Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 298

ตอนที่ 298 ฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์

ในเมื่อเรื่องของบริษัทมีลูกศิษย์สองคนรับมือแทนแล้ว เขาจึงมีเวลาว่างเพิ่มขึ้นไม่น้อย

หลินเยวียนมาใคร่ครวญดูแล้ว จึงส่งเรื่องฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์ให้จินมู่ทันที ให้เขาติดต่อคลังหนังสือซิลเวอร์บลู

“คุณเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนจริงเหรอครับเนี่ย”

จินมู่มองต้นฉบับเรื่องฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์ที่หลินเยวียนส่งมาด้วยความประหลาดใจ

เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้หลินเยวียนเคยถามว่าหมวดหมู่ไหนได้รับความนิยมมากที่สุดในตลาด และเขาก็เผลอไปบอกว่านวนิยายแนวสืบสวนสอบสวนค่อนข้างมีกระแส

แต่ถึงอย่างนั้นจินมู่ก็นึกไม่ถึงว่าท้ายที่สุดแล้วหัวหน้าคนนี้ของตนจะเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนออกมาจริงๆ

เป็นเพราะหมวดหมู่นี้ค่อนข้างได้รับความนิยม?

ถึงแม้ว่าฟังจากเหตุผลแล้วจะไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่จินมู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ…

แต่เมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหลินเยวียนมีถึงสามนามปากกา และแต่ละนามปากกาต่างก็ทำผลงานได้อย่างโดดเด่นในแต่ละสาขาอาชีพ ในใจของเขาก็ไม่เกิดความกังขาอีกต่อไป

“ผมขออ่านหน่อยได้ไหมครับ”

ในฐานะผู้ชื่นชอบนิยายสืบสวนสอบสวน จินมู่รู้สึกว่าครั้งนี้ตนมีสิทธิ์ในการแสดงความคิดเห็น

“ได้ครับ”

หลินเยวียนตอบ

จินมู่ยิ้มกว้าง ไม่ได้รีบร้อนอ่าน แต่กลับยกหูโทรศัพท์โทรหาหยางเฟิง

“หนังสือเรื่องใหม่ของอาจารย์ฉู่ขวงเหรอครับ?!”

ขณะนั้นหยางเฟิงกำลังทำงานในบริษัท

หลังจากที่ได้รับสายจากจินมู่ หยางเฟิงก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมา ถึงขั้นที่ตะโกนเสียงดังลั่นในห้องทำงานอย่างห้ามไม่อยู่

“หนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง”

ประโยคนี้ราวกับมีพลังพิเศษบางอย่าง ทำให้แผนกแฟนตาซีของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูเงียบลงในชั่วพริบตา

หลังจากนั้นทุกคนก็วางมือจากงานอย่างเงียบเชียบ และหันไปมองหยางเฟิง

หลังจากที่เรื่องคนขุดสุสานจบลง แผนกแฟนตาซีของคลังหนังสือซิลเวอร์บลูก็แอบตั้งตารอหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวง

ทุกคนยังพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น ว่าครั้งนี้ฉู่ขวงจะเขียนนิยายประเภทไหน

จะคาดเดาว่าเป็นอะไรก็ได้

เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่า แต่ไหนแต่ไรมาฉู่ขวงไม่เคยเขียนนิยายประเภทเดียวกัน เขาคือผู้บุกเบิกซึ่งครองตนเป็นเอกเทศ!

“ครั้งนี้เขียนแนวไหนครับ”

หยางเฟิงกลืนน้ำลาย พยายามไต่ถามอย่างใจเย็น นี่เป็นคำถามที่ทุกคนในแผนกสนใจมากที่สุด

เป็นบรรณาธิการของฉู่ขวงมานาน หยางเฟิงซึ่งผ่านการเคี่ยวกรำมาอย่างหนักหน่วงก็ได้เตรียมใจไว้อย่างเต็มที่แล้ว

ในครั้งนี้ไม่ว่าฉู่ขวงจะเขียนนิยายประเภทใด เขาก็ไม่มีทางรู้สึกประหลาดใจ

‘ถึงยังไงฉันก็ผ่านการฝึกฝนมานานขนาดนี้แล้ว’

หยางเฟิงคิดอย่างกระหยิ่มใจ

น้ำเสียงของจินมู่แปลกชอบกล “นิยายสืบสวนสอบสวนครับ”

“…”

ความกระหยิ่มยิ้มย่องบนใบหน้าของหยางเฟิง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจ เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“สืบสวนสอบสวนจริงๆ เหรอครับ”

จินมู่ตอบอย่างจริงจัง “ใช่ครับ”

หยางเฟิงใจหายวาบ แทบล้มทั้งยืน เอ่ยด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย “สืบสวนสอบสวน”

เขาเตรียมใจมาเป็นอย่างดี ไม่ว่าฉู่ขวงจะเขียนประเภทอะไรหมวดหมู่ไหนก็เป็นเรื่องธรรมดา

แต่เมื่อได้รับรู้ถึงประเภทของหนังสือเรื่องใหม่ของฉู่ขวงแล้ว หยางเฟิงก็เสียอาการอย่างห้ามไม่อยู่

ไม่ใช่หยางเฟิงที่ห้ามไม่อยู่ เหล่าบรรณาธิการของทั้งแผนกแฟนตาซีก็งุนงงไปอย่างห้ามไม่อยู่เช่นเดียวกัน

อย่าเข้าใจผิด

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่ชอบใจ

เหตุผลประการเดียวก็คือ แนวสืบสวนสอบสวนไม่ได้ขึ้นตรงต่อแผนกแฟนตาซี

ใช่แล้ว ถ้าบอกว่าเรื่องคนขุดสุสานแทบจะไม่ได้อยู่ในขอบเขตของนิยายแฟนตาซีแล้ว เช่นนั้นแนวสืบสวนสอบสวนก็ยิ่งไม่อยู่ในขอบเขตนี้เข้าไปใหญ่

นี่เป็นประเภทที่แยกออกมาต่างหาก

บริษัทมีแผนกนิยายสืบสวนสอบสวนโดยเฉพาะ

ประเภทของนิยายเรื่องใหม่ของฉู่ขวง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนกแฟนตาซีเลย

“ได้ครับ ผมจะให้ทางแผนกวรรณกรรมสืบสวนสอบสวนติดต่อคุณไป” เสียงของหยางเฟิงเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ครับ ส่งนิยายไปแล้วนะครับ รบกวนคุณลองเช็กดูว่าได้รับไหม”

“เข้าใจแล้วครับ”

หลังจากวางสายแล้ว ทั้งแผนกเงียบกริบไปชั่วขณะ

ผ่านไปครู่หนึ่ง ถึงจะมีคนเอ่ยถาม “เขียนแนวสืบสวนสอบสวนจริงเหรอ”

หยางเฟิงพยักหน้าอย่างยอมรับชะตากรรม