Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 183
สรุปบท ตอนที่ 183 เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าซื้อหรือไง: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
สรุปตอน ตอนที่ 183 เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าซื้อหรือไง – จากเรื่อง Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดย Internet
ตอน ตอนที่ 183 เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าซื้อหรือไง ของนิยายการเงินเรื่องดัง Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
ตอนที่ 183 เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าซื้อหรือไง
ขั้นตอนการเตรียมงานส่วนมากจะรีบเร่งเกินไปไม่ได้ ฉะนั้นหลังจากที่กองถ่ายแบ่งภาระหน้าที่ของทีมงานแล้ว การเตรียมการจำเป็นจะต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง
เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่นักเขียนบทอย่างหลินเยวียนจะต้องกังวล เพราะโปรดิวเซอร์และผู้กำกับรับผิดชอบงานเหล่านี้ไปแล้ว
นี่น่าจะเป็นข้อดีของการเป็นนักเขียนบท
ตอนนั้นก็ย่างเข้าเดือนกุมภาพันธ์แล้ว เทศกาลตรุษจีนซึ่งมีเพียงปีละครั้งกำลังเริ่มต้นขึ้น
นี่เป็นเทศกาลตรุษจีนครั้งแรกหลังจากที่ฉินโจวและฉีโจวผนวกรวมกัน บรรยากาศแลดูคล้ายกับว่าจะคึกคักกว่าปีก่อนหลายส่วน อีกทั้งแม่ของหลินเยวียนถูกรับตัวมาถึงเมืองซู และได้เฉลิมฉลองเทศกาลตรุษจีนกับลูกๆ อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
ระหว่างรับทานอาหารด้วยกันในคืนข้ามปี
หลินเซวียนก็พูดหว่านล้อมมารดาอย่างไม่ยอมแพ้ ว่าต่อไปให้พักอยู่ที่เมืองซู ไม่ต้องกลับไปทำงาน ด้วยฐานะของหลินเยวียนในตอนนี้ ไม่จำเป็นต้องให้แม่ไปหลังขดหลังแข็งลำบากหาเงินแล้ว
แม่ลังเลอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ตอบตกลง
ทั้งครอบครัวอยู่ในเมืองซู ต่อให้เธอจะคิดถึงบ้านเกิดแค่ไหน ก็ไม่สามารถฝืนทนต่อความรู้สึกปรารถนาที่จะกลับมาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาได้
แม่พยักหน้า ทำให้ลูกๆ รู้สึกตื่นเต้นดีใจขึ้นมา
แถมยังเป็นเทศกาลตรุษจีนด้วย!
เรื่องกระบี่เทพสังหารภายใต้นามปากกาฉู่ขวงของหลินเยวียน ก็ดำเนินมาถึงตอนจบในที่สุด
แต่ต่อให้เป็นบรรยากาศของเทศกาลตรุษจีน ก็ไม่ได้บรรเทาความเดือดดาลของผู้อ่านให้เบาบางลงเลย
เพราะจวบจนตอนอวสานของเรื่องกระบี่เทพสังหาร นักอ่านก็ยังคงเฝ้ารอฉาก ‘ปี้เหยาฟื้นคืนชีพ’ ที่พวกเขาคอยเฝ้าภาวนา!
‘อยากจะทุบเจ้าแก่ฉู่ขวง!’
‘ช่วงตรุษจีนแต่ฉันดันหัวร้อน!’
‘ไหนบอกไม่ใช่เหรอว่าปี้เหยาจะฟื้นคืนชีพ ถ้ารู้แต่แรกฉันเทนิยายไปตั้งแต่ปี้เหยาตายแล้ว อย่างน้อยก็ยังพอจะมีความทรงจำดีๆ เก็บไว้บ้าง’
‘ตอนสุดท้ายอย่างน้อยจางเสี่ยวฝานก็ได้มาเจอกับเสวี่ยฉีแล้ว…’
‘เขาทำแบบนี้ได้ยังไง ต่อไปผมไม่กล้าอ่านหนังสือของฉู่ขวงแล้วเนี่ย’
‘ครั้งหน้าถ้าฉู่ขวงจะเขียนให้ใครตายอีก บ.ก.ต้องช่วยหยุดเจ้าแก่คนนี้ด้วยนะครับ!’
