Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 240

ตอนที่ 240 จักรพรรดิแห่งโชคลาภ

การต่อโคลงกลอนเป็นเพียงกระแสที่เล่นกันเพื่อความสนุกสนาน เช่นเดียวกับ ‘ลูกโป่งชาเลนจ์’ ก่อนหน้านี้ กระแสบนโลกออนไลน์ที่คล้ายคลึงกันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป

ทว่าอิทธิพลของเหตุการณ์นี้ไม่ได้อันตรธานไปอย่างง่ายดาย

ชาวเน็ตหลายคนล้วนจดจำความสำเร็จของเซี่ยนอวี๋และฉู่ขวง

ช่วงเวลาหลังจากนั้น

บรรดาไทยมุงล้วนเริ่มพูดคุยถกเถียงเกี่ยวกับเรื่องผลศึกการต่อโคลงในครั้งนี้

เซี่ยนอวี๋และฉู่ขวง ใครมีฝีมือด้านวรรณกรรมมากกว่ากัน

การพูดคุยกันเรื่องนี้ ถูกลิขิตชะตามาให้ไร้ซึ่งคำตอบ

เพราะฉู่ขวงและเซี่ยนอวี๋ถึงแม้จะมีฝีมือด้านวรรณกรรม แต่จุดเด่นของทั้งสองคนก็แตกต่างกัน

คนแรกสันทัดการเขียนนิยาย นิยายขนาดยาวและเรื่องสั้นล้วนคุมได้อยู่หมัด แถมยังช่ำชองการวางพล็อตอย่างประณีตและตื่นเต้นเร้าใจ

คนหลังเชี่ยวชาญการเขียนโดยเน้นบทกลอนและเนื้อเพลง มีพรสวรรค์เรื่องท่วงทำนองและจังหวะมากกว่า นอกจากนั้นยังมีบทภาพยนตร์ที่พล็อตเรื่องไม่โดดเด่น ทว่าตลกขบขันใช้ได้

การถกเถียงนั้นเกิดขึ้นมาตั้งแต่เรื่องถังปั๋วหู่ ใหญ่ไม่ต้องประกาศอุบัติขึ้นบนบลูสตาร์

เพียงแต่เรื่องของโคลงคู่ในครั้งนี้ มีผู้ที่เข้าร่วมวงสนทนาอย่างอุ่นหนาฝาคั่งก็เท่านั้นเอง

และบรรดาผู้ที่ชอบหยอกมักกล่าวถึงการมีอยู่ของบุคคลที่สามอย่างอิ่งจือในบทสนทนาดังกล่าว และคำพูดของพวกเขามักจะเต็มไปด้วยการเสียดสี

‘อิ่งจือ: ฉันมันไม่มีตัวตนหรือไง’

‘เห็นอยู่แท้ๆ ว่าฉู่ขวง’

‘เห็นคนอื่นเป็นเงาแค่นั้นหรือ’

‘อิ่งจือก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของรักสามเส้านี้ใช่ไหมล่ะ’

‘การมีอยู่ของอิ่งจือนั้นแสนน้อยนิด ฮ่าๆๆๆ’

‘ทุกคนต่างรู้กันว่า ในทุกๆ กลุ่มที่มีสามคน จะมีหนึ่งคนที่เป็นเงาจืดจางเสมอ’

‘…’

การมีอยู่ที่เหลืออยู่ของอิ่งจือได้ถูกทุกคนสัพยอกหยอกเอินกันสารพัด

ถึงอย่างไรเมื่อเทียบกับชื่อเสียงของฉู่ขวงและเซี่ยนอวี๋แล้ว อิ่งจือเป็นเพียงนักวาดหน้าใหม่ที่เปี่ยมพรสวรรค์ในวงการบันเทิงเท่านั้นเอง

ปู้ลั่วของอิ่งจือมีแฟนคลับติดตามเพียง 10 ล้านเศษ

ในจำนวนนี้ยังมีบางส่วนที่ตามมาจากเซี่ยนอวี๋และฉู่ขวง

นี่คือข้อพิสูจน์ว่าระดับการมีตัวตนของอิ่งจือนั้นแสนต่ำเตี้ย

ต้องเข้าใจว่าจำนวนผู้ติดตามของเซี่ยนอวี๋และฉู่ขวงนั้นทะยานขึ้นแตะ 50 ล้านคนไปแล้วหลังจากศึกต่อโคลงคู่

