Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 297

ตอนที่ 297 ลูกศิษย์คนที่สาม

แน่นอนว่าเรื่องต่างๆ ย่อมการเรียงลำดับความสำคัญ จำเป็นต้องเขียนฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์ให้เสร็จก่อน

โชคดีที่นิยายเรื่องนี้มีทั้งหมดเพียงไม่กี่แสนคำ ต่อให้หลินเยวียนจะปรับฉากหลังของเรื่องแล้ว หนังสือทั้งเล่มก็ยังมีไม่ถึง 150,000 ตัวอักษร หากอ่านด้วยความเร็วปกติก็สามารถอ่านจบได้ภายในครึ่งวัน

ต่อให้นิยายสืบสวนสอบสวนต้องค่อยๆ อ่าน ความเร็วโดยรวมก็ไม่ได้ต่างกัน

หลินเยวียนมีความเร็วมือเป็นทุนเดิม พิมพ์ได้อย่างรวดเร็ว เพียงแค่ตอนที่เริ่มปรับแก้ฉากหลังของเรื่องจะต้องใช้เวลาสักหน่อย

วันที่ 5 มีนาคม

ในที่สุดหลินเยวียนก็เขียนนิยายเสร็จแล้ว

สูดลมหายใจเข้าลึก อ่านทวนทั้งหมดหนึ่งรอบ หลังจากมั่นใจแล้วว่าไม่มีปัญหา หลินเยวียนยังไม่รีบร้อนติดต่อสำนักพิมพ์ แต่ใช้เวลาว่างแวะเข้าบริษัท

ในบริษัท

พนักงานในบริษัทกำลังสุมหัวกัน ราวกับกำลังซุบซิบอะไรอยู่

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”

หลินเยวียนเอ่ยถามผู้ช่วยกู้ตง

กู้ตงชงชาให้หลินเยวียน ยิ้มเอ่ย

“คุณยังไม่รู้เหรอคะ ชาร์ตเพลงเดือนมีนาคม สตาร์ไลท์เราได้อันดับหนึ่ง ครั้งนี้อาจารย์หยางจงหมิงออกโรง ปล่อยเพลงที่ขัดเกลามาสองปีเต็มๆ ปรากฏว่า ขยี้คู่แข่งได้อย่างไม่ต้องสงสัย เหมือนกับคุณในเดือนที่แล้ว!”

หลินเยวียนกระจ่างทันที

หยางจงหมิงออกโรงเอง จะได้อันดับหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจเลย

กู้ตงกล่าวกลั้วหัวเราะ

“แต่คุณอาจคาดไม่ถึง ว่าครั้งนี้อาจารย์หยางจงหมิงปล่อยเพลงเปียโนเหมือนคุณเลยค่ะ ตอนนี้มีคนวิจารณ์ว่าเพลงนี้ไม่เป็นรองวิวาห์ในฝันเลย”

“อย่างนั้นเหรอครับ”

หลินเยวียนพลันสนอกสนใจขึ้นมา

เขาเปิดคอมพิวเตอร์ สวมหูฟัง และค้นหาเพลงของหยางจงหมิงมาฟัง

เป็นเพลงเปียโนสไตล์ป็อปเช่นกัน…

เรื่องนี้ไม่ได้เหนือความคาดหมายแต่อย่างใด เพลงเปียโนคลาสสิกจำเป็นต้องใช้สุนทรีย์ขั้นสูงในการซาบซึ้ง ระดับความยากก็สูงมากเช่นกัน

โดยทั่วไปมีเพียงเปียโนสมัยใหม่ ถึงจะสามารถทำให้ทุกคนดื่มด่ำได้โดยปราศจากกฎเกณฑ์

เมื่อฟังจบ หลินเยวียนก็พยักหน้า

ก่อนหน้านี้พ่อเพลงออกโรง ไม่ว่าอย่างไรก็ยังรู้สึกว่าความน่าเกรงขามบางอย่างของพ่อเพลงยังขาดหายไป ทว่าบทเพลงในครั้งนี้ของหยางจงหมิง ก็ได้พิสูจน์ให้เห็นเป็นประจักษ์แล้วว่าทำไมพ่อเพลงถึงได้เป็นพ่อเพลง!

แข็งแกร่ง!