‘…’
แน่นอนว่าไม่พอใจก็ส่วนไม่พอใจ ลึกๆ ในใจของผู้อ่านก็ยังยอมรับเรื่องกระบี่เทพสังหารอยู่ดี
เพราะก่อนหน้านี้ความตายของปี้เหยาได้ทำให้ผู้อ่านรู้สึกหัวใจสลายมาครั้งหนึ่งแล้ว ดังนั้นการที่นางไม่ฟื้นจากความตายในตอนจบของเรื่องกระบี่เทพสังหาร ก็เพียงแต่ทำให้ในใจของผู้อ่านเกิดความรู้สึกเสียดายขึ้นมาอีกเล็กน้อยเท่านั้น
ในเว็บไซต์ทางการของคลังหนังสือซิลเวอร์บลู
ในช่องแสดงความคิดเห็นเรื่องกระบี่เทพสังหาร มีคำพูดของนักอ่านท่านหนึ่งกล่าวไว้อย่างมีเหตุผลมาก
‘ถ้าปี้เหยาฟื้นคืนชีพขึ้นมาจริงๆ ความรู้สึกใจสลายของผู้อ่านอย่างพวกคุณจะหายไปทันทีเลยหรือเปล่าคะ
คำตอบก็คือไม่หาย
เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนก็อาจกลับเข้าสู่วงจรเดิม การฟาดฟันอย่างดุเดือดระหว่างแต่ละทีมย่อมกลับมาอีกครั้ง
เถียงกันเรื่องสรุปว่าจางเสี่ยวฝานจะเลือกปี้เหยาหรือเลือกเสวี่ยฉี
ถึงแม้จะมีพื้นที่สำหรับฮาเร็ม แต่เรื่องกระบี่เทพสังหารก็บรรยายสตรีทั้งสองไว้ดีเหลือเกิน
ก็เพราะว่าเขียนไว้ดีนี่แหละ ถึงไม่มีทางใส่ฮาเร็มลงไปในพล็อตเรื่องได้เลย
เพราะไม่ว่าจะเป็นปี้เหยาหรือเสวี่ยฉี ก็ล้วนไม่ได้มีนิสัยและท่าทีว่าจะยอมแบ่งปันจางเสี่ยวฝานกับใคร ถ้าทั้งสองคนยอมครองคู่กับจางเสี่ยวฝานพร้อมกัน ก็จะกลายเป็นการดูหมิ่นตัวละครอย่างหนึ่งนะคะ
อย่างน้อยฉันก็คิดว่า…ตัวละครเรื่องนี้ไม่บ้ง
ดังนั้นเรื่องนี้จึงเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้ และนี่ก็น่าจะเป็นเหตุผลที่สุดท้ายแล้วฉู่ขวงตัดสินใจไม่คืนชีพปี้เหยาขึ้นมา
มักจะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องแบกรับเรื่องทั้งหมดไว้เสมอ
ปี้เหยาตายอยู่ใต้หมึกปากกาของเจ้าแก่ฉู่ขวง แต่มีชีวิตอยู่ในหัวใจผู้อ่านเสมอ นี่ก็เป็นตอนจบที่ดีนะคะ’
โพสต์นี้มียอดไลก์เป็นจำนวนมาก
และเนื่องจากการผนวกรวมกันของฉินและฉี นักอ่านจากมณฑลฉีจำนวนมากก็อ่านเรื่องกระบี่เทพสังหาร
ดังนั้นพวกเขาจึงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกก่อนหน้านี้ของนักอ่านจากมณฑลฉิน
ฝั่งหนึ่งก่นด่า
ฝั่งหนึ่งยอมรับ
ทว่าหนังสือเล่มนี้ ก็ทำให้นักอ่านจากมณฑลฉีได้รู้จักกับนักเขียนนิยายแฟนตาซีของมณฑลฉินอย่างฉู่ขวงอย่างเป็นทางการ หลังจากที่ทั้งสองพื้นที่ควบรวมกัน ฉู่ขวงก็เป็นนักเขียนกลุ่มแรกๆ ที่นักอ่านจากมณฑลฉีจดจำได้!
