Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 182

ตอนที่ 182 คัดเลือกตัวละครสำเร็จ

ในวันทดสอบหน้ากล้อง หลินเยวียนก็ได้พบกับนักแสดงนำชายที่อี้เฉิงกงแนะนำ

“สวัสดีครับตัวแทนหลิน ผมชื่อเฮ่อเซิ่ง…”

เขาเป็นนักแสดงอายุน้อย รูปร่างหน้าตาจะว่ายังไงดีนะ

เอาเป็นว่า ถ้ามายืนอยู่กับหลินเยวียน รูปร่างหน้าตาของเฮ่อเซิ่งจะแลดูธรรมดา เรียกว่าไม่สะดุดตาเลย เหมือนคนที่บังเอิญเดินผ่านไปมาเสียมากกว่า

แต่เมื่อยืนอยู่กับหัวหน้าพ่อบ้านเสิ่นชิงแล้ว เฮ่อเซิ่งก็นับว่าเป็นหนุ่มน้อยหน้ามนในหมู่คนธรรมดา

และถ้าหากยืนอยู่กับอี้เฉิงกงละก็ เรียกได้ว่าเฮ่อเซิ่งหล่อเหลาเอาการทีเดียว!

อย่างไรก็ดี ในตอนนี้เฮ่อเซิ่งอยู่ใกล้กับหลินเยวียนมาก ดังนั้นเขาจึงเข้าสู่โหมดคนผ่านทางผู้ไม่สะดุดตาไปโดยปริยาย

โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้าหลินเยวียน ความกระวนกระวายตามสัญชาตญาณของเขาก็ยิ่งทำให้เขาดูธรรมดายิ่งขึ้นไปอีก…

“สวัสดีครับ”

หลินเยวียนเผยรอยยิ้มตามมารยาทตามที่สังคมคาดหวัง พยักหน้าให้ผู้รับผิดชอบฝ่ายต่างๆ ซึ่งถูกลากมาเข้าร่วมกองเมื่อสองวันที่ผ่านมาอย่างอี้เฉิงกงและเสิ่นชิง

“พวกเราเริ่มแคสต์กันเถอะครับ”

เสิ่นชิงพยักหน้า ทุกคนเริ่มการทดสอบหน้ากล้อง

คนที่เข้ามาทดสอบหน้ากล้องคนแรกก็คือเฮ่อเซิ่ง เมื่อถูกแปะป้ายไว้ว่าเป็นคนที่ผู้กำกับแนะนำมา ก็พลันทำให้เสิ่นชิงหัวคิ้วขมวดมุ่นแล้ว

ไม่เพียงเสิ่นชิง

คนอื่นๆ ของฝ่ายในกองก็รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้าอยู่บ้าง

ไม่ใช่เพราะเฮ่อเซิ่งนั้นฝีมือย่ำแย่

แต่เป็นเพราะเฮ่อเซิ่งเป็นหน้าใหม่ซึ่งเพิ่งเข้าวงการได้สามปี ไม่มีชื่อเสียงใดๆ แต่นักแสดงนำชายซึ่งไม่เป็นที่รู้จักย่อมสูญเสียความสามารถในการเรียกกระแสไป

แต่หลินเยวียนไม่ได้พูดจา ดังนั้นการทดสอบหน้ากล้องจึงทำได้เพียงดำเนินต่อไปตามปกติ

เป็นการทดสอบหน้ากล้องที่สุดแสนจะธรรมดา

ไม่มีรีเควสพิเศษ เพียงแค่ให้เฮ่อเซิ่งแสดงไปตามฉากหนึ่งของบท

ระหว่างที่รอการทดสอบหน้ากล้อง ทุกคนต่างก็อ่านทวนบทล่วงหน้ามาแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องหยุดอ่านบทชั่วคราวแล้วไปแสดงตาม

เฮ่อเซิ่งเริ่มรู้สึกประหม่า ทว่าหลังจากที่เข้าสู่บทบาทแล้ว เขาก็เข้าถึงตัวละครอย่างรวดเร็ว ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนในฉับพลัน

ฉากที่เขาแสดงนั้นเป็นฉากที่ถังปั๋วหู่จะเข้าไปในจวนสกุลหวา

ก็เห็นว่าจู่ๆ เขาก็ก้มลง จากนั้นก็เก็บซากแมลงสาบตัวหนึ่งขึ้นมา…

เสิ่นชิงและคนอื่นๆ ชะงักไป ไม่รู้ว่าเฮ่อเซิ่งไปหาแมลงสาบจากไหนมา แต่ทุกคนเห็นเต็มสองตาว่านั่นเป็นแมลงสาบของจริง…

“เสี่ยวเฉียง[1]!”

