Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 205

ตอนที่ 205 มุกฝืด

หนึ่งทุ่มตรง เย็นวันนั้น

หลินเยวียน เฉินจื้ออวี่ และผู้จัดการของเฉินจื้ออวี่ก็มาถึงร้านหม้อไฟของซุนเย่าหั่ว

ร้านหม้อไฟนี้มีชื่อว่า ‘เยี่ยนเยี่ยนหม้อไฟ’

ร้านหม้อไฟมีลูกค้ามากมาย มองออกว่ากิจการที่นี่ดีมาก ซุนเย่าหั่วออกมาต้อนรับที่หน้าประตู

“สวัสดีครับ ผมเฉินจื้ออวี่”

เฉินจื้ออวี่เอ่ยแนะนำตัวก่อน จู่ๆ ก็พูดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ “พวกเราเคยเจอกันหรือเปล่าครับ”

ซุนเย่าหั่วเอ่ยเตือนความจำ “ซุนเย่าหั่วครับ ผมเป็นคนร้องเพลงกุหลาบแดง”

เฉินจื้ออวี่กระจ่างขึ้นมาทันที

นึกไม่ถึงว่าเพื่อนที่อาจารย์เซี่ยนอวี๋บอกว่าเปิดร้านหม้อไฟ จะเป็นเพื่อนร่วมสายอาชีพของตน!

เป็นคนในวงการเดียวกันทั้งนั้น ถึงแม้ซุนเย่าหั่วจะไม่ได้มีชื่อเสียงโด่งดังอะไร แต่เขาเคยพบกับเฉินจื้ออวี่ในงานอีเวนต์บางงาน

ฉะนั้นเฉินจื้ออวี่ถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าซุนเย่าหั่ว

เมื่อเทียบกันแล้ว ซุนเย่าหั่วคุ้นเคยกับเฉินจื้ออวี่มาก

ถึงอย่างไรเฉินจื้ออวี่ก็เป็นนักร้องแถวหน้า ในวงการจะมีนักร้องสักกี่คนกันที่ไม่รู้จักเขา

“นี่คือหลิวโหมว ผู้จัดการของผม”

“สวัสดีครับ”

“ไม่ต้องพิธีรีตองหรอก เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าครับ ห้องส่วนตัวเตรียมไว้แล้ว จะปล่อยให้รุ่นน้องหิวได้ไง” ซุนเย่าหั่วเอ่ยพลางมองไปทางหลินเยวียน

“…”

พูดคุยกันอยู่ไม่กี่ประโยค ทุกคนก็เข้าไปในห้องส่วนตัว

ขณะที่เฉินจื้ออวี่กำลังจะพูด จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงดังขึ้นในโสตประสาท “ความฝันในฝันที่ไม่ตื่นจากฝัน สีแดงถูกเหนี่ยวรั้งในด้ายแดง…”

สีหน้าของเฉินจื้ออวี่เปลี่ยนไป

เพลงนี้เฉินจื้ออวี่คุ้นเคยดี

ก่อนหน้านี้มีครั้งหนึ่งที่เขาได้ลำดับสอง ก็เพราะเจอกับเพลงนี้นี่แหละ…

ซุนเย่าหั่วแลดูเป็นกังวล “เป็นอะไรไป พี่จื้ออวี่ไม่ชอบเพลงนี้เหรอครับ งั้นผมจะให้พนักงานเปิดเพลงของคุณ”

“ไม่ต้องครับ ไม่ต้อง”

เฉินจื้ออวี่ยิ้มบาง เอ่ยว่า “นี่เป็นเพลงของอาจารย์เซี่ยนอวี๋ ผมจะไม่ชอบได้ยังไงครับ”

“งั้นก็ดีแล้วครับ ผมยังคิดว่าพี่จื้ออวี่ไม่ชอบเพลงที่ผมร้องซะอีก…” ซุนเย่าหั่วรู้สึกเกรงใจอยู่บ้าง

หลิวโหมวกะพริบตาปริบๆ

บรรยากาศแบบนี้ แปลกชอบกลอยู่นะ

หลินเยวียนไม่ได้คิดมาก “ผมไปตักน้ำจิ้มก่อน”

ซุนเย่าหั่วบอก “ออกไปเลี้ยวซ้าย…ให้ฉันพาไปมั้ย”

“ผมไปเองครับ กินกันก่อนเลย” หลินเยวียนลุกขึ้นเดินออกไปยังโซนน้ำจิ้ม

ซุนเย่าหั่วไม่ได้ดึงดัน ให้คนนำเมนูมา “ทั่งสองท่านสั่งอาหารก่อนได้เลยครับ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

เฉินจื้ออวี่เริ่มสั่งอาหาร

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ ซุนเย่าหั่วอ่านเมนู พลางกล่าวกลั้วหัวเราะ “ขอโทษนะครับ หลอดเลือดใหญ่หมดแล้ว เลือดเป็ดน่าจะไม่มีแล้วใช่มั้ย”

ซุนเย่าหั่วมองไปทางพนักงาน

พนักงานชะงักไป “อันนี้มี…หรือไม่มีนะครับ?”

ซุนเย่าหั่วเริ่มหัวเสีย “ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะครับ คุณน่าจะรู้เรื่องในครัวดีกว่าผมไม่ใช่เหรอ”

พนักงานตอบอย่างไม่แน่ใจนัก “เหมือนจะหมดแล้วนะครับ”

ซุนเย่าหั่วพยักหน้า ก่อนจะมองไปทางเฉินจื้ออวี่ “ขอโทษนะครับ…”

“ไม่เป็นไรครับ”

เฉินจื้ออวี่โบกมือ “ผมก็จะไปตักน้ำจิ้มเหมือนกันครับ”

“ผมด้วย”

หลิวโหมวกล่าวพลางหยัดกายลุกขึ้น

ทั้งสองเพิ่งจะเดินออกไป หลินเยวียนก็กลับมาถึงห้องส่วนตัว และเอ่ยถามซุนเย่าหั่ว “สั่งอาหารหรือยังครับ”

ซุนเย่าหั่วยิ้ม ตอบว่า “สั่งแล้ว ทวนให้หน่อย ดูว่ารุ่นน้องมีอะไรอยากสั่งเพิ่มเติมหรือเปล่า”

“ได้ครับ”

พนักงานซึ่งยืนอยู่ด้านข้างจึงอ่านทวนว่ารายการอาหารที่สั่งไปมีอะไรบ้าง

หลินเยวียนฟังจบ ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วบอก “เพิ่มหลอดเลือดใหญ่กับกระเพาะผ้าขี้ริ้วแล้วกันครับ อ้อ แล้วก็เลือดเป็ด”

“หลอดเลือดใหญ่กับเลือดเป็ดไม่มีแล้วครับ!”

พนักงานชำเลืองมองซุนเย่าหั่วราวกับกำลังขอคำชื่นชม