Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 323

ตอนที่ 323 กล่องสมบัติที่ถูกลืม

“นี่คือน้องหมาที่จะมาแสดงกับผมเหรอครับ อาจารย์เซี่ยนอวี๋พาเข้ามาในบริษัทได้ยังไงครับ”

ช่วงเย็นก่อนเลิกงาน

จางซิ่วหมิงมายังแผนกประพันธ์เพลงชั้นเก้า

มีจุดประสงค์สองประการ หนึ่งคือพบกับหลินเยวียนเพื่อพูดคุยเรื่องบทภาพยนตร์ สองคือเพื่อพาหนานจี๋กลับไปเลี้ยงดูเพื่อสร้างความสนิทสนม

ปรากฏว่า ทันทีที่เห็นหนานจี๋ จางซิ่วหมิงก็รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมา

หลินเยวียนเอ่ยแนะนำ “มันชื่อหนานจี๋ครับ ครั้งนี้เล่นเป็นปากง”

น่าสนใจตรงที่

หนานจี๋เข้าไปวนรอบจางซิ่วหมิง ดมกลิ่นไปรอบๆ และในที่สุดก็ลูบขากางเกงของจางซิ่วหมิง ดูสงบเสงี่ยมและว่านอนสอนง่าย

จางซิ่วหมิงหัวเราะอย่างมีความสุข “เจ้าหมาตัวนี้สนิทกับผมดีนะครับ”

หนานจี๋กระดิกหางให้หลินเยวียน

หลินเยวียนเอ่ย “มันได้กลิ่นหมาจากคุณน่ะครับ”

จางซิ่วหมิง “…”

หมายความว่ายังไงนะ?

หลินเยวียนถาม “คุณเลี้ยงหมาเหรอครับ”

จางซิ่วหมิงถึงตระหนักได้ว่าตนเข้าใจผิดไป “ที่บ้านผมเลี้ยงหมา…รู้ได้ยังไงครับ หรือคุณสื่อสารกับหมาได้?”

หลินเยวียนตอบ “ผมรู้สึกได้น่ะครับ”

จางซิ่วหมิงงุนงง ผมรู้สึกได้?

หลินเยวียนอธิบาย “บนเสื้อของคุณมีขนหมาติดอยู่น่ะครับ”

จางซิ่วหมิง “…”

เป็นเด็กหนุ่มที่พิเศษมากๆ

เขาคิดในใจ จากนั้นก็กล่าวอย่างจริงจัง “เรื่องปากง สุนัขยอดกตัญญู ผมเตรียมจดรายละเอียดเกี่ยวกับตัวละคร อาจารย์เซี่ยนอวี๋มีอะไรอยากบอกไหมครับ”

“มีครับ”

หลินเยวียนพูด “คุณชอบผู้หญิงแบบไหนครับ”

จางซิ่วหมิงแทบตอบไปตามสัญชาตญาณ “ผมชอบผู้หญิงแบบภรรยาผมครับ”

หลินเยวียนถาม “ภรรยาเป็นนักแสดงหรือเปล่าครับ”

จางซิ่วหมิงหลุดหัวเราะ “ที่แท้ก็ถามถึงนักแสดงนำหญิงใช่ไหมครับ นึกไม่ถึงว่าอาจารย์เซี่ยนอวี๋จะถามความเห็นผมด้วย ถ้าถามผมละก็ โจวเสวี่ยก็ไม่เลวนะครับ”

หลินเยวียนพยักหน้า “งั้นก็โจวเสวี่ยแล้วกันครับ”

หลินเยวียนจำโจวเสวี่ยได้ เธอเป็นนางร้ายหมายเลขหนึ่งจากเรื่องนักปรับเสียงเปียโน นางงูพิษสวยสังหาร แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าโจวเสวี่ยจะแสดงบทร้ายได้เพียงอย่างเดียว

ในฐานะนักแสดงหญิงอายุสี่สิบปีที่ยังสวยสะพรั่ง โจวเสวี่ยสามารถรับบทได้หลากหลายมากทีเดียว

จางซิ่วหมิงยิ้มขื่น “ให้ผมตัดสินใจแบบนี้เลยเหรอครับ”

หลินเยวียนเอ่ยอย่างเห็นดีเห็นงามด้วย “ผมว่าก็เหมาะสมดีนะครับ”

จางซิ่วหมิงแววตาประหลาดใจ

เมื่อมีนักเขียนบทหน้าใหม่ซึ่งเพิ่งสร้างชื่อในวงการ บวกกับนักแสดงนำระดับราชาภาพยนตร์อย่างตน เรื่องปากง สุนัขยอดกตัญญูจะต้องได้รับความความสนใจไม่น้อยอย่างแน่นอน

และภาพยนตร์ระดับนี้ นักแสดงนำหญิงย่อมได้รับผลพลอยได้ไปด้วย

กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ

หลินเยวียนสามารถใช้ตัวละครนี้แลกมาซึ่งผลประโยชน์จากนักแสดงหญิงหลายคน

ไม่ต้องพูดถึงกฎลับ

ด้วยหน้าตาของหลินเยวียน ไม่ถูกใครเสนอกฎลับให้ ก็นับว่าเขาเอาตัวรอดได้เก่งมากแล้ว

สิ่งที่เรียกว่าผลประโยชน์ สามารถเป็นไปได้หลากหลายด้าน

ปรากฏว่าเซี่ยนอวี๋กลับเลือกนักแสดงอย่างง่ายดายตามคำพูดของเขา โดยที่ไม่ได้หยิบยกตัวละครขึ้นมาเป็นประเด็นถกเถียงด้วยซ้ำไป

คนทำหนังแบบนี้ มักจะใสซื่อจริงๆ

เมื่อนึกถึงตรงนี้ จางซิ่วหมิงพยักหน้า “อาจารย์เซี่ยนอวี๋ งั้นผมขอพาหนานจี๋กลับไปก่อน”

“ได้ครับ”

หลินเยวียนโบกมือ

หนานจี๋ไม่แม้แต่เหลือบมองหลินเยวียน เดินออกไปกับจางซิ่วหมิงอย่างร่าเริง ไม่ได้มีท่าทีอาลัยอาวรณ์เลยสักนิด

“ตัวแทนหลินน่าสนใจจริงๆ”

จางซิ่วหมิงรำพัน พลางจูงสุนัขเดินไปยังรถยนต์

ในตอนนั้น คนขับรถขับเข้ามา “อาจารย์จางขึ้นรถเถอะครับ”

“ได้”