Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 464

ตอนที่ 464 ประกาศอันดับแล้ว

คณะกรรมการมีหนึ่งร้อยคะแนนซึ่งสามารถแจกจ่ายได้อย่างอิสระ ปกติแล้วกรรมการจะจัดสรรคะแนนเสียงให้กับนักร้องแต่ละคนตามสัดส่วนที่กำหนดตามคุณภาพการแสดงของนักร้อง

ทว่า…

หากคณะกรรมการตัดสินคนใดชื่นชอบสักการแสดงหนึ่งเป็นพิเศษ ก็สามารถให้คะแนนโหวตทั้งหมดของตนแก่นักร้องคนนั้นได้!

นี่คืออิสระของคณะกรรมการตัดสิน

ถ้าหากคณะกรรมการตัดสินโหวตให้นักร้องคนเดียวกันทั้งหมด นักร้องคนนั้นจะได้สี่ร้อยคะแนนในทันที!

แต่เห็นได้ชัดว่านี่คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้…

เหมาเสวี่ยวั่งมองไปยังหลินเยวียน “อาจารย์อู่หลงร้ายกาจมาก ผมไม่มีพลังมากพอ ไม่สามารถมอบคะแนนโหวตทั้งหมดให้คุณได้ แต่วันนี้การแสดงของคุณทำให้ผมทึ่งจริงๆ คุณมีเสียงของมนุษย์จริงๆ ใช่ไหม?”

หลินเยวียนเงียบ

จะนับว่างั้นก็ได้?

เหมาเสวี่ยวั่งไม่สามารถคาดเดาข้อเท็จจริงอันน่าเหลือเชื่อจากความเงียบงันของอีกฝ่าย เขาจึงทำได้เพียงถอนหายใจ “ผมคิดว่าคุณฝึกฝนฟอลเซตโตจนแตะถึงขีดจำกัด ซึ่งก็คือมีสองเสียงที่แตกต่างกัน นึกไม่ถึงว่าจะมีเสียงที่สามด้วย!”

“แถมยังมีเปียโนอีก!”

หลิ่วซวี่ซึ่งอยู่ด้านข้างพูดต่อ “ถ้าเวทีนี้วัดกันจากเปียโน คุณคืออันดับหนึ่งอย่างแน่นอน นี่คือทักษะเปียโนระดับมืออาชีพ!”

“เห็นด้วย!”

อู่หลงเอ่ยแทรกอย่างอดไม่ได้ “ฝีมือระดับมืออาชีพไม่หนีไปไหน สูงกว่าฝีมือการเล่นเปียโนของหุ่นยนต์อยู่หนึ่งระดับ ผู้ชมหลายคนอาจไม่รู้สึก แต่ผมอยากบอกกับผู้ชมว่า ทักษะด้านเปียโนของหลานหลินอ๋องคือคะแนนพิเศษ แน่นอนว่าบทเพลงเองก็ยอดเยี่ยม แต่เลือกเพลงนี้มานับว่าน่าเสียดาย ผู้ชมบางคนซาบซึ้งกับเพลงสไตล์นี้น้อยมาก อันที่จริงนี่คือสิ่งที่พบเห็นได้บ่อยครั้งในวงการเพลง ซึ่งก็คือสรุปแล้วเราควรประเมินคุณภาพของเพลง จากความนิยมของสาธารณชนหรือไม่…”

มาถึงคราวของหยางจงหมิง

หยางจงหมิงมองไปยังหลานหลิงอ๋องด้วยแววแปลกประหลาด ส่ายหน้าพลางกล่าว “น่าเสียดาย เพลงนี้ดีมาก เปียโนก็ยอดเยี่ยม แต่ไม่ควรร้องเพลงนี้บนเวทีนี้ ผู้ชมอาจไม่ชอบ”

หลินเยวียนเอ่ย “เรื่องนี้เข้าใจดี”

หยางจงหมิงกล่าว “แต่คุณก็ยังเลือกเพลงนี้?”

หลินเยวียนครุ่นคิด “อื้ม”

หยางจงหมิงหัวเราะ “ดี”

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก

อู่หลงซึ่งอยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างจริงจัง “เวทีนี้ หลานหลิงอ๋องยอดเยี่ยมที่สุดในสายตาผม”

หลิ่วซวี่หัวเราะ “สำหรับฉัน หลานหลิงอ๋องตีคู่มากับหุ่นยนต์”

เหมาเสวี่ยวั่งลังเลสักพัก กล่าวว่า “เวทีนี้ผมแอบลังเล ไม่รู้ว่าควรใช้มาตรฐานไหนในการตัดสิน”

