Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 445

ตอนที่ 445 ทำไมมีแต่ปลา

ถงซูเหวินมีแผนการ

ความคิดของเขาไม่ได้มีปัญหาก็จริง คนทั่วไปใครจะรู้ว่าแรกเริ่มเดิมทีเซี่ยนอวี๋คือนักร้องซึ่งกำลังจะเดบิวต์ เพียงแต่คอบาดเจ็บ จึงต้องมาเขียนเพลงด้วยความจนใจ ปรากฏว่าประพันธ์เพลงยังประสบความสำเร็จถึงขนาดนี้

ส่วนการตกรอบนั้นไม่ได้ส่งผลต่อการเป็นกรรมการของเขา…

เรื่องนี้ยิ่งไม่ต้องเป็นห่วง

ณ จุดนี้อาจไม่สามารถเปรียบเทียบได้อย่างเหมาะสมทั้งหมด

ความสัมพันธ์ของนักประพันธ์เพลงและนักร้องก็เหมือนกับนักเขียนบทและนักแสดง

ถ้าบอกว่าหากนักเขียนบทและนักแสดงแข่งทักษะการแสดงละครกัน สุดท้ายแล้วนักเขียนบทแพ้ นั่นหมายความว่าเขาไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะวิพากษ์วิจารณ์นักแสดงหรือ..

ไม่มีหลักการพรรค์นี้หรอก

ยิ่งไปกว่านั้นเซี่ยนอวี๋ไม่ได้ร่วมงานกับเพียงนักร้อง และยังไม่ได้มีเพียงความสัมพันธ์แบบผู้เขียนบทกับนักแสดง ขณะเดียวกันก็ยังเป็นความสัมพันธ์ระหว่างผู้กำกับกับนักแสดงด้วย

ต้องเข้าใจว่าเพลงของเซี่ยนอวี๋ ล้วนเป็นตัวเขาเองที่เขียนเนื้อเพลง หรือแม้แต่เรียบเรียงด้วยตัวเอง นักร้องรับผิดชอบเพียงส่วนขับร้อง

ถึงขั้นที่เซี่ยนอวี๋ก็เป็นคนตัดสินว่าร้องอย่างไรด้วยซ้ำ

นักประพันธ์เพลงระดับสูงส่วนมากบนบลูสตาร์ล้วนควบคุมคุณภาพของเพลง และคัดเลือกนักร้องด้วยตนเอง

แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องตายตัว

ถ้าหากนักประพันธ์เพลงมีสถานะไม่สูงพอ แต่สถานะของนักร้องสูงมาก เช่นนั้นนักร้องจะมีสิทธิ์ออกความเห็น

หลักการนี้เหมือนกับในกองถ่าย นักแสดงฝีมือดีสามารถทำให้ผู้กำกับตัวเล็กๆ ฟังตนได้

ในจุดนี้จะไม่เอ่ยถึงกรณีพิเศษใดๆ

เนื่องจากกรรมการที่รายการราชาหน้ากากนักร้องเชิญมา ล้วนเป็นบุคลากรระดับยอดพีระมิดของวงการดนตรี ในนั้นยังรวมไปถึงพ่อเพลงด้วย

ไม่มีนักร้องคนใดจะยิ่งใหญ่ไปกว่าพ่อเพลง ราชาราชินีเพลงก็ทำไม่ได้

เพราะแรกเริ่มเดิมทีพ่อเพลงนั้นเป็นผู้สร้างราชาราชินีเพลง ไม่มีพ่อเพลงก็ไม่มีราชาราชินีเพลง

“ปล่อยข่าวออกไปหน่อย”

ผู้กำกับรายการถงซูเหวินกล่าวอย่างยิ้มแย้ม “ข้างนอกรอจนร้อนใจแล้ว”

“ครับ”

ผู้ช่วยผู้กำกับพยักหน้า

ในวันนั้น

ทีมงานรายการราชาหน้ากากนักร้องประกาศข่าวออกไป

‘รายการจะบันทึกเทปอย่างเป็นทางการในวันที่ 1 กุมภาพันธ์ แขกรับเชิญทั้งหกคนซึ่งจะปรากฏตัวในตอนที่หนึ่งพร้อมแล้ว แต่เรายังไม่สะดวกเปิดเผยชื่อ ทุกคนสามารถคาดเดาได้จากเสียงร้องและท่าทางของผู้เข้าแข่งขัน นี่เป็นความสนุกที่สุดของรายการเรา อย่างไรก็ตาม ข่าวดีที่เราอยากแบ่งปันกับทุกคนก็คือ แขกรับเชิญทั้งหกคน แต่ละคนล้วนไม่ธรรมดา ไม่ใช่เพียงนักร้องแถวหน้าในวงการ ยังรวมไปถึงนักร้องดีกรีราชาราชินีเพลง นอกจากนั้นกรรมการในตอนที่หนึ่งนำทัพมาด้วยพ่อเพลง รายละเอียดว่าเป็นพ่อเพลงท่านใด เชิญทุกท่านรอติดตามได้ในรายการ!’

เปรี้ยง!

ทันทีที่ข่าวนี้ออกไป โลกภายนอกต่างตกตะลึง ไม่ใช่เพียงเพราะในที่สุดรายการก็ประกาศวันบันทึกเทปรายการ แต่ยังเป็นเพราะรายการเปิดเผยข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับนักร้อง

‘ในที่สุดก็มาแล้ว!’

‘แต่ละคนล้วนไม่ธรรมดายังพอว่า แต่ใครจะถอดหน้ากากตั้งแต่ตอนแรก’

‘นักร้องแถวหน้า?’

‘ราชาราชินีเพลง?!’

‘ไม่เสียแรงที่ฉันรอมานาน นักร้องแถวหน้ายังเข้าใจได้ แต่มีราชาราชินีเพลงด้วย!’

‘นี่แค่ตอนแรกเองนะ!’

‘ฮ่าๆๆๆ ตอนแรกก็แรงเบอร์นี้แล้ว ถูกจริตฉันซะจริง!’

‘กรรมการก็โหดเกิน มาถึงก็เป็นพ่อเพลงเลย!’

‘อมก พ่อเพลงที่ไม่ค่อยออกมาให้เห็นหน้าค่าตา แต่เป็นยักษ์ใหญ่ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง รายการเพลงทั่วไปไม่มีทางได้เห็นบุคลากรระดับพ่อเพลงปรากฏตัวหรอก!’

‘โหดกว่าสะพรั่งหมื่นเท่า!’

‘ผมจำได้ว่ารายการสะพรั่งเหมือนจะเชิญพ่อเพลงมาในรอบตัดสิน พ่อเพลงเหล่านี้เป็นบุคลากรระดับปรมาจารย์ในวงการดนตรี ตราบใดที่การประเมินต้องกล่าวความจริง พวกเขาล้วนไม่เกรงกลัวล่วงเกินนักร้อง ไม่เหมือนกรรมการทั่วไป ที่ขอแค่อายุมากสักหน่อย หลับหูหลับตาพล่ามไปเรื่อยได้’

‘…’

ใครบอกว่าไม่มีใครสนใจเบื้องหลัง

เบื้องหลังบางอย่าง ผู้คนภายนอกก็ให้ความสนใจเช่นกัน

ตัวอย่างเช่นผู้กำกับชื่อดังในอุตสาหกรรมภาพยนตร์ หรือนักเขียนบทชื่อดังซึ่งเป็นหัวใจสำคัญของกองถ่าย

หรือแม้แต่บรรดาพ่อเพลงในวงการดนตรี

ดังนั้นเมื่อรายการเผยแพร่ข่าวออกไป นอกวงการพลันตกตะลึง ทุกคนต่างถูกดึงดูดสายตาและความสนใจจากความคาดหวังซึ่งทีมงานรายการสร้างขึ้น!

……

ในเขตเขตหนึ่ง

ซุนเย่าหั่วกดโทรศัพท์โทรผู้จัดการ ถามผู้จัดการว่า “คุณว่าทำไมเพลงผมถึงดังแต่ผมไม่ดัง”

“ไม่หล่อ”

ผู้จัดการตอบอย่างไม่ลังเล

ซุนเย่าหั่วสีหน้าหม่นลงทันที “คุณเบิกตากว้างๆ แล้วมองใหม่เดี๋ยวนี้ ผมหล่อกว่าคุณเป็นหมื่นเท่า”

“อย่าใส่ใจ”

ผู้จัดการหัวเราะ “ฉันหมายถึง รูปลักษณ์ของนายในวงการบันเทิงเรานี่จัดว่าธรรมดาเกินไป ถึงแม้ทุกคนจะสนใจฝีมือของนักร้องมากกว่า แต่ก็ไม่มีใครปฏิเสธว่าหน้าตามีส่วนช่วยศิลปินจริงๆ”

“เสียงล่ะ?”

“ก็ใช้ได้”

“งั้นถ้าผมปิดหน้ากากร้องเพลง…”

“อยากเข้าร่วมรายการนั้น?”

“ใช่”

ผู้จัดการเอ่ย “ฉันว่าเป็นความคิดที่ไม่เลว รายการนี้เหมาะกับนาย ผู้ชมไม่เห็นหน้านาย จะเทความสนใจไปที่เสียงของนาย แต่ที่จริงเสียงของนายก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร แต่ยิ่งฟังยิ่งมีเสน่ห์”

“งั้นลงทะเบียนเลยแล้วกัน ผมคิดชุดไว้แล้ว คุณว่าเงือกเป็นไง”

“เงือก…”

ผู้จัดการหลุดหัวเราะ “ดีมาก”

ขณะเดียวกัน

ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

เจียงขุยจ้องมองผู้จัดการ “ฉันอยากเข้าร่วมราชาหน้ากากนักร้อง”

“ต่อให้คุณไม่พูด ฉันเองก็จะแนะนำอยู่เหมือนกัน ฝีมือในการร้องเพลงของคุณไม่ได้เป็นรองราชาราชินีเพลงเลย แต่คุณสมบัติของคุณคือปัญหาใหญ่ แต่รายการนี้ดันไม่สนใจคุณสมบัติ หลังจากที่ทุกคนปิดหน้าและแข่งกันด้วยฝีมือในการร้องเพลงอย่างเดียว ถ้ากรรมการซึ่งเป็นพ่อเพลงบอกว่าคุณมีฝีมือระดับราชินีเพลง จะเป็นเรื่องที่สุดยอดมากหลังจากที่คุณเปิดหน้ากาก…”

สายตาของผู้จัดการเป็นประกายวาบ

เจียงขุยบอก “ฉันมั่นใจว่าทุกคนจะฟังเสียงของฉันไม่ออก พอถึงตอนนั้นทุกคนจะต้องเดาว่าสรุปแล้วนางเงือกที่ฝีมือยอดเยี่ยมคนนั้นคือใครกันแน่”

ผู้จัดการอึ้งไป “นางเงือก?”

เจียงขุยยิ้ม “ฉันอยากสวมหน้ากากนางเงือกขึ้นเวที ช่วงนี้มีนิทานเรื่องเงือกน้อยผจญภัยไม่ใช่เหรอ?”

ผู้จัดการหัวเราะฮ่าๆ เสียงดัง “ฉันว่าไม่ใช่เพราะนิทานหรอกมั้ง?”

เจียงขุยเบ้ปาก “ช่วยเคารพเทพบุตรของฉันหน่อยได้ไหม”

ผู้จัดการจนคำพูด

อีกด้านหนึ่ง