Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 21

ตอนที่ 21 นักแต่งเพลงมือทอง

วันรุ่งขึ้น

เวลาแปดโมงเช้า

หลินเยวียนเพิ่งมาถึงบริษัทก็ถูกเหล่าโจวเรียกเข้าห้องทำงาน “ออเดอร์ ‘มังกรมัจฉาเริงระบำ’ ตกลงเรียบร้อยแล้ว ทางนั้นตัดสินใจเลือกงานของนายไปใช้ อีกอย่างหนังของพวกเขาเข้าโรงฉายสัปดาห์หน้าแล้วนะ”

“สัปดาห์หน้า?”

เร็วไปหรือเปล่า

เหล่าโจวอธิบายว่า “เดิมทีก็ไม่ต้องทำแบบนี้หรอก แต่ตลาดภาพยนตร์ของทางฉีโจวแข่งขันสูงมาก น่าจะทำไปเพื่อเลี่ยงหนังเรื่องดัง เลยรีบปรับตารางฉายล่ะมั้ง แต่ว่ากันตามเจตนาของทางนั้น ขั้นโพสต์โปรดักชันจริงๆ ก็ทำเสร็จแล้ว เรื่องโปรโมตก็ไม่ได้หยุดเลย ทั้งโปรเจกต์ก็ขาดแค่เพลงประกอบเนี่ยแหละ ตอนนี้เพลงเข้าที่เข้าทางแล้ว พวกเขารีบปล่อยออกฉายถือว่าปกติมาก”

“อ้อ”

“รอรอบพรีเมียร์ฉายจบ บริษัทก็จะจัดการปล่อยเพลง ‘ปลายักษ์‘ อย่างเป็นทางการ พอถึงตอนนั้นฉันจะแจ้งกับแผนกทรัพยากรว่าให้ดันนายให้มากหน่อย ไม่ว่าหนังจะเป็นยังไง ฉันคิดว่าเพลงนี้จะต้องดัง”

“ขอบคุณครับ”

หลินเยวียนเดินออกจากห้องทำงาน

ผ่านไปยี่สิบนาที เหล่าโจวก็เดินออกมาจากห้องทำงาน ตบลงบนโต๊ะอย่างแรง เรียกความสนใจจากสมาชิกในแผนกได้สำเร็จ

มีคนถามว่า “หัวหน้า มีเรื่องอะไรเหรอ”

ใบหน้าของเหล่าโจวประทับรอยยิ้มบาง “ออเดอร์ ‘มังกรมัจฉาเริงระบำ’ ทางฉีโจวได้เซ็นสัญญากับพวกเราสำเร็จแล้ว ฉะนั้นพวกนายไม่จำเป็นต้องพยายามเขียนเพลงแล้ว”

“สัญญาสำเร็จแล้ว?”

ทุกคนต่างคนต่างมองหน้ากัน จากนั้นประเด็นสนทนาของแผนกก็เริ่มต้นขึ้น

“ใครน่ะ”

“โหดขนาดนั้นเลย?”

“ถึงกับจัดการออเดอร์ที่นักแต่งเพลงมือทองยังทำไม่ได้ในเวลาสิบกว่าวัน?”

“อีกอย่าง ระยะเวลาที่ใช้ก็เร็วไปหน่อยมั้ยนั่น เพิ่งผ่านไปเท่าไหร่เอง”

“เป็นเทพคนไหนของแผนกประพันธ์เพลงเราเนี่ย”

“คงไม่ได้ให้พ่อเพลงออกโรงหรอกใช่มั้ย”

“…”

ยังมีคนกระทบกระเทียบหลินเยวียน “เซี่ยนอวี๋ เงินห้าล้านของนายปลิวไปแล้ว เห็นทีนายกับ ‘มังกรมัจฉาเริงระบำ’ คงจะไม่มีชะตาต่อกัน”

“ฮ่าๆ”

อู๋หย่งก็ตบไหล่หลินเยวียน ใบหน้าแกมหยอกล้อ “พยายามต่อไปนะ”

ทุกคนพลันหัวเราะครืน

ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปทางเหล่าโจว หวังว่าจะได้คำตอบจากปากของเหล่าโจว “สรุปแล้วใครในแผนกประพันธ์เพลงของเราที่สุดยอดขนาดนั้น หัวหน้าอย่าอุบไว้คนเดียวสิครับ”

“เป็น…”

เหล่าโจวหยุดไปชั่วครู่ แบบนี้ถึงจะบ่มให้บรรยากาศตื่นเต้นยิ่งขึ้น ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปาก ก็มีเสียงดัง

มาจากด้านนอก

“ใครสั่งกาแฟน่ะ”

หลินเยวียนยกมือขึ้น “ผม”

เขาสั่งไปตั้งแต่เดินออกมาจากห้องทำงานของเหล่าโจว

พนักงานเดลิเวอรีหลายคนมาพร้อมกัน ในมือของทุกคนล้วนถือกาแฟเต็มไม้เต็มมือ

หนึ่งในนั้นพูดกับหลินเยวียนว่า “ทั้งหมดแปดสิบหกแก้วครับ คุณลองนับดูก่อน”

แปดสิบหกแก้ว

นี่คือจำนวนคนในแผนกประพันธ์เพลงชั้นสิบของวันนี้

หลินเยวียนพยักหน้า “ขอบคุณครับ”

เมื่อเห็นว่ามีกาแฟมากมายเช่นนี้ อู๋หย่งก็พูดขึ้นด้วยความตกใจ “หลินเยวียน นายสั่งกาแฟมาทำไมเยอะแยะขนาดนี้ นายเป็นเจ้าของร้านกาแฟเหรอ”

“เปล่าครับ”

หลินเยวียนตอบอย่างรวบรัด “ซื้อมาเลี้ยงทุกคน”

อู๋หย่งดีใจขึ้นมาทันใด หัวเราะลั่นเอ่ยว่า “สรุปว่ามีเรื่องอะไรกัน จู่ๆ ถึงได้ใจป้ำ เลี้ยงกาแฟพวกเราขนาด…นี้”

คล้ายกับว่าเขานึกอะไรได้

เสียงหัวเราะของอู๋หย่งเงียบลงฉับพลัน

เห็นได้ชัดว่า พวกเขาเองก็นึกขึ้นมาได้ คลับคล้ายคลับคลาว่าก่อนหน้านี้มีคนหยอกล้อหลินเยวียนว่าถ้าได้ออเดอร์ของฉีโจวให้เลี้ยงกาแฟทุกคน หรือว่า…

“ก่อนหน้านี้รับปากไว้แล้ว”

หลินเยวียนได้คลายข้อสงสัยของทุกคน เรื่องที่เคยรับปากไว้ก็ต้องทำให้ได้ นี่เป็นหลักการของหลินเยวียน แม้ว่ากาแฟพวกนี้จะแพงมากก็ตาม

เอ๊ะ?

เอ๊ะ?

สมาชิกแผนกประพันธ์เพลงชั้นสิบมองกันไปมาเธอมองฉันมองเธอ ห้องประชุมอันโอ่โถงเงียบกริบขึ้นมาในทันใด

“กินสิ รออะไร”

เหล่าโจวพูด “อึ้งกันอยู่ล่ะสิ”