Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 231

ตอนที่ 231 ยังจะบอกอีกว่าคุณไม่ใช่ถังปั๋วหู่

คนที่ค้นพบรายละเอียดได้มากที่สุด มีชื่อว่าเติ้งฉือ

เอิ่มมมมม

อ่านไม่ผิดหรอก เขาก็คือทายาทเศรษฐีซึ่งเจ็บปวดจากโรคซึมเศร้า และรู้สึกว่า ‘คนเขาเย้ยเยาะข้าว่าเสียสติ ข้าเย้ยเยาะว่าเขามองไม่ขาด’ สะท้อนความรู้สึกของเขาได้เป็นอย่างดี

ทันทีที่ดูจบ เติ้งฉือดูซ้ำอีกครั้งโดยไม่ลังเล เพราะเขาชื่นชอบภาพยนตร์เรื่องนี้มาก

หลังจากดูซ้ำจบ เติ้งฉือกลับค้นพบรายละเอียดหลายจุดที่อีกหลายคนไม่สังเกตเห็น

ตัวอย่างเช่นฉากเปิดของภาพยนตร์ ที่หน้าประตูจวนสกุลถัง

มีบัณฑิตทรงสง่าสวมเสื้อผ้าอาภรณ์สีสวยสดจอแจกันอยู่หน้าประตูจวนสกุลถัง รอนานกว่าสามชั่วยาม เดิมทีคิดว่ากำลังรออะไรอยู่ ปรากฏว่าสิ่งที่ถูกโยนออกมาคือขยะ ซึ่งถูกทุกคนเข้าไปโรมรันพันตูแย่งกันจนได้มา และด้านหน้าประตูใหญ่ของจวนสกุลถังก็มีโคลงคู่แปะอยู่จำนวนหนึ่ง

‘ห้าต้นหลิวจรัสแสงในเรือนของผู้เลื่องชื่อ สามต้นหวายประดับประดาหน้าประตูของบัณฑิตผู้สง่างาม’

‘โลกโลกีย์ปณิธานเร้นเมฆา สวรรค์พบปรารถนาหอหยกขาว’

‘ดรุณีฉางเอ๋อหวั่นหนาวเหน็บ หยาดน้ำค้างฝ่าสายลมยลจันทรา’

‘สยายปีกสำเร็จเซียน!’

ทั้งยังมีภาพ ‘ร้อยวิหคเผชิญหงส์ฟ้า’ ของถังปั๋วหู่ซึ่งหัวนกกระจอกในภาพหายไป และถูกนำไปแปะในไพ่นกกระจอก โคลงคู่ด้านข้างเขียนว่า ‘เรือนลึกคร่ำตำราเก่าเปื้อนฝุ่น พากเพียรมีงานจักนำพาทรัพย์’

นอกจากนั้นยังมีกลอนเจ็ดพยางค์ซึ่งถังปั๋วหู่เขียนขึ้น ผ่านหน้ากล้องไปแว้บหนึ่ง

ภาพวาดนี้มีชื่อว่า ‘หลับฝันใต้ร่มอู๋ถง[1]’ ด้านข้างมีบทกลอนประกอบ ‘รอบอู๋ถงสิบลี้มีตะไคร่ เมามายเคลิ้มหลับไหลไปเสียก่อน ชั่วชีวีเลื่องชื่อซึ้งในทรวง ตื่นจากฝันอู๋ถงลวงข้านี้เอย’

ข้างเสาในหอบรรพชนของจวนสกุลถังมีโคลงคู่ ‘วรรณกรรมโบราณเล่ามรรคา วิถีฟ้านำพาผาสุข’

โคลงคู่ซึ่งปรากฏในตอนที่ชิวเซียงไหว้พระเขียนว่า ‘ณ ที่นี้สัมผัสกายธรรมบริสุทธิ์ พบสิงห์ครามแห่งปัญญา กุญชรเผือกแห่งสมาธิ ใกล้ความสัตย์อันมีแก่นแท้ พิศดูดอกท้อสีโลหิต แหงนหน้ายลวิหคสีชาด’

โคลงคู่ในห้องของชิวเซียงคือ ‘ระเบียงอรุณรุ่งหอภาพเมฆคล้อย เคหาสน์ขุนเขาลานกว้างเมฆขาว’

โคลงคู่ในโถงรับแขก ‘กระเรียนขาวท่องนภา ฝูงห่านป่าโผทะเล ดอกเหมยแห้งรับคิมหันต์ กรุ่นกลิ่นสาลีรับลมสารท’