“เสี่ยวเฉียง เจ้าเป็นอะไรน่ะเสี่ยวเฉียง! ข้ากับเจ้าร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมานานหลายปี…ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนพี่เหมือนน้อง ทั้งสั่งสอนเจ้าเลี้ยงดูเจ้ามาหลายปี นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมาทิ้งข้าไปแบบนี้…”

เฮ่อเซิ่งหยิบแมลงสาบขึ้นมา ร้องไห้ฟูมฟาย ตีอกชกหัว

ความสนใจของเสิ่นชิงและคนอื่นๆ ไปรวมอยู่ที่ร่างไร้วิญญาณของแมลงสาบ ก่อนจะเบนไปอยู่ที่การแสดงของเฮ่อเซิ่ง

อะไรกันครับเนี่ย

นายถึงขั้นลงทุนใช้ซากแมลงสาบตัวจริงเลยเหรอ

ถ้าจะบอกว่าบทร้องไห้นี้สมจริง ก็ดันทำให้คนรู้สึกว่าเสแสร้ง เห็นได้ชัดว่านี่เป็นวิธีการแสดงที่เกินจริงสุดๆ ถ้าจะบอกว่าบทร้องไห้นี้ดูปลอม ท่าทางเศร้าโศกอาลัยอาวรณ์ของเฮ่อเซิงก็ไม่ธรรมดาเลย อย่างน้อยการเข้าถึงความรู้สึกรักที่เขามีต่อแมลงสาบก็เกินกว่าที่ทุกคนจินตนาการไว้…

ทำเอาพวกเสิ่นชิงอึ้งไป

แม้ว่าพวกเขาจะเคยอ่านบทมาแล้ว รู้ต้นสายปลายเหตุของเรื่องราว ก็ยังอดรู้สึกตะลึงงันไปไม่ได้

อี้เฉิงกงกลับมองไปทางหลินเยวียน

สีหน้าของหลินเยวียนไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก

บทการแสดงหลินเยวียนเป็นคนกำหนดเอง เขาจงใจตัดส่วนที่เป็นคำชี้แนะในการแสดงออกไป เหลือไว้เพียงบทพูด รายละเอียดอื่นๆ ปล่อยให้นักแสดงปล่อยของออกมาด้วยตัวเอง

ปรากฏว่าการแสดงฝีมือของเฮ่อเซิ่งนั้นใกล้เคียงกับส่วนของคำชี้แนะในการแสดงที่หลินเยวียนลบออกไปมาก

ซึ่งก็คือการแสดงฉากร้องไห้ที่เหมือนจะจริงก็ไม่จริง เหมือนจะปลอมก็ไม่ปลอมแบบนี้แหละ

สมจริงเกินไปก็ดูเคร่งเครียด ปลอมเกินไปก็เสียอรรถรส

นี่เป็นสัดส่วนที่ควบคุมได้ลงตัวแล้ว

เสิ่นชิงและคนอื่นๆ ก็มองไปทางหลินเยวียนเช่นกัน

หลินเยวียนเอ่ยถาม “ไปหาแมลงสาบมาจากไหนครับ”

เสิ่นชิงและคนอื่นๆ ร้องไห้ไม่ได้หัวเราะไม่ออก นี่มันใช่ประเด็นสำคัญเหรอฟระ?

“หามาจากห้องน้ำครับ”

เฮ่อเซิ่งรู้สึกประดักประเดิดอยู่บ้าง

หลินเยวียนพยักหน้า ไม่ได้ตัดสินใจในทันที เพียงแค่ให้คนต่อไปเข้ามาทดสอบหน้ากล้อง