เพลงนี้มีชื่อว่า ‘กระจกสี’ เป็นบทเพลงเปียโนที่ไพเราะโดดเด่น ต่อให้อยู่บนโลก ก็ต้องเป็นเพลงหนึ่งที่โด่งดังอย่างแน่นอน

แต่ทว่า…

คิดๆ ดูแล้วหยางจงหมิงเป็นถึงพ่อเพลง ยังต้องใช้เวลาถึงสองปีกว่าจะทำเพลงนี้เสร็จ หลินเยวียนจึงไม่ได้รู้สึกแปลกใจสักเท่าไหร่

ถ้าหากไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากระบบ ต่อให้เป็นพ่อเพลง ยังต้องใช้เวลาสักสองปีกว่าจะทำสำเร็จ

จะว่าไปแล้ว

ก่อนหน้านี้ตนสามารถเอาชนะพ่อเพลงได้ ก็เพราะพ่อเพลงเหล่านั้นไม่ได้หยิบผลงานสำรองออกมา

ถ้าหากพ่อเพลงหยิบเพลงซึ่งผ่านการขัดเกลาอย่างประณีตบรรจงเป็นเวลาสองปีออกมา บางทีตนอาจเอาชนะไม่ได้อย่างง่ายดายเหมือนตอนนี้

“ระบบ ขอถามหน่อยสิ”

“เชิญถาม”

“หยางจงหมิงนับว่าอยู่อันดับที่เท่าไหร่บนบลูสตาร์”

“ความสามารถด้านการประพันธ์เพลงโดยภาพรวมอยู่ในสามอันดับแรก”

ระบบตอบอย่างแทบปราศจากความลังเล

หลินเยวียนหัวใจกระตุกวูบ เขารู้เพียงว่าหยางจงหมิงเป็นพ่อเพลง แต่กลับไม่รู้ว่า ต่อให้เทียบกับทั่วทั้งบลูสตาร์ หยางจงหมิงก็ยังจัดเป็นพ่อเพลงหนึ่งในสามอันดับแรก!

ต้องเข้าใจว่า

ถ้าหากนับรวมพ่อเพลงทั่วทั้งบลูสตาร์ จำนวนรวมของพ่อเพลงบนบลูสตาร์ก็ไม่นับว่าน้อย แต่หากมองเทียบกับจำนวนจากทั่วทั้งโลกแล้ว ตัวเลขนี้ก็กลายเป็นมากขึ้นมาถนัดตา

“ดูท่าแล้วการ์ดตัวละครหยางจงหมิงจะมีมูลค่าสูงกว่าที่ฉันจินตนาการไว้ซะอีก”

หลินเยวียนเลิกคิ้ว ให้กู้ตงเรียกเฟิงซั่วกับเซวียเหลียงมา

……

เฟิงซั่วกับเซวียเหลียงล้วนเป็นลูกศิษย์ของหลินเยวียน

ทั้งสองได้รับแจ้ง ก็รีบรุดมาที่ห้องทำงานของหลินเยวียนทันที

“อาจารย์!”

เมื่อทั้งสองคนเข้ามา สายตาของพวกเขามองไปยังหลินเยวียนอย่างกระตือรือร้น

“ครับ”

หลินเยวียนเปิดดูค่าความสามารถด้านการประพันธ์เพลงของเฟิงซั่ว ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเลขแตะถึง 642 แล้ว

กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ

เฟิงซั่วสำเร็จหลักสูตรแล้ว!

เมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนจากระบบว่าเฟิงซั่วถึงเกณฑ์ในการจบหลักสูตรแล้ว หลินเยวียนก็ผุดยิ้มออกมา พลางตรวจสอบค่าความสามารถด้านการประพันธ์เพลงของเซวียเหลียง

เขาจำได้ว่า ครั้งก่อนตอนตรวจสอบข้อมูล ค่าความสามารถของเซวียเหลียงอยู่ที่หกร้อยกว่า

แต่การประเมินในลักษณะนี้มีความเป็นกลางมากที่สุด

“วันนี้ที่ผมเรียกพวกคุณมา ก็เพราะอยากถามสักหน่อย พวกคุณคิดว่าลูกศิษย์คนที่สามของผมควรเป็นใครครับ หลังจากสอนลูกศิษย์คนที่สามจนจบหลักสูตรแล้ว หลังจากนี้ผมคงไม่ได้รับลูกศิษย์ง่ายๆ อีกแล้ว”

นี่เป็นวัตถุประสงค์ของหลินเยวียน

เขาคิดว่าเรื่องการรับลูกศิษย์คนที่สาม ทางที่ดีที่สุดควรสอบถามความคิดเห็นจากลูกศิษย์อีกสองคนก่อน เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าจะกระชับความสัมพันธ์ของตนและลูกศิษย์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

“ลูกศิษย์คนที่สาม?”

