Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 261

ตอนที่ 261 เยี่ยมยอด

นี่เป็นครั้งแรกที่หลินเหยียนได้พบกับพ่อเพลงตัวจริงเสียงจริง

เจิ้งจิงน่าจะอายุอานามใกล้เคียงกับหลานเหยียน ประมาณสี่สิบต้นๆ เธออาจไม่ได้สวยมากนัก แต่กลับมีออร่าซึ่งดึงดูดสายตาของผู้คนอย่างอธิบายไม่ได้

“ถึงจะพบกันเป็นครั้งแรก…”

เจิ้งจิงพูดกับหลินเยวียนอย่างยิ้มแย้ม “แต่ฉันก็เคยฟังเพลงของเธอทุกเพลง”

หลินเหยียนเอ่ย “ขอบคุณครับ ทุกท่านเชิญนั่ง“

หลานเหยียนและผู้จัดการนั่งลง

เจิ้งจิงก็นั่งลงบนโซฟา “แต่ในเมื่อเธอแย่งงานของฉัน ก็ต้องงัดความสามารถที่แท้จริงออกมา”

“งั้นลองฟังดูก็ได้ครับ”

หลินเยวียนพยักเพยิดให้กู้ตงเปิดเพลง

เครื่องเสียงซึ่งติดตั้งในห้องทำงานของหลินเยวียนราคาหลักแสน เมื่อปิดประตู สามารถฟังเสียงได้อย่างเต็มรูปแบบในห้องปิด

เจิ้งจิงเอนกายพิงโซฟาถามว่า “เดโมเหรอ”

หลินเยวียนตอบ “ทำดนตรีเสร็จแล้วครับ อัดด้วยเสียงสังเคราะห์ ผลลัพธ์ไม่ดีเท่าเสียงมนุษย์ นี่คือเหตุผลที่ผมต้องการผู้ช่วย…นักร้องน่ะครับ”

เจิ้งจิงเลิกคิ้ว

เขียนเพลงไว้อยู่ก่อนหน้านี้แล้วหรือ?

โดยปกติแล้ว การสร้างสรรค์ผลงานไม่น่าจะรวดเร็วถึงขนาดนี้ ถึงอย่างไรก็เพิ่งได้ยินข่าวเรื่องงานเฉลิมฉลองครบรอบหนึ่งปีกันเมื่อไม่ถึงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

ส่วนหลานเหยียนกับผู้จัดการสบตากัน รู้สึกจนใจอยู่เล็กน้อย

ตอนแรกคิดจะปฏิเสธเซี่ยนอวี๋ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่แล้ว

ตอนนี้ยังต้องปฏิเสธเซี่ยนอวี๋ต่อหน้าเจิ้งจิงอีก สถานการณ์ชวนกระอักกระอ่วนใจจริงๆ

ถ้าเซี่ยนอวี๋แค้นเขาฝังใจจะทำยังไงล่ะ

แถมยังมีอาจารย์เจิ้งจิงอีก อุตส่าห์มาทำอะไรถึงที่นี่…

หรือว่าคิดจะมาหักหน้าเซี่ยนอวี๋?

“เริ่มเล่นเพลงแล้วครับ เพลงนี้มีชื่อว่า ‘ตะวันฉาย’”

หลินเยวียนไม่ได้ล่วงรู้ความคิดของคนอื่นๆ เขากดเล่นเพลง ฉับพลันในห้องก็เกิดท่วงทำนองสังเคราะห์ปลุกใจชวนตื่นเต้นขึ้นมา

“อ๊า..อา…อาอ๊าอาอ่า~”

เสียงเบสที่สูงมาก สลับกับกีตาร์และกลองหนักแน่น ทิศทางของเสียงคอร์ดไม่ซับซ้อน

เจิ้งจิงยังคงเอนกายบนโซฟา ดื่มด่ำกับเสียงเพลงเงียบๆ

ส่วนหลานเหยียนประสานฝ่ามือ ตั้งใจฟังเพลง

เมื่อเสียงกลองจังหวะสุดท้ายจบลง เสียงดนตรีสังเคราะห์ก็ดังขึ้นทันทีราวกับก้าวกระโดด คล้ายกับเครื่องเคาะจังหวะอย่างแม่นยำ ราวกับเร่งให้อุณหภูมิในห้องเพิ่มสูงขึ้นในชั่วพริบตา

“ต่อให้โชคชะตามีผิดหวังต่อให้โชคชะตาล้มลุกคลุกคลานต่อให้โชคชะตานั้นทำให้เธอมองชีวิตไม่มีความหมาย”

“อย่าได้ร้องไห้ไป อย่าเพิ่งยอมถอดใจ ฉันคนนี้ยินดีอยู่ข้างเธอตลอดไป”

เคร้งๆๆๆๆ!

รวดเร็วและรุนแรงราวกับบรรจุซองกระสุน!

เนื้อเพลงซึ่งถูกถ่ายทอดผ่านเสียงสังเคราะห์ และแทบจะในช่วงเวลาเดียวกับที่เสียงเพลงท่อนนี้ดังขึ้น สองมือของหลานเหยียนก็กำแน่น ประหนึ่งว่ากลางฝ่ามือมีของล้ำค่า ถึงขั้นที่ผิวหนังรอบด้านเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด

สุดยอดมาก!

สีหน้าของเจิ้งจิงกลับเคร่งขรึมลงในชั่วพริบตา ท่อนเปิดสุดยอดมาก แทบติดหูทันทีที่ได้ฟัง!

เฉียบขาดและรวดเร็ว!

ราวกับสายฟ้าฟาด!

มีเพียงเพลงที่ผู้แต่งเชื่อมั่นใจสูงมากในท่อนคอรัส ถึงจะวางท่อนคอรัสไว้ด้านหน้า ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าท่อนคอรัสของเพลงนี้ยอดเยี่ยมมาก ต่อให้เป็นเจิ้งจิงก็ยังม่านตาหดวูบในชั่วขณะ เพียงแต่ถ้าหากเป็นเช่นนี้ ความคาดหวังต่อท่อนเวิร์สของตนก็จะสูงมาก

“เชี่ย!”

คนเดียวในห้องนี้ที่ไม่รู้เรื่องดนตรี เห็นจะเป็นผู้จัดการของหลานเหยียน แต่คนที่ไม่รู้เรื่องดนตรีที่สุด กลับกลายเป็นคนที่ตื่นเต้นที่สุดในห้อง!

ในตอนนั้น

ผู้จัดการของหลานเหยียนดวงตาเบิกกว้าง เขาบิดขาไปโดยไม่รู้ตัว ราวกับอยากลุกขึ้นมาเต้น แต่ก็กลัวว่าจะออกนอกหน้าเกินไป จึงทำได้เพียงฝืนทนอยู่เช่นนั้น เพียงแต่ความขนลุกได้ขยายไปทุกอณูแล้ว

“ชีวิตคนเรามีขึ้นมีลงใครเล่ารู้แน่ชัด ยามที่ฉันโดดเดี่ยวเคยลองนั่งคนเดียวไร้มือยื่นมาช่วยเหลือ”

“ตัวฉันเมื่อวัยเยาว์ในปีนั้น จมดิ่งซ้ำหลายต่อหลายครั้ง สายฝนระคนหยดน้ำตา”

คอรัสอยู่ด้านหน้า ตามมาด้วยท่อนเวิร์ส

ทว่าท่อนเวิร์ส ไม่ได้ถูกท่อนคอรัสกลบรัศมี แต่กลับมีเนื้อร้องเพิ่มขึ้นมา