Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 สู้ไม่ไหวก็เข้าร่วมเลยสิ

ในเขตที่พักอาศัยอันหรูหราสักแห่ง

เฉินจื้ออวี่นั่งอยู่บนโซฟา

ผู้จัดการซึ่งอยู่ห่างออกไปกำลังคุยโทรศัพท์

หลังจากวางสายหนึ่งแล้ว ผู้จัดการก็หันมามองเฉินจื้ออวี่ เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “บริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่ของทั้งฉินกับฉีส่วนมากมีข้อเสนอร่วมงาน เงื่อนไขที่ยื่นมาให้ไม่เลวเลย นายมีไอเดียอะไรไหม”

“ไม่มีครับ”

เฉินจื้ออวี่ตอบอย่างลังเล

ผู้จัดการพูดอย่างจริงจัง “ไม่ว่านายจะไปไหน ฉันก็ไปกับนายด้วย พวกเราร่วมงานกันมาหลายปี เข้าใจกันดีมากพอแล้ว พวกเราไม่ได้แค่เป็นผู้จัดการกับศิลปิน ในเวลาเดียวกันก็เป็นเหมือนพี่น้องที่ดีต่อกันด้วย!”

เฉินจื้ออวี่ “…”

ในตอนนั้นเอง ก็มีสายเข้ามาหาผู้จัดการอีกด้วย หลังจากเขากดรับ และพูดคุยอีกไม่กี่ประโยค จู่ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“มีอะไรเหรอครับ”

เมื่อผู้จัดการวางสาย เฉินจื้ออวี่เอ่ยถาม

สีหน้าของผู้จัดการแลดูแปลกชอบกล “สตาร์ไลท์บอกว่า ถ้าพวกเราไป…เซี่ยนอวี๋สามารถทำเพลงให้นายได้”

“เหอะ”

เฉินจื้ออวี่แค่นหัวเราะแดกดัน

ผู้จัดการก็แค่นหัวเราะ “เซี่ยนอวี๋คนนี้…แย่งอันดับหนึ่งเรามาหลายครั้งขนาดนี้ พวกเราจะไปร่วมงานกับเขาได้ยังไง! คิดว่าตัวเองเป็นพ่อเพลงหรือไง”

“ฝันไปเถอะ”

เฉินจื้ออวี่กระชากเสียง

ผู้จัดการพยักหน้า สายตาหม่นลง “ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่สตาร์ไลท์! เซี่ยนอวี๋คิดว่าตัวเองเป็นใคร ทำเราแพ้มาตั้งหลายครั้ง คิดว่าจะมาโยนเพลงให้ แล้วพวกเราจะตามไปอยู่กับสตาร์ไลท์หรือไง งั้นพวกเราก็ไม่มีจุดยืนเกินไปแล้วล่ะมั้ง! ฉันละอยากเห็นจริงๆ ว่าจะส่งเพลงแบบไหนมา ฟังจบแล้วเรามาตัดสินกัน!”

“มาตัดสินกัน!”

เฉินจื้ออวี่พยักหน้าหงึกๆ

ผู้จัดการเปิดอีเมล ก่อนจะกดเล่นเพลงในนั้นทันที จู่ๆ เฉินจื้ออวี่ก็พูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยวนะครับ ผมเปิดลำโพงก่อน”

“ก็ได้ ยิ่งฟังชัดเท่าไหร่ ยิ่งตัดสินง่ายเท่านั้น! นายนี่ฉลาดจริงๆ!”

“แน่นอน…เอาละ เล่นเลย”

“ครับ”

ไม่นานเสียงดนตรีสังเคราะห์ก็ดังขึ้น

เฉินจื้ออวี่และผู้จัดการฟังไปได้ครู่หนึ่ง ก็สบตากัน พวกเขาเอ่ยขึ้นด้วยความคิดที่เหมือนกัน

“ก็แค่นี้แหละ”

ผ่านไปหลายนาที บทเพลงก็จบลง

เฉินจื้ออวี่เอ่ยเสียงเรียบ “เพลงนี้ธรรมดา”

ผู้จัดการเห็นด้วย “ไม่เท่าไหร่จริงๆ”

เฉินจื้ออวี่วิจารณ์ “เมโลดีธรรมดามาก”

ผู้จัดการกล่าวเสริม “อินโทรลากยาวสุดๆ”

เฉินจื้ออวี่ค่อนแคะ “ไม่ได้ร้องยากอะไรด้วย”

ผู้จัดการกล่าวสรุป “ก็แค่เพลงติดหู”

หลังจากผลัดกันประเมินแล้ว

เฉินจื้ออวี่ก็เอ่ยปากว่า “พวกเราไปสตาร์ไลท์แล้วกัน ผมจะร้องเพลงนี้ จะใช้ความสามารถพิสูจน์ว่าเพลงนี้ไม่ได้เรื่องเลย!”

“ไม่มีปัญหา”

ผู้จัดการพยักหน้าหงึกๆ ประหนึ่งความคิดเชื่อมโยงกับเฉินจื้ออวี่ “ต้องไปสตาร์ไลท์! ต้องร้องเพลงนี้ให้ได้! ต้องคว้าอันดับสองให้ได้! ทำให้ปลาตัวนั้นรู้ว่าเขาก็ได้แค่นี้แหละ!”

“…”

บรรยากาศค่อยๆ เงียบลง

เรื่องนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ตัวอย่างเช่นในชั้นเรียน ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างครึกครื้น

คุยไปคุยมา ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใด จู่ๆ ทุกคนก็ไม่พูดไม่จาขึ้นมา

ผ่านไปเนิ่นนาน

กว่าเฉินจื้ออวี่จะมองไปยังผู้จัดการ “คุณคิดว่าคุณตลกมากเลยหรือไง”

สีหน้าของผู้จัดการซับซ้อน “ฉันว่านายเองก็ตลกอยู่เหมือนกันนะ”

พูดจบ ผู้จัดการก็พึมพำเสียงเบาว่า “ตอนแรกก็คิดว่าจะยื่นข้อเสนอกับพวกเขา ให้เซี่ยนอวี๋เขียนเพลงให้เรา เราถึงจะไป นึกไม่ถึงว่าพวกเขาถึงกับออกตัวส่งเพลงของเซี่ยนอวี๋มาให้ถึงที่เลย”

“นั่นสิ”

เฉินจื้ออวี่ไม่เสแสร้งอีกต่อไป “เพลงนี้เขียนได้แทงใจดำผมสุดๆ เลย เปลี่ยนตัวเองเป็นสิ่งที่ผมอยากทำมาตลอดเลยใช่มั้ยล่ะครับ เซี่ยนอวี๋นี่สมแล้วที่เป็นเซี่ยนอวี๋ คนที่แพ้ให้เขาหลายครั้งหลายหนอย่างผมยังยอมใจ เปิดเพลงอีกรอบเลยครับ”

“ได้”

ผู้จัดการกดเปิดเพลงอีกรอบ

ในครั้งนี้ เฉินจื้ออวี่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ฟังไปพร้อมกับอ่านเนื้อเพลง