต่ถ้าเสิร์ชหาเซี่ยนอวี๋ในฉีโจวก็ล้วนแต่ปรากฏข้อมูลง่ายๆ ทั่วไป ตัวอย่างเช่นผลงานของเซี่ยนอวี๋อะไรทำนองนั้น ข่าวสารโดยละเอียดนั้นค้นหาได้ไม่ง่าย เรื่องนี้เป็นเพราะอะไรหลินเยวียนก็อธิบายไม่ได้ บางทีต้นสายปลายเหตุทั้งหมดอาจอยู่ที่การแข่งขันในด้านต่างๆ ระหว่างแต่ละทวีปก็เป็นได้

……

ในวันต่อมาหลังจากที่ทั้งสองจัดแจงเรื่องที่พักกันเสร็จสรรพ วิทยาลัยศิลปะฉีโจวก็เปิดเทอมในที่สุด หลินเยวียนกับเจี่ยนอวี้ต่างคนต่างมุ่งหน้าไปรายงานตัวที่คณะของตน สถาบันแห่งนี้มีขั้นตอนซึ่งจัดเตรียมไว้สำหรับนักศึกษาแลกเปลี่ยนโดยเฉพาะ เมื่อขั้นตอนเหล่านี้เสร็จสมบูรณ์ หลินเยวียนก็ถูกจัดให้อยู่ในเซคสามของปีสามสาขาการประพันธ์เพลงวิทยาลัยศิลปะฉีโจว

เขาไม่ได้เป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนเพียงคนเดียว

ในชั้นเรียน นอกจากหลินเยวียนแล้วก็ยังมีนักศึกษาแลกเปลี่ยนอีกสองคน เห็นได้ชัดว่าหลินเยวียนเป็นคนหนึ่งที่ได้รับความสนใจและความนิยมมากที่สุด เพราะที่ฉีโจวกับฉินโจว นอกจากภาษาราชการที่เหมือนกันแล้ว อีกจุดร่วมหนึ่งซึ่งใหญ่ที่สุดก็คือ

ทุกคนล้วนมองหน้าตา

คำพูดนี้น่าจะใช้ได้กับทั้งบลูสตาร์ เรียกว่าใช้กับโลกทั้งสองใบเลยก็ว่าได้ สรุปแล้วก็คือ เมื่อผู้หญิงในห้องเรียนเห็นหลินเยวียนเดินเข้าประตูมา แววตาก็พลันเป็นประกายวับ จนเสียงปรบมือต้อนรับที่หลินเยวียนได้รับนั้นดังเกรียวกราวเป็นพิเศษ

หลังจากแนะนำตัวไปตามธรรมเนียมเสร็จแล้ว

หลินเยวียนก็ถูกจัดให้นั่งอยู่ในที่หนึ่งด้านหลัง เพื่อนร่วมโต๊ะของเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่ง แน่นอนว่าเขาไม่ได้กระตือรือร้นเหมือนเพื่อนนักศึกษาผู้หญิง แต่ท่าทีก็นับว่ามีมารยาท กระซิบแนะนำตัวประโยคหนึ่ง

“ถังหมิง”

“สวัสดีครับ”