ถ้าหากไม่ใช่เพราะการติดตามกันแบบปิดของเซี่ยนอวี๋ ฉู่ขวง และอิ่งจือ ชาวเน็ตหลายคนคงถึงขั้นไม่ได้ใส่ใจว่าอิ่งจือเป็นใคร

หลัวเวยรู้เรื่องเหล่านี้อยู่เต็มอก เธอจึงรู้สึกเศร้าใจอยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าทำไม หลัวเวยถึงรู้สึกเห็นอกเห็นใจอิ่งจืออยู่บ้าง อาจเป็นเพราะเธอเป็นผู้ดูแลบัญชีผู้ใช้ของอิ่งจือ และอาจเป็นเพราะหลินเยวียนเปิดเผยข้อมูลส่วนตัวเหล่านี้กับเธอ…

แต่สิ่งที่ทำให้หลัวเวยรู้สึกหดหู่ก็คือ หลินเยวียนซึ่งเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ คล้ายกับว่าจะไม่ได้รับผลกระทบเลยสักนิด

ต่อให้เป็นเรื่องการต่อโคลงกลอน เซี่ยนอวี๋กับฉู่ขวงก็พะเน้าพะนอกันไป เจ้าตัวกลับไม่อนาทรร้อนใจ ประหนึ่งว่ายืนโปร่งแสงอยู่ตรงนั้น

หลัวเวยเศร้าใจในความโชคร้ายของเขา โกรธเคืองที่เขาไม่ต่อสู้

ในวันนี้ การ์ตูนเรื่องปรินซ์ออฟเทนนิสยังคงอัปโหลดเช่นเคย ซึ่งทำให้เรื่องนี้เข้าใกล้ตอนจบไปอีกขั้น

จู่ๆ หลัวเวยก็ร้องเรียกหลินเยวียนซึ่งกำลังจะออกจากออฟฟิศไป

“มีอะไรเหรอครับ”

หลินเยวียนเอ่ยถาม

หลัวเวยกล่าวอย่างจนใจ “ปรินซ์ออฟเทนนิสกำลังจะอัปจบแล้ว คุณไม่มีแผนต่อไปเหรอคะ”

จักรพรรดิไม่ร้อนใจ แต่ขันทีร้อนใจจะแย่แล้วเนี่ย

คนคนนี้ทำไมถึงนิ่งได้ขนาดนี้

แต่ตัวเธอนี่สิ เป็นแค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆ แท้ๆ แต่กลับคอยช่วยหลินเยวียนอยู่ตลอด แถมยังเป็นกังวลแทนอิ่งจืออีก

“ก็คงวาดรูปต่อไปครับ”

หลินเยวียนตอบไปตามตรง

วาดการ์ตูนอยู่ทุกวัน หลินเยวียนย่อมรู้ว่าปรินซ์ออฟเทนนิสกำลังจะจบลง

ทว่าเรื่องนี้ไม่ได้ซับซ้อนสำหรับหลินเยวียน เขาเพียงแต่ต้องใช้ตัวตนในฐานะอิ่งจือวาดการ์ตูนเรื่องใหม่ก็ใช้ได้แล้ว

ส่วนการ์ตูนมาจากไหนน่ะหรือ

แน่นอนว่าสั่งผลิตกับระบบ

หลินเยวียนยืนยันเรื่องนี้กับระบบแล้ว ทางระบบสามารถสร้างการ์ตูนได้

จะว่าไปแล้ว

อันที่จริงหลินเยวียนให้ความสำคัญกับอิ่งจือเป็นอย่างมาก

เพราะการมีอยู่ของอิ่งจือ เป็นวิธีหลักที่หลินเยวียนใช้เพิ่มค่าความโด่งด้านจิตรกรรมของตน!

ไม่ว่าจะเป็นสีกวอช สเก็ตช์ หรือภาพวาดพู่กันโบราณ…

ในแง่ของความเร็วในการเพิ่มขึ้นของค่าความโด่งดัง การ์ตูนนั้นรวดเร็วที่สุดตลอดกาล!

