Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 282
ตอนที่ 282 หักมุมล้านตลบ (2)
จู่ๆ ไต้รุ่ยก็เอ่ยเสียงเบา
จางปินกำลังฟังเพลง ทันทีที่ได้ยินก็ชะงักไป “อะไรเหรอ”
“ฉันยอมรับ…ว่าเซี่ยนอวี๋ตอบกลับได้ดีจริงๆ พอเจอกับเพลงแบบนี้แล้ว…ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด”
จางปินประหลาดใจ ทันใดนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ฉันเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้วนะเนี่ย”
ใช่แล้ว
ในโรงฉายแห่งนี้ยังมีผู้ชมสักกี่คนกันที่ยังจำจุดประสงค์แรกเริ่มที่มาชมภาพยนตร์ได้
ไต้รุ่ยรำพันว่า “เพลงสุดยอดมากจริงๆ หนัง…ก็สุดยอดมาก!”
เข้ากันได้อย่างลงตัว!
เติมเต็มซึ่งกันและกัน!
ทว่าเรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้ กลับยังไม่ได้จบบริบูรณ์
เมื่อบทเพลงบรรเลงจบลง ผู้ชมจำนวนมากต่างก็เข้ามาจับมือกับเยี่ยเซิน ทั้งยังมีคนเข้ามาขอลายเซ็นเยี่ยเซินด้วย
เยี่ยเซินทำท่าทางคลำ
“ตายังไม่หายดี?”
“ดูท่าจะไม่ได้ฆ่าคนแฮะ”
กระจกตาของเจียงเยี่ยนสามารถช่วยรักษาดวงตาของเยี่ยเซินได้ เยี่ยเซินยังมองไม่เห็น ก็หมายความว่าในตอนสุดท้ายเขาไม่ได้ฆ่าเจียงเยี่ยน…
ผู้ชมไม่รู้ว่าเยี่ยเซินทำความฝันที่ได้ขึ้นฮอลล์ทองคำสำเร็จหรือไม่
แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่ต้องสงสัยเลยก็คือ เขาได้กลายเป็นนักเปียโนเลื่องชื่อคนหนึ่งแล้ว
ในตอนนั้นเอง
ซูเฟยแฟนเก่าของเยี่ยเซินก็มาที่ฮอลล์คอนเสิร์ตแห่งนี้ จากนั้นทั้งสองก็ได้พบกัน
“ซูเฟย?”
ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็น แต่จากความรู้สึกยามจับมือ รวมไปถึงความเงียบของอีกฝ่าย เยี่ยเซินก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร
“เจอคนโกหกซะแล้ว?”
ซูเฟยแค่นหัวเราะเย็น จ้องเยี่ยเซินเขม็ง
เธอไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดที่เยี่ยเซินประสบพบเจอ
เยี่ยเซินหัวเราะอย่างขื่นขม “เรื่องมันยาว…คุณดื่มชาอะไรดี”
ซูเฟยตอบอย่างเย็นชา “กาแฟ”
บทสนทนานี้ไปตรงกับเสียงพูดตอนเริ่มเรื่อง
ภาพยนตร์สลับฉากไป
ซูเฟยและเยี่ยเซินนั่งดื่มกาแฟอยู่ด้านนอก
จากนั้น เยี่ยเซินก็เล่าเรื่องราวหลังจากที่ตนกับซูเฟยแยกทางกันให้อีกฝ่ายฟัง
“หลังจากนั้นล่ะ?”
สีหน้าของซูเฟยตกใจเล็กน้อย เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเหตุการณ์ที่เยี่ยเซินประสบพบเจอหลังจากนั้นจะซับซ้อนได้ถึงเพียงนี้ ชั่วขณะนั้นขอบตาของเธอแดงระเรื่อขึ้นมา
“หลังจากนั้น…”
เสียงของเยี่ยเซินขาดช่วงลงเล็กน้อย
ฉากตัดไปบนรถเมื่อสองปีก่อน
เยี่ยเซินนั่งอยู่ในรถ พยายามโน้มน้าวหมอตลาดมืดให้ปล่อยตัวเจียงเยี่ยนไป
หมอกล่าวอย่างเย้ยหยัน “ด้วยโทษของเธอน่ะ ยังไงศาลก็ต้องตัดสินประหารชีวิตอยู่แล้ว เราไม่ได้กำลังฆ่าคน เพียงแต่ใช้ประโยชน์จากสวะก็เท่านั้นเอง ถ้าคนที่ต้องตายสามารถแลกเป็นเงินก้อนโตได้ ทำให้ชีวิตหลังจากนี้ของทั้งคุณทั้งผมสบาย และที่สำคัญก็คือ คุณต้องการกระจกตาของเธอ…”
ในตอนนั้นมีเสียงดังขึ้นจากกระโปรงหลังรถ
หมอหยุดรถ หยิบเข็มฉีดยาออกไป หมายจะทำให้เจียงเยี่ยนหมดสติต่อ
ผ่านไปชั่วครู่
รถก็สตาร์ทเครื่องอีกครั้ง
แต่ทุกคนที่วางใจกับพล็อตเรื่องไปแล้ว กลับต้องสะดุ้งเฮือก ถึงขั้นที่มีคนยกมือขึ้นมาปิดปาก เมื่อเผชิญหน้ากับฉากนี้ ดวงตาทั้งคู่ของพวกเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง!
หมอถูกเจียงเยี่ยนฆ่าตายแล้ว!
เจียงเยี่ยนซึ่งบนร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของหมอ กลับมายังที่นั่งคนขับ และขับรถต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผู้หญิงคนนี้สุดยอดมาก!
โหดเหี้ยมสุดๆ สวยสังหารของจริง!
เยี่ยเซินที่มองไม่เห็นย่อมไม่รู้ ยังคงเอ่ยโน้มน้าวต่อไป
“หมอครับ ผมขอร้องล่ะ ถ้าฆ่าเธอ แล้วรักษาดวงตาผม ผมก็คงเล่นเปียโนไม่ได้อีกแล้ว หมอบอกว่าที่พูดแบบนี้แค่ขู่เธอให้กลัว ทำไมต้องผ่าไตเธอออกไปด้วยล่ะ จอดรถข้างทาง แล้วปล่อยพวกเราไปเถอะ…”
เจียงเยี่ยนซึ่งกำลังขับรถยกมือขึ้นปาดน้ำตา
เธอเหยียบเบรกกะทันหัน เอ่ยเสียงเย็น “ลงไปซะ!”
บางทีคำอ้อนวอนของเยี่ยเซินอาจไปทำให้เจียงเยี่ยนรู้สึกซาบซึ้ง
เธอปล่อยเยี่ยเซินไป!
เยี่ยเซินตกตะลึง…
เขานึกไม่ถึงว่าคนด้านข้างจะกลายเป็นเจียงเยี่ยนไปซะได้
แล้วหมอล่ะ?
เจียงเยี่ยนตวาดลั่น “ไสหัวไป!”
เธอออกแรงผลักเยี่ยเซิน
เยี่ยเซินลงจากรถไปอย่างทำอะไรไม่ถูก ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงงงัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน