Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 299

ตอนที่ 299 สับขาหลอก

คดีถูกนำเสนอในตอนต้นเรื่อง

เฟอร์วางยาพิษสามีขี้เมาของเธอจนตาย รับมรดกของเขา และกลายเป็นผู้หญิงซึ่งร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้าน

และในหมู่บ้านแห่งนี้ มีผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุดอีกคนหนึ่ง เขามีชื่อว่าโรเจอร์

ภรรยาของโรเจอร์เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

อาจเป็นเพราะทั้งสองสูญเสียคู่สมรสเหมือนกัน จึงเข้าใจซึ่งกันและกัน จึงตกหลุมรักกันและกัน

โรเจอร์วางแผนจะแต่งงานกับเฟอร์

ก่อนแต่งงาน เฟอร์บอกกับโรเจอร์ “ฉันวางยาสามีขี้เมาของฉัน บางคนในหมู่บ้านรู้ความลับนี้ของฉัน ระยะนี้เขาใช้เรื่องนี้มาข่มขู่ และรีดไถเงินจากฉันไปมาก”

โรเจอร์ตกตะลึง

เขาเป็นคนรักความยุติธรรม ไม่มีทางยอมรับว่าผู้หญิงที่เขารักนั้นเคยสังหารสามีของเธอมาก่อน

ถึงแม้เขาไม่ได้คิดจะเปิดโปงเฟอร์ ทว่าการหมั้นหมายของทั้งสองกลับเป็นอันจบลงในตอนนั้น

แต่ถึงอย่างไรเฟอร์ก็เป็นผู้หญิงที่โรเจอร์รักสุดใจ เขาจึงเอ่ยถามเธอ ‘ใครเป็นคนข่มขู่คุณหรือ’

เขาอยากช่วยเฟอร์ขจัดความทุกข์ใจนี้

เฟอร์ไม่ได้ตอบเขาในทันที แต่กลับให้โรเจอร์รออีกสองวัน

ปรากฏว่า โรเจอร์กลับได้รับข่าวว่าเฟอร์ปลิดชีพตนเอง

ยังไม่ทันได้รู้สึกปวดร้าว ไม่นาน โรเจอร์ก็ได้รับจดหมายลาตายฉบับหนึ่งจากเฟอร์…

ไม่มีใครรู้ว่าโรเจอร์ได้อ่านจดหมายฉบับนั้นแล้วหรือยัง

เพราะจดหมายฉบับนั้นหายสาบสูญไป และโรเจอร์ก็ตายอยู่ในห้องหนังสือของตน เขาถูกคนใช้มีดปาดคอ

ในนิยายเลือกใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่ง นั่นก็คือหมอเชปเพิร์ดซึ่งเป็นหมอในหมู่บ้าน

การบรรยายด้วยมุมมองบุคคลที่หนึ่งเป็นเรื่องต้องห้ามสำหรับนิยายแฟนตาซี แต่ไม่ใช่เรื่องสำหลักสำคัญอะไรสำหรับนิยายเขย่าขวัญหรือสืบสวนสอบสวน

ในทางกลับกัน การบรรยายด้วยมุมมองบุคคลที่หนึ่งจะช่วยให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมมากยิ่งขึ้น

“เปิดเรื่องแบบทั่วๆ ไป”

เฉาเต๋อจื้อประเมินเสียงเบา

“ฆาตกรน่าจะเป็นคนที่แบล็กเมลเฟอร์ เขากลัวว่าเบาะแสที่เขาแบล็กเมลเฟอร์จะถูกเปิดเผย ดังนั้นจึงฆ่าโรเจอร์ แล้วขโมยจดหมายลาตายของเฟอร์ไป”

เรื่องนี้เดาได้ไม่ยาก

มองจากเนื้อเรื่องในตอนนี้ ความน่าสนใจของเรื่องราวนั้นธรรมดา

เฉาเต๋อจื้อไม่เพียงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ถ้าหากต้องการยอดขายที่ใช้ได้ นามปากกาฉู่ขวงนั้นเป็นการการันตีที่ดีที่สุด

แต่ถ้าคาดหวังยอดขายถล่มทลาย ก็จำเป็นต้องดูคุณภาพของนิยาย

เมื่อเทียบกับความโด่งดังเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยแล้ว เฉาเต๋อจื้อย่อมหวังว่าผลงานชิ้นนี้จะโด่งดังเป็นพลุแตกมากกว่า!

“บางทีอาจเป็นเพราะเขียนแนวสืบสวนครั้งแรก เลยรู้สึกไม่คุ้นเคย?”

เฉาเต๋อจื้อประเมินในใจ ‘สำหรับนักเขียนที่เพิ่งเขียนแนวนี้เป็นครั้งแรก เขียนได้ระดับนี้ก็เก่งมากแล้ว มองจากมุมนี้ก็สมแล้วที่ฉู่ขวงเป็นนักเขียนระดับมหาเทพ’

อันที่จริง เขาไม่ได้บอกว่าฉู่ขวงเขียนไม่ดี

สำนวนการเขียนของนิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องนี้ของฉู่ขวง ไม่ได้มีปัญหาอะไร

ปัญหาอยู่ที่ ฉู่ขวงเขียนตามแบบแผนมากเกินไป

นักเขียนนิยายสืบสวนสอบสวนสิบคน มีถึงเก้าคนที่เขียนแบบนี้ได้

เพราะฉะนั้น เรื่องนี้จึงไม่ได้มีจุดเด่นอะไร!

แต่เฉาเต๋อจื้อก็ยังก้มหน้าก้มตาอ่านต่อไป เป็นกระแสเล็กๆ น้อยๆ ก็ใช้ได้แล้ว แผนกนิยายสืบสวนสอบสวนตกอับถึงขั้นที่ไม่มีแม้แต่ผลงานที่มีกระแสเล็กน้อยๆ

ยิ่งไปกว่านั้น…

ในฐานะผู้ที่ชื่นชอบนิยายสืบสวนสอบสวน เขาชื่นชอบกระบวนการไขปริศนามากเหลือเกิน

และความชื่นชอบของแฟนนิยายสืบสวนสอบสวน ย่อมค้นพบว่าฆาตกรในคดีเป็นใครได้รวดเร็วว่านักสืบในหนังสืออย่างไม่ต้องสงสัย!

ไม่นานเรื่องราวก็ดำเนินมาถึงบทที่สาม

ในตอนนั้น ตัวละครใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้น เป็นนักสืบซึ่งมีชื่อว่าปัวโรต์!

จากที่ในนิยายเขียนแนะนำ ปัวโรต์คนนี้เป็นนักสืบเอกชนที่มีชื่อเสียงซึ่งไขคดีใหญ่ๆ มานักต่อนัก เขาเพิ่งย้ายมาที่หมู่บ้านและปลูกฟักทองในสวนทุกวัน

“จู่ๆ ก็มีนักสืบโผล่มา?”

เฉาเต๋อจื้อเลิกคิ้ว

นักสืบปัวโรต์เป็นคนนอกของหมู่บ้านนี้ จู่ๆ มีคนนอกย้ายเข้ามาในหมู่บ้านเล็กๆ หลังจากนั้นก็มีคนตายสองคนรวด?

ไม่บังเอิญไปหน่อยหรือ?

เฉาเต๋อจื้อสงสัยว่านักสืบคนนี้เป็นฆาตกร

ถ้าหากเป็นเซตติงลักษณะนี้ก็มีแนวโน้วว่าจะจะแหกขนบและเบี่ยงทิศทางแล้ว

ทว่าเมื่ออ่านต่อไปสิบกว่าหน้าหลังจากนั้น ความสงสัยนี้ของเฉาเต๋อจื้อก็มลายหายไป

ปัวโรต์เป็นนักสืบตัวจริง และด้วยมุมมองบุคคลที่หนึ่งจากเชปเพิร์ดซึ่งเป็นผู้ช่วยของปัวโรต์ พวกเขาก็เริ่มต้นสืบคดีนี้

งั้นฆาตกรเป็นใครกัน

คนที่ทางตำรวจสงสัยก็คือราล์ฟ เพตัน ลูกเลี้ยงของโรเจอร์

ทว่าเฉาเต๋อจื้อตัดคนนี้ออกจากกลุ่มผู้ต้องสงสัยโดยสิ้นเชิง เพราะในคดีฆาตกรรม คนที่ยิ่งมีแนวโน้มจะเป็นฆาตกรมากเท่าไร ก็จะมีโอกาสเป็นฆาตกรน้อยลงเท่านั้น นี่คือกลอำพรางที่ผู้เขียนใส่ไว้ในเรื่อง