โคลงคู่ในห้องหนังสือจวนสกุลหวา ‘สรรพสิ่งในใต้หล้าจงเอื้อมไปไขว่คว้าไว้สุดกำลัง ร้อยบุปผาแม้นรัญจวนจิตเปรียบไม่ติดความรู้อันหอมหวน’

ความหมายของโคลงคู่นี้ชัดเจนและเข้าใจง่าย สนับสนุนให้ทำทุกสิ่งอย่างเต็มความสามารถ และอ่านหนังสือให้มาก

นอกจากนั้นในจวนสกุลหวายังมีโคลงคู่เขียนว่า ‘ยืนหยัดอย่างรอบคอบ รักษาหน้าที่อย่างถ่อมตน’

เติ้งฉือไม่ได้ขบคิดเกี่ยวกับโคลงคู่อย่างลึกซึ้งนัก

แต่การบ่มเพาะด้านวรรณกรรมที่เข้มข้นของเขา ทำให้เขามั่นใจว่าโคลงคู่นี้ใช้ฝีมือในการประพันธ์สูงมาก!

ฉะนั้นเมื่อเติ้งฉือค้นพบรายละเอียดเหล่านี้ เขาก็เป็นต้องตะลึงงันไป!

และสิ่งที่ทำให้เขาตะลึงงันยิ่งกว่า ก็คือในภาพยนตร์เรื่องนี้ มีภาพวาดจำนวนหนึ่ง ซึ่งมีกลอนประกอบเหล่านี้ประกอบอยู่ด้วย

‘สายฝนโปรยชื้นชุ่มเมืองเว่ย โรงเตี๊ยมแมกไม้ผลิใบชื่น เชิญเจ้ารื่นร่ำสุราตามใจ สหายข้าเดินทางไกลยากหวนคืน[2]’

‘ทิวเขาไร้วิหค เส้นทางร้างเงาคน สวมเสื้อฟางล่องเรือมา หิมะหนาตกปลาลำพัง[3]’

‘วิชามาจากพากเพียร หมื่นหิ่งห้อยท่องตำรา เหมันต์สามคราพอใช้ ใครเย้ยว่าเบาปัญญา[4]’

‘ท่องบทกลอนจนเป็นสี่สัมผัส ข้าถนัดคิดอย่างไรใครล่วงรู้ ยามแก่เฒ่ายังแต่งแต้มเยี่ยงโฉมตรู จันทร์กระจ่างหรือจะสู้จอกสุรา ทุกวี่วันสุขล้ำสำราญใจ เขียนเรื่องไว้ขำขันสู่ลูกหลาน คืนผันผ่านมีถูกต้องมีพลั้งพลาด แต่ตัวข้าก็ไม่อาจหยั่งรู้ได้[5]’

‘ลมฉิวพัดฝนพรำเหนือคาดเดา โลกมนุษย์เราแปรผันสุดรู้ ลิขิตฟ้าโลกีย์อลหม่าน จงอย่าปล่อยเวลาผ่านทิ้งไป[6]’

“…”

สุดยอดเ-ี้ยๆ!

กลอนพวกนี้สุดยอดไปเลย!

ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเติ้งฉือเรียนสาขาวรรณกรรมในมหาวิทยาลัย ดังนั้นเขาจึงมีความสามารถในการซาบซึ้งในบทกวีสูงมาก

เพราะฉะนั้นเขาถึงสังเกตเห็นฉากเล็กๆ ในภาพยนตร์เรื่องนี้ซึ่งคนอื่นไม่ทันสังเกตเห็น และพลอยทำให้เขาทึ่งจนสมองพร่าเบลอไปเลยทีเดียว!

เขาพอจะมั่นใจแล้วว่าทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเซี่ยนอวี๋…

เพราะลำพังเซี่ยนอวี๋ที่เขียนว่า ‘คนเขาเย้ยเยาะข้าว่าเสียสติ’ ถึงจะมีฝีมือระดับนี้ได้!

และเพื่อเก็บรายละเอียดเหล่านี้อย่างครอบคลุม เติ้งฉือดูเรื่องถังปั๋วหู่ ใหญ่ไม่ต้องประกาศสิริรวมทั้งสิ้นห้ารอบ!

หลังจากดูไปห้ารอบ ความชื่นชมที่เติ้งฉือมีต่อเซี่ยนอวี๋ก็ทบทวีไปจนถึงขั้นที่ไม่สามารถเพิ่มขึ้นได้อีกแล้ว!

เติ้งฉือตัดสินใจ ว่าจะต้องให้ทุกคนรู้ถึงความเก่งกาจของเซี่ยนอวี๋ให้ได้!