“ฉันรู้ค่ะ”

หลัวเวยถอนหายใจ “ฉันอยากถามว่าการ์ตูนเรื่องต่อไปของเราเตรียมวาดอะไรเหรอคะ ช่วงนี้ฉันลองศึกษาดู ผลงานในมือของฉู่ขวงที่สามารถดัดแปลงได้มีเรื่องกระบี่เทพสังหารกับคนขุดสุสาน คุณคิดว่าจะเลือกสักเรื่องในนี้มาดัดแปลงไหมคะ ขอโทษที่ฉันต้องพูดตามตรง สองเรื่องนี้ดัดแปลงออกมาเป็นการ์ตูน ผลลัพธ์น่าจะสู้ปรินซ์ออฟเทนนิสไม่ได้ค่ะ”

“ไม่จำเป็นครับ”

หลินเยวียนไม่ได้คิดจะดัดแปลงนิยายทั้งสองเรื่องนี้เป็นการ์ตูน ไม่ใช่ว่าแก้ไม่ได้ แต่อย่างที่หลัวเวยบอก ผลลัพธ์ของนิยายเรื่องนี้หลังจากดัดแปลงออกมาแล้วน่าจะไม่ได้ดีกว่าปรินซ์ออฟเทนนิส

หลัวเวยดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย “คุณหมายความว่า การ์ตูนเรื่องต่อไปจะสร้างขึ้นมาใหม่?”

‘ยินดีด้วยคุณช่วงชิงซองแดงมูลค่า 100 หยวนของหลินเยวียนได้สำเร็จ’

ในโทรศัพท์ปรากฏข้อความแจ้งเตือน หลินเยวียนข่มกลั้นหัวใจซึ่งเต้นระรัว พรูลมหายใจยาว

ไม่ถูกใครตัดหน้า!

ฉันคือราชาแห่งโชค!

ในกลุ่มเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

พี่สาว ‘ส่งเองกดเอง???’

‘ซย่าฝาน: สนุกมากมั้ย???’

‘เจี่ยนอี้: คนรวยอย่างนายเล่นอะไรแบบนี้???’

หลินเยวียนแสร้งว่าไม่เห็นข้อความเหล่านี้ ถึงอย่างไรเขาก็พอจะดวงขึ้นมาบ้างแล้ว น่าจะเสี่ยงโชคตอนนี้ได้

“ฉันเลือกอันกลาง…”

หลินเยวียนพึมพำกับตัวเอง เพราะอาการย้ำคิดย้ำทำของเขา เขาจึงชอบเลือกสิ่งที่อยู่ตรงกลาง

แต่ว่า…

ยังไม่ทันพูดจบ มือของหลินเยวียนก็รีบคว้าพลางเปิดกล่องสมบัติใบที่สามอย่างรวดเร็ว!

นึกไม่ถึงใช่ไหมล่ะ

หลินเยวียนกลัวว่าระบบจะหลอกเขา ดังนั้นเขาจึงจงใจออกอุบาย ปากพูดว่าตรงกลาง ในความจริงกลับเลือกกล่องสมบัติใบซึ่งอยู่ซ้ายมือสุด

สวบ!

ตรงหน้ามีแสงประกายเรืองรอง หลังจากนั้นข้างหูของหลินเยวียนก็มีเสียงแจ้งเตือน “ยินดีด้วย โฮสต์ได้รับการ์ตูนเรื่อง ‘จิตวิญญาณสือจี่[1]’!”

ขณะเดียวกัน

หลินเยวียนมองไปยังการ์ตูนอีกสองเรื่องในกล่องสมบัติที่เขาไม่ได้เลือก

กล่องสมบัติใบแรกมีเรื่อง ‘วัยซนคนการ์ตูน[2]’

กล่องสมบัติใบที่สองมีเรื่อง ‘น้องสาวสุดติ่ง อูมารุจัง[3]’

ชั่ววินาทีนั้น

หลินเยวียนแทบอยากระเบิดหัวเราะออกมา

เพราะเขาไม่ได้ถูกระบบหลอก เขาเลือกได้เรื่องที่ขายดีที่สุด

เขาคือจักรพรรดิแห่งโชคลาภ!

……………………………………………………..

[1] จิตวิญญาณสือจี่ ถอดคำแปลจากภาษาจีน เพื่อให้เข้าใจง่าย ในประเทศไทยจะรู้จักกันในชื่อยอดนักปรุงโซมะ (Shokugeki no Soma) เขียนโดยสึคุดะ ยูโตะ วาดภาพโดยซาเอกิ ชุน

[2] วัยซนคนการ์ตูน (Bakuman) เขียนโดยโอบะ สึกุมิ วาดภาพโดยโอบาตะ ทาเคชิ

[3] น้องสาวสุดติ่ง อูมารุจัง (Himouto! Umaru-chan) เขียนและวาดภาพโดยซังกากุ เฮด