Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 243

ตอนที่ 243 ผู้จัดการ

แต่การหาผู้จัดการสักคน หมายความว่าเขาจะต้องบอกเล่าสถานการณ์ทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟัง อันที่จริงหลินเยวียนไม่ค่อยชอบใจเรื่องนี้ เพราะนั่นเท่ากับว่าผู้จัดการของตนจำเป็นต้องได้รับความไว้วางใจเต็มร้อยจากเขา!

หลินเยวียนรู้สึกรำคาญใจอยู่บ้าง

คนที่หลินเยวียนไว้เนื้อเชื่อใจมากที่สุดก็คือครอบครัวกับเพื่อนๆ แต่ทุกคนต่างก็มีหน้าที่ของตัวเอง หลินเยวียนไม่มีทางให้พี่สาว ซย่าฝาน หรือเจี่ยนอี้มาทำงานให้ตนเองหรอก แต่นอกจากคนเหล่านี้แล้ว ยังมีใครอีกบ้างที่เหมาะสม

หรือจะให้กู้ตงรับผิดชอบดี?

กู้ตงเป็นผู้ช่วยของหลินเยวียน จึงนับว่าไว้ใจได้มากทีเดียว แต่หลินเยวียนรู้สึกว่าความสามารถของกู้ตงยังไม่มากพอให้จัดการเรื่องนี้โดยลำพัง เขามีหลายตัวตน น่ากลัวว่ากู้ตงอาจยังรับมือไม่ไหว เขาควรหาผู้จัดการที่มากประสบการณ์สักคน ถึงอย่างไรผู้จัดการก็ต้องออกไปคุยงานแทนตน

ใช่แล้ว

หลินเยวียนต้องการผู้จัดการมาเจรจางานแทนตน ตัวอย่างเช่นการดัดแปลงเรื่องปรินซ์ออฟเทนนิสเป็นอนิเมชัน เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีคนมาออกหน้าเจรจาแทนตนได้ เรื่องพวกนี้หลัวเวยก็น่าจะรับมือไม่ไหว รังแต่จะทำให้ความลับของหลินเยวียนเปิดเผยง่ายขึ้นด้วย นอกจากนั้นถึงให้เขาทำเองทั้งหมดก็ไม่ไหวเหมือนกัน

“ติ๊งต่อง”

ขณะที่หลินเยวียนกำลังรู้สึกวุ่นวายสับสนกับเรื่องนี้ ระบบก็ปรากฏตัวขึ้นมา “สังเกตเห็นว่าโฮสต์ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถรับมือกับตัวตนที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ ต้องการให้ระบบช่วยหาตัวแทนที่น่าเชื่อถือสักคนหรือไม่”

“ต้องซื้อไหม”

หลินเยวียนรู้สึกระแวงขึ้นมา

ระบบ “ไม่ต้อง”

หลินเยวียนชะงักไปชั่วครู่ เจ้าระบบนี่เคยใจดีกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

แต่เมื่อคิดสะระตะดูแล้ว หลินเยวียนก็นึกไม่ออกว่าระบบจะวางกับดักอะไรกับเขาได้ จึงพยักหน้าตอบไป

“งั้นนายช่วยฉันเลือกคนหน่อยสิ”

“ขอให้โฮสต์ประกาศรับสมัครงาน อาจมีตัวเลือกที่เหมาะสม”

หลินเยวียนจึงทำตาม

หลังจากนั้นอีกสองสามวัน ผู้สมัครงานก็ทยอยปรากฏตัวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับไม่มีใครตรงใจหลินเยวียนเลย

จนกระทั่งวันที่สาม ก็มีผู้สมัครงานมาเคาะประตู

ระบบแจ้งเตือนว่า “ตรวจพบผู้สมัครงานปรากฏตัวขึ้น นี่อาจเป็นตัวเลือกที่ดี”

คนในครั้งนี้เชื่อถือได้?

หลินเยวียนนึกสงสัย ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตู และพบว่าผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูคือผู้ชายอายุอานามราว 30 ปี ภายนอกแลดูเจนโลก

อีกฝ่ายถาม “ไม่ทราบว่าที่นี่รับสมัครคนใช่ไหมครับ”

“ครับ”

หลินเยวียนเบี่ยงกายหลบ “เชิญเข้ามาครับ”

ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้ามา

“เชิญนั่งครับ”

หลินเยวียนเอ่ยว่า “คุณรู้ไหมครับว่าคุณจะมาทำงานอะไร”

ชายหนุ่มอธิบาย “ผมเพิ่งเห็นประกาศรับสมัครงานที่ชั้นล่าง เหมือนว่ามีคนต้องการผู้จัดการ ผมคิดว่าผมทำได้ครับ”

หลินเยวียนอ่านเรซูเม่ของอีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ย “คุณมาหาผมโดยเฉพาะเลยเหรอครับ”

จินมู่ตอบ “ตอนแรกไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่ครับ”

หลินเยวียนพยักหน้า เอ่ยว่า “จินมู่”

ชายหนุ่มซึ่งมีชื่อว่าจินมู่พยักหน้า

หลินเยวียนพูด “ผมไม่ได้คิดจะเปิดบริษัทนะครับ”

ในเรซูเม่ทำให้เห็นว่าก่อนหน้านี้จินมู่คนนี้เป็นเจ้าของบริษัทแห่งหนึ่ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงได้ออกมาหางาน และงานที่เหมาะกับเขาก็คือตำแหน่งเช่นผู้จัดการบริษัท

แต่ระบบเจ้ากรรมดันบอกว่าคนคนนี้เหมาะสม

จินมู่กล่าวกลั้วหัวเราะ “ผมไม่อยากทำงานเดิมแล้วครับ”

หลินเยวียนเอ่ย “ขอถามเหตุผลได้ไหมครับ”

ถึงแม้จะเป็นคนที่ระบบเลือก แต่หลินเยวียนก็ค่อนข้างเชื่อมั่นมากพอสมควร ทว่าเขาก็อยากเข้าใจรายละเอียดให้มากขึ้นสักหน่อย

จินมู่ยิ้มขื่นเอ่ย “ก่อนหน้านี้ผมเปิดบริษัท นับว่าประสบความสำเร็จอยู่บ้างครับ ภายหลังล้มป่วย หมอบอกว่าโรคของผมไร้หนทางรักษา ภรรยาก็ไปหาคนอื่น พร้อมทั้งนำทรัพย์สินของผมไปด้วย…ปรากฏว่าเมื่อสองวันก่อน…คุณคงเข้าใจเรื่องปาฏิหาริย์ทางการแพทย์ของผมใช่ไหมครับ ผมไม่ตาย ในเมื่อไม่ตาย เลยอยากใช้ชีวิตอยู่ต่อไปครับ”

หลินเยวียนเลิกคิ้ว

เป็นโรคซึ่งไร้หนทางรักษา แต่ไม่ตาย?

ทำไมฟังดูคุ้นๆ แฮะ

อ๋อ ระบบนี้ชอบช่วยชีวิตคนสินะ

หลินเยวียนพูด “ทรัพย์สินนำกลับคืนมาไม่ได้แล้วเหรอครับ”

จินมู่ส่ายหน้า “ผมนอนป่วยเป็นผักอยู่สามปี เธอเองก็ดูแลผมสามปี เธอทำเพื่อผมมามากพอแล้วล่ะครับ”

หลินเยวียนพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