เฟิงซั่วและเซวียเหลียงสบตากัน นึกไม่ถึงว่าอาจารย์จะถามความเห็นพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้ด้วย ลึกๆ ในใจพลันรู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา

“ยังไม่ต้องรีบตอบผมก็ได้ พวกคุณช่วยกลับไปคิดดูก่อน ถึงยังไงคนคนนี้ก็คือศิษย์น้องคนเล็กของพวกคุณ”

“ได้ครับ”

“อีกเรื่องหนึ่งนะครับ ในเมื่อพวกคุณสองคนจบหลักสูตรแล้ว ผมก็ควรจะมอบหมายภารกิจให้กับพวกคุณ นับตั้งแต่ตอนนี้ เซวียเหลียงจะต้องเขียนเพลงให้ซุนเย่าหั่วเดือนละหนึ่งเพลง ส่วนเฟิงซั่วรับผิดชอบเจียงขุย พวกคุณคงจะทราบใช่ไหมครับว่านี่เป็นภารกิจของแผนกเรา”

หลินเยวียนอยากทดสอบความสามารถของลูกศิษย์ทั้งสองอย่างเป็นทางการ

“ผมรับภารกิจ!”

เฟิงซั่วเอ่ยเสียงดัง รู้สึกกระตือรือร้นที่จะลอง ขอเพียงทำภารกิจเสร็จ ก็คงได้เรียนกับอาจารย์ต่อไปแล้วสินะ?

“ผมก็เหมือนกัน!”

เซวียเหลียงเอ่ยอย่างตื่นเต้น ความคิดของเขาคล้ายคลึงกับเฟิงซั่ว

หลินเยวียนพยักหน้า “พวกคุณเตรียมผลงานให้กับนักร้องสองคน ผมเองก็จะเข้าไปช่วยปรับแก้ด้วย ถ้าทำได้ดี…”

ถ้าทำได้ดีจะมีรางวัลอะไร?

หลินเยวียนไม่ได้พูด

ถ้าทำได้ดี เขาก็จะดูแลทั้งสองคนต่อไป

หลินเยวียนคิดว่า ด้วยการ์ดตัวละครของหยางจงหมิง บวกกับเอฟเฟ็กต์อาจารย์แล้ว น่าจะฟูมฟักพ่อเพลงตัวน้อยออกมาได้

เฟิงซั่ว…

เซวียเหลียง…

ล้วนมีความหวัง…

เพราะหลินเยวียนสังเกตเห็นว่า หลังจากที่เฟิงซั่วจบหลักสูตรไป ระบบก็แจ้งเตือนว่า เอฟเฟ็กต์อาจารย์ก็เข้มข้นขึ้นแล้ว…

ส่วนเหตุผลที่ว่าทำไมหลังจากที่หลินเยวียนรับลูกศิษย์คนที่สามแล้วจะวางมือเป็นการชั่วคราว เป็นเพราะภารกิจของเขาก็คือการสอนลูกศิษย์สามคน

ในตอนนี้ ภารกิจยังคงสำคัญที่สุด

และขณะที่ทดสอบลูกศิษย์สองคน หลินเยวียนพบว่าตนยังสามารถแอบอู้งานได้ รอให้ลูกศิษย์รับมือไม่ไหวก่อน เขาค่อยลงมือก็ยังไม่สาย ถึงอย่างไรหลินเยวียนก็เตรียมตัวเตรียมใจควักกระเป๋าไว้บ้างแล้ว ไม่แน่ว่าในอนาคตเขาอาจนำเงินไปแลกเป็นบทเพลงคลาสสิกจากระบบให้กับซุนเย่าหั่วกับเจียงขุย ถึงอย่างไรหลินเยวียนก็คิดจะทำภารกิจนี้ของแผนกให้สำเร็จอยู่แล้ว

……………………………………………………..