ใช่แล้ว

หามาตรฐานมาใช้ได้ยากยิ่ง

เสียงทั้งสามและเปียโนของหลานหลิงอ๋องล้วนเป็นคะแนนพิเศษ ทว่าคำถามในตอนนี้คือ ควรให้เขาเพิ่มกี่คะแนน

สับสนจริงๆ

คนที่สับสนไม่ต่างกันก็คือคณะกรรมการประเมิน

แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของหลินเยวียนอีกต่อไป

เขาโค้งคำนับและลงจากเวทีไป

พิธีกรอันหงเตือนให้ผู้ชมเริ่มลงคะแนน

สิบห้านาทีผ่านไป

ในห้องโถงด้านหลังเวที

บรรดานักร้องมารวมตัวกัน

หงส์ขาวเข้ามาบอกกับหลินเยวียน “คุณคืออันดับหนึ่งสำหรับฉัน”

“ขอบคุณ”

หลินเยวียนรู้สึกประหลาดใจ

เวทีนี้เขาไม่ได้มาเพื่อชิงอันดับหนึ่ง ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางเลือกเพลงเด็กชาย ในเวทีการแข่งขันสดเช่นนี้ ควรเลือกเพลงที่เหมาะกับการแข่งขัน

อันที่จริง

เหลียงปั๋วก็ตกรอบหลังจากเข้าร่วมรายการนักร้องเช่นกัน แต่สิ่งที่น่าสนใจคือเหลียงปั๋วได้อันดับหนึ่งในการโหวตกันเองระหว่างนักร้องที่เข้าแข่งขัน

“ร้องได้ไม่เลว”

หุ่นยนต์ยกนิ้วโป้งให้หลินเยวียน “โดยเฉพาะเปียโน ผมยอมแล้ว!”

หลินเยวียนยิ้ม

หน้าประตู

ผู้กำกับถงซูเหวินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าแปลกพิลึก “ทุกท่าน ผลของรอบนี้ออกมาแล้ว ผลของวันนี้ต่างจากผลของสัปดาห์ที่แล้วมาก มากจนผมสงสัยในสายตาของตัวเอง”

ผู้ชมต่างตกตะลึง

ต่างจากผลของสัปดาห์ที่แล้วมาก?

นั่นไม่ได้หมายความว่าการจัดอันดับเปลี่ยนแปลงไปมากหรอกหรือ?

“อย่างที่ทราบกันดีว่าในตอนนี้อันดับนักร้องทุกคนมีการเปลี่ยนแปลง ขอประกาศรายชื่อผู้ที่ตกรอบก่อนครับ”

สำหรับผู้ที่กำลังจะตกรอบ การรอคอยหมายถึงความทรมาน

วณิพกพเนจรเผยสายตาซาบซึ้งใจในทันที

ทุกคนต่างรู้ว่าวณิพกพเนจรจะตกรอบในสัปดาห์นี้

ไม่ว่าปฏิกิริยาของคณะกรรมการตัดสิน คณะกรรมการประเมิน หรือผู้ชม ก็ล้วนเป็นประจักษ์

“ผู้ที่ได้อันดับที่หกในการแข่งขันสัปดาห์นี้คือ…”

ถงซูเหวินไม่ได้คอยท่า รีบอ่านประกาศ “น่าเสียดายเหลือเกิน หมูน้อยฉีฉี ตกรอบ”

เดิมทีวณิพกพเนจรเตรียมตัวลุกขึ้น แต่กลับหยุดชะงักทันทีที่ได้ยิน

นึกไม่ถึงว่าหมูน้อยฉีฉีจะอันดับรั้งท้าย

หมูน้อยฉีฉีกล่าวกลั้วหัวเราะ “ทุกท่าน เดี๋ยวฉันจะถอดหน้ากากแล้ว ครั้งนี้ฉันจะไม่ร้องไห้แล้ว ยังไงคนเขาก็เป็นนักร้องแถวหน้า พวกคุณคงสงสัยว่าฉันเป็นใครใช่ไหมคะ?”

ผู้ชมยิ้ม ไม่ได้รู้สึกเศร้าอีกต่อไป

หมูน้อยฉีฉีตกรอบเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย และเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล

การแสดงของเธอมีปัญหาจริงๆ

หุ่นยนต์รู้สึกผิดเล็กน้อย จึงเข้าไปกอดหมูน้อยฉีฉี “สู้ๆ”

หมูน้อยฉีฉีหัวเราะ “ไม่เป็นไรค่ะ พวกคุณเป็นกำลังหลัก หลังจากนี้อย่าลืมช่วยชิงชัยแทนพวกเราด้วยนะคะ!”

“กำลังหลัก? ชิงชัย?”