ดังนั้น…

เขาจึงโพสต์บทความชิ้นหนึ่งผ่านปู้ลั่วของตน พร้อมทั้งแนบโคลงคู่และบทกลอนในภาพยนตร์ทั้งหมดไว้ด้วยกัน

ที่น่าเสียดายก็คือ เติ้งฉือไม่ใช่ดารา และไม่ใช่นักวิจารณ์ภาพยนตร์ที่มีชื่อเสียงแต่อย่างใด

เขาโพสต์บทความลงไป ทว่าคนที่สังเกตเห็นก็มีไม่มาก

แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้เติ้งฉือท้อใจ

นี่เป็นยุคแห่งอินเทอร์เน็ต อยากได้ความสนใจเพิ่มก็ไม่ใช่เรื่องยาก

เติ้งฉือติดต่อบัญชีผู้ใช้ระดับVIPซึ่งมีผู้ติดตามเกินหนึ่งล้านคนในทันที

มีอีกหลายบัญชีใหญ่ซึ่งมีแฟนคลับกว่า 10 ล้านคน

และให้บัญชีระดับVIPเหล่านี้รีโพสต์บทความของเขา!

ถามว่าทำได้ยังไงน่ะหรือ

ก็ทำได้เพราะเติ้งฉือเป็นทายาทเศรษฐีที่เล่นรถสปอร์ตและนาฬิกาหรูจนชินแล้วน่ะสิ

เขาเพียงแค่หยิบเงินค่าขนมออกมา ก็สามารถทำให้บัญชีVIPเหล่านั้นรีโพสต์ได้อย่างว่าง่าย

นี่คือสิ่งที่เรียกว่า ‘อำนาจเงิน’

ต่อให้แรกเริ่มเดิมทีมีบัญชีใหญ่หลายบัญชีไม่อยากรีโพสต์ก็เถอะ

แต่ว่า…

จำนวนเงินที่เขาจ่ายนั้นสูงเกินกว่าจะปฏิเสธได้…

นอกจากนั้นโคลงคู่และบทกลอนที่บทความชิ้นนี้เอ่ยถึงก็สุดยอดเหลือเกิน

ดังนั้น ไม่ทันไรก็มีบัญชีVIPจำนวนมากรีโพสต์บทความของเติ้งฉือ

ปรากฏว่า…

ชาวเน็ตนับไม่ถ้วนซึ่งดูภาพยนตร์เรื่องนี้แล้วก็ตกตะลึงไปตามกัน!

‘อมก! ฉันคิดว่าแค่พล็อตเรื่องที่ดูตลกกึ่งประชดประชันของหนังเรื่องนี้ก็สุดยอดมากแล้วนะ นึกไม่ถึงว่าจะโหดถึงขนาดนี้อีก!’

‘โคลงคู่กับกลอนพวกนี้…เซี่ยนอวี๋เป็นคนเขียนหมดเลย?’

‘ต้องเป็นเซี่ยนอวี๋แน่ๆ มีแค่เซี่ยนอวี๋ที่อัจฉริยะขนาดนี้!’

‘ผมควรเปลี่ยนไปเรียกเขาว่าเซี่ยนอวี๋ถังปั๋วหู่?’

‘ทิวเขาไร้วิหค เส้นทางร้างเงาคน สวมเสื้อฟางล่องเรือมา หิมะหนาตกปลาลำพัง’

‘หิมะหนาตกปลาลำพัง! นึกไม่ถึงว่าเซี่ยนอวี๋จะซ่อนความหมายไว้ลึกซึ้งขนาดนี้!’

‘เชิญเจ้ารื่นร่ำสุราตามใจ สหายข้าเดินทางไกลยากหวนคืน! นี่มันกลอนเทพเซียนอะไรวะเนี่ย!’

‘เจ้าของโพสต์โคตรโหด หาเจอหมดเลยรายละเอียดพวกนี้เป็นเพชรในตมชัดๆ!

‘ผู้กำกับบ้าไปแล้ว ไม่ยอมโฟกัสกลอนพวกนี้ให้เยอะหน่อย!’

‘ผมว่าแค่นี้ก็โหดแล้วนะ สังเกตเห็นกลอนในหนังหมดเลย ผมเพิ่งรู้ว่าเซี่ยนอวี๋เก่งกว่าที่ผมคิดไว้มาก!’

‘อย่ามัวแต่อ่านกลอน มาดูโคลงคู่พวกนี้ด้วย บางบทสุดยอดมาก!’

‘แค่โคลงคู่นกเหยี่ยวนางแอ่นนั่นก็สุดแล้วนะ แต่ในหนังยังมีฉากเล็กๆ อีกเยอะที่ซ่อนสมบัติล้ำค่าไว้กองหนึ่ง?’