……
นี่เป็นตอนจบบริบูรณ์ของเรื่องกระบี่เทพสังหาร ทางคลังหนังสือซิลเวอร์บลูก็ไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายมากเกินไป
นิยายเรื่องนี้แม้ว่าจะไม่ได้ผ่านการแก้ไขความยาวของเนื้อเรื่อง แต่อย่างน้อยก็ยังเขียนออกมาได้ยาวกว่าเรื่องปรินซ์ออฟเทนนิส
เรื่องบางเรื่องเมื่อมีประสบการณ์มาครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งต่อไปก็ไม่ได้เหลือรับถึงขนาดนั้น
ถึงอย่างไรครั้งนี้หยางเฟิงก็ทำใจยอมรับความจริงที่ว่า เรื่องกระบี่เทพสังหารจะจบลงได้อย่างรวดเร็ว ต่อให้หยางเฟิงยังคงคิดว่า ถ้าหากนิยายเรื่องนี้เขียนต่อไป จะต้องกอบโกยรายได้ได้มากกว่านี้อย่างแน่นอน
ใครใช้ให้ฉู่ขวงไม่สนใจเงินทองของนอกกายแบบนี้ล่ะ
ถ้าจะให้รู้สึกเสียดายที่เรื่องกระบี่เทพสังหารจบบริบูรณ์ ไม่สู้เอาเวลาไปสนใจผลงานเรื่องต่อไปของฉู่ขวงจะดีกว่า เมื่อคิดได้เช่นนี้หยางเฟิงจึงเรียกได้ว่าเปี่ยมไปด้วยความคาดหวัง
หลังจากหลินเยวียนได้รับข้อความ เขาลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะตอบกลับไปว่า ‘หนังสือเรื่องใหม่รอสักระยะแล้วจะส่งให้นะครับ’
‘ครับ’
หยางเฟิงไม่ได้พูดอะไรมาก
แม้ว่าเขาแทบอยากจะให้ฉู่ขวงเตรียมหนังสือเรื่องใหม่ไว้เดี๋ยวนี้เลยให้รู้แล้วรู้รอด แต่การผลิตผลงานนั้นไม่ใช่เรื่องที่ทำสำเร็จกันในชั่วข้ามคืน หลังจากที่เขียนหนังสือเล่มเก่าเสร็จและหยุดพักสักระยะก็นับเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ คนเราต้องมีพักสมองกันบ้าง นักเขียนทุกคนก็ทำเช่นนี้
สิ่งที่เขาสนใจมากกว่าก็คือ ‘ผลงานชิ้นต่อไปของอาจารย์ฉู่ขวงเป็นหมวดไหนครับ’
‘ไม่รู้ครับ’
หลินเยวียนตอบไปด้วยความสัตย์จริง
หยางเฟิงพลันตกอยู่ในความเงียบงันทันทีที่เห็นคำตอบของหลินเยวียน
ผ่านไปนานโข กว่าเขาจะเอ่ยถามขึ้น ‘จะเขียนเทพเซียนกำลังภายในต่อหรือเปล่าครับ’
‘ยังไม่รู้ครับ’
หลินเยวียนยังคงตอบไปเหมือนเดิม เขาไม่รู้จริงๆ เรื่องนี้ต้องรอดูสิ่งที่เรียกว่าการผลิตแบบสุ่มของระบบว่าจะมอบผลงานอะไรมาให้
‘โอเคครับ’
หยางเฟิงจนปัญญา
หลังจากความโชติช่วงของเรื่องกระบี่เทพสังหาร ในตลาดก็เกิดกระแสเทพเซียนกำลังภายใน นักเขียนชื่อดังรุ่นเก๋าถึงกับเลือกตามกระแสของฉู่ขวง หนำซ้ำยังปรากฏผลงานใหม่แนวเทพเซียนกำลังภายในที่ยอดเยี่ยมออกมาอีกเป็นจำนวนมาก!
การบุกเบิกตลาดนิยายหมวดใหม่ของฉู่ขวงในครั้งนี้ยิ่งใหญ่กว่าแนวการแข่งขันกีฬาซะอีก!
นั่นทำให้สมญานาม ‘ผู้บุกเบิก’ ของฉู่ขวงตราตรึงในใจของผู้คนยิ่งขึ้น
ถึงกับที่มีบรรณาธิการในวงการพูดติดตลกว่า
นิยายสองแนวที่ฉู่ขวงสร้างสรรค์ขึ้นมานั้น หล่อเลี้ยงชีวิตนักเขียนนับไม่ถ้วน
ลองนึกถึงนักเขียนเฮ่อหมิงเซวียนที่โด่งดังเป็นพลุแตกขึ้นมาเพราะนิยายแนวกีฬาบาสเกตบอล…
เขาก็เริ่มต้นเพราะตามกระแสของฉู่ขวงไม่ใช่หรือ
แต่ถึงอย่างไรหลินเยวียนก็ไม่ได้ใช้เงินไปกับของแบบนี้หรอก ระบบรอของค้างสต็อกไปก็แล้วกัน
มีเพียง ‘แคปซูลความทรงจำ’ ที่ไปเตะตาหลินเยวียนเข้า
จะไม่ให้เตะตาเขาได้ยังไง ก็ช่วงนี้ต้องถ่ายภาพยนตร์ หลินเยวียนเป็นมือใหม่ที่มีความรู้พื้นฐานด้านการถ่ายทำภาพยนตร์ระดับงูๆ ปลาๆ ถ้าอยากให้กองถ่ายดำเนินการไปในทิศทางที่เขาต้องการ เขาจะต้องเรียนรู้เพิ่มขึ้นถึงจะถูก
ดังนั้นในช่วงนี้เขาถึงอ่านตำราเกี่ยวกับภาพยนตร์อยู่ตลอด
แต่ลำพังการอ่านตำรานั้นประสิทธิภาพต่ำเกินไป แถมไม่ใครอธิบายให้ฟัง ฉะนั้นหลินเยวียนคร่ำเคร่งศึกษาอยู่ตั้งนานหลายวัน บางครั้งคิดว่าตนเองเข้าใจแล้ว แต่เมื่อลองขบคิดอย่างละเอียดก็รู้สึกว่าตนไม่เข้าใจอะไรเลย
จะทำยังไงดีน่ะหรือ
กินแคปซูลความทรงจำ!