อันที่จริง ปัวโรต์ก็ไม่ได้สงสัยเพตัน

นักสืบคนนี้เหมือนว่าจะฝีมือไม่ธรรมดาจริงๆ แฮะ

และเมื่อเรื่องราวดำเนินต่อไป มีบุคคลเข้ามาเกี่ยวข้องมากขึ้นเรื่อยๆ การรับรู้ของเฉาเต๋อจื้อต่อนิยายเรื่องนี้ก็ค่อย เปลี่ยนไป

“น่าสนใจดีแฮะ…”

ระดับความยากของคดีสูงขึ้นเรื่อยๆ ผู้ต้องสงสัยเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อ่านแล้วรู้สึกเพลิดเพลินขึ้นทีละนิด

เริ่มจากเฮกเตอร์ บลันท์ เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของโรเจอร์

เขาเป็นผู้ชายที่มีกำลังวังชา ตอนที่โรเจอร์ตาย หมอนี่มาเป็นแขกที่บ้านของโรเจอร์พอดี

และบลันท์ไม่มีเงิน แต่กลับหลงรักหลานสาวของโรเจอร์ ทว่าหลานสาวของโรเจอร์ดันไปมีความสัมพันธ์กับราล์ฟ เพตัน ลูกเลี้ยงของโรเจอร์!

เพราะฉะนั้นเจ้านี่ก็สามารถสังหารโรเจอร์ และโยนความผิดให้ราล์ฟ เพตัน ส่วนตนเองก็ชิงตัวโฉมงามกลับไป…

“เป็นเขาได้ไหมนะ”

เฉาเต๋อจื้อขบคิดจนสมองเริ่มแตกเป็นเสี่ยงๆ และเบนเป้าหมายไปยังอีกบุคคลหนึ่งในเรื่อง

เลขาหนุ่มรูปร่างโปร่ง ร่าเริงกระตือรือร้น ยามทำงานจริงจังแข็งขัน นามว่าเรย์มอนด์

คนคนนี้ แลดูคล้ายกับจะไม่มีอะไรผิดปกติ แต่นิยายสืบสวนสอบสวน ยิ่งเป็นคนที่ดูไม่เหมือนคนร้าย ก็มักจะเป็นคนร้าย!

หลังจากนั้น เฉาเต๋อจื้อก็สังเกตเห็นคนอื่นๆ …

ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องในคดีมีเยอะเหลือเกิน

และในคดีนี้ เกี่ยวโยงถึงทุกคน ราวกับว่าทุกคนต่างก็มีความลับของตนเอง!

ปัวโรต์ยังจงใจเรียกทุกคนมา และชี้แจงอย่างชัดเจน

“พวกคุณทุกคนเหมือนจะมีความจริงที่ปิดบังผมอยู่ บางทีพวกคุณอาจคิดว่าความจริงเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับคดี จึงเลือกที่จะปกป้องตนเอง แต่บางทีกุญแจของการไขคดีอาจอยู่ในส่วนที่พวกคุณปิดบังก็เป็นได้”

เฉาเต๋อจื้อคิดว่าปัวโรต์กำลังโมโห

นี่เป็นตอนที่สามนับจากสุดท้ายของเรื่อง ฉู่ขวงไม่ได้เลือกที่จะเปิดเผยความลับในตอนสุดท้าย ดูเหมือนว่าด้านหลังยังมีกุญแจสำคัญของทั้งคดีอยู่…

“ฉันยอมรับแล้ว เดาตัวฆาตกรไม่ออกจริงๆ”

หัวใจของเฉาเต๋อจื้อหนักอึ้ง เขาเริ่มกังวลแล้วว่าตอนจบของเรื่องนี้จะไม่สามารถทำให้ตนเชื่อสนิทใจได้

ตอนนี้ยังไม่จบ

ปัวโรต์ก็เปิดเผยความจริง [ใครคือคนที่คุ้นเคยกับแอ็กครอยด์ที่สุด แถมยังรู้ว่าเขาซื้อเครื่องอัดเสียง ใครคือคนที่เข้าใจหลักการของกลไล ใครคือคนที่มีโอกาสเข้าไปหยิบมีดออกมาจากตู้เครื่องเงินก่อนที่คุณนายเฟอร์จะมา ใครคือคนที่สามารถยืนอึ้งอยู่ในห้องหนังสือคนเดียวตอนที่พาร์กเกอร์[1]โทรศัพท์หาตำรวจ]

เมื่ออ่านมาถึงตอนนี้ จู่ๆ เฉาเต๋อจื้อก็ลุกพรวดขึ้นจากหน้าคอมพิวเตอร์!

