Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 ชาวเยี่ยนมาแล้ว

หนังสือรวมนิทานที่ส่งอิทธิพลต่อยุคสมัย!

หลินเยวียนลำพังแค่คิดก็คล้ายกับว่าเห็นค่าความโด่งดังที่ทะลุออกมาจากหนังสือ ทอประกายแสงสีทองเจิดจรัสชวนให้น้ำลายสอ…

ถ้าตนทุ่มเทเผยแพร่ผลงานอย่างเต็มที่จะเป็นยังไงนะ

กอบโกยชื่อเสียงได้มากเท่าผลงานที่ทางการแนะนำไหม?

หลินเยวียนยังไม่ลืมความกลัวจากหนังสืออ่านนอกเวลาที่ครอบงำในวัยเด็ก

ต้องเข้าใจว่ามีหนังสือนอกเวลาบางเล่มที่เราถูกคุณครูบังคับให้อ่าน

ต่อให้หนังสือนอกเวลาเหล่านั้นจะไม่เกี่ยวข้องกับบทเรียนสักนิดเลยก็ตาม

หลินเยวียนยังคงมีความทรงจำเลือนรางจากในโลกเดิม เขาพอจะจำภาพในช่วงมัธยมต้น ซึ่งต้องกล้ำกลืนฝืนทนอ่านเรื่อง ‘วีรชนบนเส้นทางปฏิวัติ’ ที่ไม่น่าสนใจเอาซะเลย หนำซ้ำยังต้องท่องจำประโยคในหนังสืออีกด้วย

หลังจากนั้น ในข้อสอบมัธยมต้นของเขาก็ปรากฏคำถามที่เกี่ยวข้อง ตัวอย่างเช่นชื่อภาษาต่างประเทศอันยาวเหยียดของผู้เขียน

ความทรงจำมากมายถูกหลงลืมไป ทว่าความทรงจำนี้กลับยังแจ่มชัด ทำให้เห็นได้ว่าตอนนั้นหลินเยวียนลำบากยากเย็นแค่ไหน

และนี่คือพลังของหนังสือนอกเวลา!

ปัจจุบันสมาคมวรรณศิลป์วางแผนจะรวบรวมนิทานชุดดังกล่าว และคล้ายกับว่าจะนำไปรวมอยู่ในรายชื่อหนังสือนอกเวลาที่นักเรียนประถมต้องอ่านด้วย

หลินเยวียนไม่ได้สงสัยในอิทธิพลเช่นนี้ของสมาคมวรรณศิลป์

จะต้องเป็นหนังสืออ่านนอกเวลาอย่างแน่นอน!

หนังสืออ่านนอกเวลาประเภทที่นักเรียนจะไม่อ่านก็ไม่ได้อะไรเทือกนั้น!

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลินเยวียนก็สัมผัสได้ถึงความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง

ทำไมถึงต้องบังคับให้เด็กๆ อ่านสิ่งที่ไม่สนใจด้วยล่ะ

เขาจะต้องช่วยเด็กๆ ให้ได้!

การอ่านหนังสือนอกเวลา คือการใช้เวลาพักผ่อนของเด็กๆ ไปกับการศึกษาเล่าเรียนนอกห้องเรียน ทำไมถึงทำให้น่าเบื่อขนาดนั้น

เด็กๆ ต้องแบกรับความเจ็บปวดแค่ไหน

หนังสือนอกเวลาจะต้องน่าสนใจและน่าตื่นเต้นมากพอ!

เพราะนี่คือความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง ไม่ควรเป็นการทรมานเด็ก!

หลินเยวียนยิ่งขบคิดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกว่าความคิดของเขาสมเหตุสมผลมากเท่านั้น ถึงกับเกิดความรู้สึกที่รุนแรงต่อภารกิจด้วยไอรีนโนเวล

ยังไงก็ต้องเขียน!

ไม่ใช่แค่เขียน แต่ยังต้องเขียนให้มาก เพื่อกอบโกยชื่อเสียง…

ไม่สิ อะแฮ่ม เพื่อปลูกฝังความสนใจของเด็กๆ ต่อการอ่านหนังสือนอกเวลา!

“คิดอะไรอยู่”

หลินเซวียนมองหลินเยวียนอย่างสับสน

เธอเห็นว่าหลินเยวียนยืนนิ่งอยู่กับที่ ประเดี๋ยวก็กัดฟัน ประเดี๋ยวก็ดูเคร่งขรึม ประเดี๋ยวก็ลุกลี้ลุกลน ประเดี๋ยวก็แลดูอยากกระหาย…

“เปล่าหนิ”

หลินเยวียนหัวเราะ หันหลังเผ่นกลับห้องไป

เขาปิดประตูสนิท รีบเอ่ยเรียกทันที “ระบบเอ๋ยบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี…”

อ่อ ผิดบทสินะ ขออีกรอบ

หลินเยวียนเอ่ยอย่างจริงจัง “ระบบเอ๋ยบอกข้าเถิด นิทานใดเป็นเลิศที่สุดในปฐพี”

ระบบมีความเข้าใจศักยภาพของศิลปินเป็นอย่างดี “ไม่มีที่เป็นเลิศที่สุด มีเพียงผลงานที่ยอดเยี่ยมเหมือนกัน”

“ฉันอยากสั่งผลิตนิทาน แนะนำหน่อยสิ”

“ระบบขอแนะนำ ‘เทพนิยายแอนเดอร์เซน[1]’ ‘เทพนิยายกริมม์’ และ ‘พันหนึ่งราตรี[2]’ โฮสต์สามารถอ่านได้ฟรี และเลือกสั่งผลิตผลงานที่สนใจ หลังจากผลิตแล้ว ความทรงจำของผลงานที่ไม่ถูกสั่งผลิตจะหายไป”

“เข้าใจแล้ว”

หลินเยวียนบอก “เริ่มอ่าน เริ่มจากเทพนิยายกริมม์”

เขามีแคปซูลความทรงจำ สามารถกวาดตามองปราดเดียวได้ถึงสิบบรรทัด แต่กลับไม่มีประโยชน์เมื่อนำมาใช้ในกรณีนี้ ไม่สู้ใช้เวลาอ่านไปทีละเล่ม ถึงแม้จะทำให้ล่าช้าไปสักหน่อย แต่สามารถประหยัดเงินได้ไม่น้อย

และราคาที่ต้องจ่ายของการประหยัดเงินก็คือหลินเยวียนใช้เวลาหลายวันต่อจากนั้นไปกับการอ่านนิทาน

จนกระทั่งถึง…เทศกาลฤดูใบไม้ผลิ!

……

สิ่งที่คึกคักที่สุดในเทศกาลฤดูใบไม้ผลิคืออะไรน่ะหรือ