ราคาของไอเทมพิเศษแต่ละชิ้นแตกต่างกันออกไป แคปซูลความทรงจำหนึ่งเม็ดราคาขายคือสองแสนหยวน ถ้าเป็นเมื่อก่อนหลินเยวียนไม่มีทางสนใจแน่นอน
แต่ถึงอย่างนั้นต่อให้เป็นคนที่ตระหนี่ถี่เหนียวแค่ไหน หลังจากหาเงินมาได้ ก็ยากที่จะข่มกลั้นความรู้สึกอยากใช้เงิน
หลินเยวียนรู้สึกว่าตนก็คือคนที่หลังจากหาเงินมาได้แล้วก็รู้สึกคันไม้คันมืออยากใช้เงิน
เขาถึงกับซื้อแคปซูลความทรงจำจากระบบ!
ขณะที่สั่งซื้อแคปซูลความทรงจำจากระบบ ในใจของหลินเยวียนพร่ำสะกดจิตตนเอง
‘เสียเงินไปแต่ได้ของดีมา’
‘มีได้ก็ต้องมีเสีย’
‘เงินทองเป็นของนอกกาย’
‘ผู้หญิงที่ฉลาด…ผู้ชายที่ฉลาดเขาก็เปย์ให้ตัวเองกันทั้งนั้น’
‘ในตำรามีโฉมตรู ในตำรามีโฉมตรู[1]’
‘…’
การสะกดจิตแล้วซ้ำเล่าไม่ค่อยมีประโยชน์สักเท่าไหร่ หลินเยวียนรู้สึกว่าตนเองเหมือนกับถังปั๋วหู่ทะเลาะกับหวาฮูหยิน[2] ในเรื่องถังปั๋วหู่ ใหญ่ไม่ต้องประกาศ
‘ท่านซื้อสิ!’
‘เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าซื้อหรือไง’
‘กล้าซื้อท่านก็ซื้อเลยสิ!’
‘ซื้อก็ซื้อ!’
‘ซื้อให้ข้าดูตอนนี้เลยสิ’
‘ซื้อให้เจ้าดูตอนนี้เลย…เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือไง จะให้ซื้อ? ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!’
อึก
ระบบราวกับกลายร่างเป็นถังปั๋วหู่ รีบยัดเเคปซูลความทรงจำลงคอหลินเยวียนทันที ในที่สุดหลินเยวียนก็ซื้อไปแล้ว
ช่วยไม่ได้
สิ่งที่ควรทำ สุดท้ายก็ต้องทำ
ครั้งเดียวก็น่าจะถอนทุนคืนได้แล้ว!
หลินเยวียนทุ่มสุดตัวแล้ว เขาถึงขั้นรีบเปิดหนังสือเล่มแรกในมือ บากบั่นตั้งใจซะยิ่งกว่าตอนเรียนกับหยางจงหมิงซะอีก…
………………………………………………
[1] ในตำรามีโฉมตรู มาจากภาษิตโบราณว่า ‘ในตำรามีบ้านช่อง ในตำรามีโฉมตรู’ เปรียบเปรยว่าถ้าหากตั้งใจศึกษาเล่าเรียน ภายภาคหน้าย่อมประสบความสำเร็จและมั่งคั่งร่ำรวย
[2] ถังปั๋วหู่ทะเลาะกับหวาฮูหยิน เป็นฉากที่ถังปั๋วหู่กับหวาฮูหยินทะเลาะกันว่ายาพิษของสกุลใครร้ายแรงกว่ากัน ถังปั๋วหู่จึงหยิบยาออกมา ท้าทายและถกเถียงกันอยู่นานว่าจะกินหรือไม่กิน จนสุดท้ายแล้วถังปั๋วหู่ยัดยาใส่ปากของหวาฮูหยิน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน
ตอน 837-839 ไม่มีข้อความเลยครับ...