ดวงตาของเขาจ้องเขม็ง!

ลมหายใจของเขา กลายเป็นถี่กระชั้นขึ้นมาในชั่วพริบตา!

ตกใจ!

สั่นสะท้าน!

คาดไม่ถึงเลยสักนิด!

ว่าฆาตกรของเรื่องราวทั้งหมดที่ตนคาดเดาไปต่างๆ นานาจะกลายเป็น…

เชป! เพิร์ด!

ถูกต้อง ก็คือ ‘ผม’ เจ้าของมุมมองบุคคลที่หนึ่งในเรื่องนี้ เชปเพิร์ด!

เรื่องราวทั้งหมดถูกเปิดเผยจากมุมมองของเชปเพิร์ด ตั้งแต่ปัวโรต์ปรากฏตัว ไปจนถึงเชปเพิร์ดกลายเป็นผู้ช่วยของปัวโรต์ ตลอดทั้งกระบวนการเฉาเต๋อจื้อไม่ได้สงสัยในตัวเชปเพิร์ดเลย!

ไม่ใช่เพราะสติปัญญาของเขาไม่เฉียบแหลมพอ!

แต่เขาถูกฉู่ขวงสับขาหลอกต่างหากล่ะ!

สับขาหลอกตั้งแต่ต้นจนจบ!

ใครจะไปคิดว่า ‘ผม’ คือฆาตกร

ยามที่ผู้อ่านเปิดเรื่องฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์ ก็แทบจะแยกเชปเพิร์ดออกจากรายชื่อผู้ต้องสงสัยในทันที!

คนคนนี้เห็นการคลี่คลายคดีทั้งหมดในฐานะผู้มีส่วนร่วม ขณะเดียวกันก็มีหลักฐานว่าไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ…

ปรากฏว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องเท็จ!

อันที่จริงหลักฐานว่าไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุของตัวละคร เริ่มถูกเปิดเผยตั้งแต่ช่วงกลางเรื่อง แต่ในตอนนั้น สายตาของตนไม่ได้ถูกผู้ต้องสงสัยตัวเอ้ดึงดูดไว้เลย!

“เชี่ย!”

เฉาเต๋อจื้อรู้สึกว่าตนถูกตลบหลังครั้งใหญ่ มีนิยายสืบสวนสอบสวนที่ไหนจะชี้นำให้ผู้อ่านไขว้เขว แต่แท้จริงแล้วฆาตกรก็คือ ‘ผม’?

นี่มันเล่นกับความรู้สึกของผู้อ่านชัดๆ

เฉาเต๋อจื้อรู้สึกว่าตนควรฟาดงวงฟาดงาด้วยความเดือดดาลสักหน่อย

แต่ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่เขาสบถอย่างดุเดือด ใบหน้าของเขาก็พลันแดงก่ำ แววตาเปลี่ยนเป็นละอายใจขึ้นมา

เขาไม่อยากยอมรับจริงๆ แต่ชั่วขณะนี้ความจริงที่เป็นประจักษ์ก็คือ

เขารู้สึกว่าตนเอง…

โล่งใจสุดๆ?

นี่เป็นความสุขที่พลันเติมเต็มหัวใจ หลังจากถูกผู้เขียนทำให้ขายหน้า!

หลังจากอ่านคำอธิบายในสองตอนสุดท้ายจบ และเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ว่าแท้จริงแล้ว ‘ฆาตกรรมโรเจอร์ แอ็กครอยด์’ นั้นเป็นคำสารภาพของเชปเพิร์ด…

สนุกสุดยอด

…………………………………………………….

[1] พาร์กเกอร์ คือจอห์น พาร์กเกอร์ พ่อบ้านของโรเจอร์ แอ็กครอยด์